Wzajemna współpraca w zakresie podatków między państwami UE

Wydanie odpowiedniej dyrektywy regulującej te kwestie stało się zatem koniecznością.

I tak w 1977 roku Rada WE wydała dyrektywę nr 77/799 z 19 grudnia 1977 r. dotyczącą wzajemnej pomocy właściwych władz państw członkowskich w dziedzinie podatków bezpośrednich, niektórych podatków akcyzowych oraz opodatkowania składek ubezpieczeniowych (Dz.Urz. WE nr L 336 z 27 grudnia 1977 r. ze zm.).

Aby w przyszłości szybciej reagować na zmieniającą się sytuację, ww. dyrektywa na mocy art. 10 przewiduje współpracę państw członkowskich i Komisji Europejskiej dla celów stałego monitorowania funkcjonowania procedur współpracy w dziedzinie wymiany informacji podatkowej w praktyce. Należy przy tym zaznaczyć, że Komisja Europejska może, w razie stwierdzenia takiej konieczności, zaproponować odpowiednie zmiany i ulepszenia tej dyrektywy.

Celem powstania przedmiotowej dyrektywy było osiągnięcie w UE sytuacji, w której przepływ informacji pomiędzy właściwymi władzami podatkowymi państw członkowskich będzie przebiegał sprawnie oraz w której urzędnicy administracji podatkowej z jednego państwa członkowskiego będą mogli przebywać i prowadzić badania na terenie drugiego, gdy oba państwa uznają to za pożądane. Należy pamiętać, że celem dyrektywy w dalszej perspektywie jest przede wszystkim ograniczenie we Wspólnocie zjawisk unikania i uchylania się od opodatkowania. Żeby ten cel osiągnąć w jak najpełniejszym zakresie, właściwe władze poszczególnych państw członkowskich powinny wymieniać między sobą wszelkie informacje, które umożliwią prawidłowe określenie i obliczenie podatków.

W przedmiotowej dyrektywie brak jest szczegółowego określenia rodzaju czy charakteru informacji, które mają podlegać wymianie. Zgodnie z orzecznictwem Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (ETS), powinna być przekazywana każda informacja, która może okazać się przydatna w celu nałożenia podatku w prawidłowej wysokości.

Charakter informacji, które mogą być przesyłane pomiędzy państwami członkowskimi UE, był przedmiotem także orzecznictwa ETS. Przykładowo można wymienić następujące informacje, które w postępowaniu przed ETS zostały przez administracje podatkowe państw uznane za niemożliwe do uzyskania, podczas gdy Trybunał uznał je za możliwe do uzyskania na podstawie ww. dyrektywy:

• informacje dotyczące sytuacji osobistej i rodzinnej podatnika (wyrok ETS nr C-279/93);

• informacje pozwalające określić państwu zatrudnienia dochody pracujących tam nierezydentów, które osiągają oni dodatkowo w państwie swojej rezydencji (wyrok ETS nr C-279/93);