Stanowisko głównego księgowego w jednostce budżetowej - wymagania

Główny księgowy w jednostce budżetowej - wymagania

Osoba ubiegająca się o stanowisko głównego księgowego w jednostce sektora finansów musi spełniać wymogi zawarte w przepisach ustawy z dnia 27 sierpnia 2009  r. o finansach publicznych (Dz. U. nr 157, poz. 1240 ze zm.).

Głównym księgowym jednostki sektora finansów publicznych, w tym jednostki budżetowej, może być osoba, która:

1) ma obywatelstwo państwa członkowskiego Unii Europejskiej, Konfederacji Szwajcarskiej lub państwa członkowskiego Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) - strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym, chyba że odrębne ustawy uzależniają zatrudnienie w jednostce sektora finansów publicznych od posiadania obywatelstwa polskiego;

2) ma pełną zdolność do czynności prawnych oraz korzysta z pełni praw publicznych;

3) nie była prawomocnie skazana za przestępstwo przeciwko mieniu, przeciwko obrotowi gospodarczemu, przeciwko działalności instytucji państwowych oraz samorządu terytorialnego, przeciwko wiarygodności dokumentów lub za przestępstwo skarbowe;

4) posiada znajomość języka polskiego w mowie i piśmie w zakresie koniecznym do wykonywania obowiązków głównego księgowego;

5) spełnia jeden z poniższych warunków:

- ukończyła ekonomiczne jednolite studia magisterskie, ekonomiczne wyższe studia zawodowe, uzupełniające ekonomiczne studia magisterskie lub ekonomiczne studia podyplomowe i posiada co najmniej 3-letnią praktykę w księgowości,

- ukończyła średnią, policealną lub pomaturalną szkołę ekonomiczną i posiada co najmniej 6-letnią praktykę w księgowości,

- jest wpisana do rejestru biegłych rewidentów na podstawie odrębnych przepisów,

- posiada certyfikat księgowy uprawniający do usługowego prowadzenia ksiąg rachunkowych albo świadectwo kwalifikacyjne uprawniające do usługowego prowadzenia ksiąg rachunkowych, wydane na podstawie odrębnych przepisów.

Ustawa o finansach publicznych nie określa szczegółowo co należy rozumieć przez praktykę w księgowości. Należy podkreślić, że definicję praktyki w księgowości, do której można było dotychczas się odnosić, zawierał art. 76b ust. 2 ustawy o rachunkowości, który został uchylony z dniem 10. sierpnia 2014 r. w wyniku nowelizacji ustawy o rachunkowości.

Przypomnijmy, że w świetle tego uchylonego przepisu, za praktykę w księgowości uważało się wykonywanie - na podstawie stosunku pracy w wymiarze czasu pracy nie mniejszym niż 1/2 etatu, odpłatnej umowy cywilnoprawnej zawartej z przedsiębiorcą świadczącym usługi w zakresie usługowego prowadzenia ksiąg rachunkowych, umowy spółki lub w związku z prowadzeniem własnej działalności gospodarczej - następujących czynności:

- prowadzenie, na podstawie dowodów księgowych, ksiąg rachunkowych ujmujących zapisy zdarzeń w porządku chronologicznym i systematycznym, lub

- wycenę aktywów i pasywów oraz ustalanie wyniku finansowego, lub

- sporządzanie sprawozdań finansowych, lub

- badanie sprawozdań finansowych pod nadzorem biegłego rewidenta.

Wspomniana nowelizacji ustawy o rachunkowości dokonała zmian w zakresie uprawnień do usługowego prowadzenia ksiąg rachunkowych, w tym likwidacji procesu wydawania certyfikatu księgowego przez Ministra Finansów.

W efekcie czynności z zakresu usługowego prowadzenia ksiąg rachunkowych może obecnie wykonywać każda osoba, która posiada pełną zdolność do czynności prawnych i nie była karana za ściśle określony katalog przestępstw, tj. za przestępstwo przeciwko  wiarygodności dokumentów, mieniu,  obrotowi gospodarczemu,  obrotowi pieniędzmi i papierami wartościowymi czy za przestępstwo skarbowe.

Ze zmianami w ustawie o rachunkowości ma wiązać się także modyfikacja przepisów ustawy o finansach publicznych dotyczących zawodu głównego księgowego. Zmiany te mają mieć jednak wyłącznie charakter dostosowawczy wynikający z rezygnacji z wymogu posiadania certyfikatu przez osoby wykonujące zawód usługowego prowadzenia ksiąg rachunkowych.

Podyskutuj o tym na naszym FORUM