Rezerwa jako element wyceny wartości środków trwałych

Twórcy MSSF, skupiając się na inwestorach jako głównych beneficjentach informacji pochodzącej z rachunkowości, traktują dyskontowanie jako podstawę właściwej, rzetelnej i wiarygodnej wyceny. Dyskontowanie umożliwia bowiem szacowanie przepływów pieniężnych, co zbiega się z podstawowym celem sprawozdania finansowego. Przypomnijmy, że zgodnie z § 9 MSR 1 Prezentacja sprawozdań finansowych celem sprawozdania finansowego jest dostarczanie informacji na temat sytuacji finansowej, efektywności finansowej i przepływów pieniężnych jednostki, które są użyteczne dla szerokiego kręgu użytkowników przy podejmowaniu przez nich decyzji gospodarczych.

Inne podejście reprezentują przepisy krajowe, w których dyskontowanie występuje raczej sporadycznie. Dyskonto wskazane jest wyraźnie w przypadku wyceny według skorygowanej ceny nabycia. W myśl art. 28 ust 8a:

(...) skorygowana cena nabycia aktywów finansowych i zobowiązań finansowych to cena nabycia (wartość), w jakiej składnik aktywów finansowych lub zobowiązań finansowych został po raz pierwszy wprowadzony do ksiąg rachunkowych, pomniejszona o spłaty wartości nominalnej, odpowiednio skorygowana o skumulowaną kwotę zdyskontowanej różnicy między wartością początkową składnika i jego wartością w terminie wymagalności, wyliczoną za pomocą efektywnej stopy procentowej, a także pomniejszona o odpisy aktualizujące wartość.

Ustawa o rachunkowości wskazuje także na dyskonto jako jedno z kryteriów kwalifikacji umów leasingowych do leasingu finansowego lub operacyjnego. Zgodnie z § 7 MSR 37 Rezerwy, zobowiązania warunkowe i aktywa warunkowe rezerwy definiowane są jako zobowiązania, których kwota lub termin zapłaty są niepewne. MSR 37 wskazuje, że rezerwę tworzy się wówczas, gdy:

• na jednostce ciąży obecny obowiązek (prawny lub zwyczajowo oczekiwany) wynikający ze zdarzeń przeszłych,

• nie jest prawdopodobne, aby konieczne było wydatkowanie środków zawierających w sobie korzyści ekonomiczne w celu wypełnienia obowiązku oraz

• można dokonać wiarygodnego szacunku kwoty tego obowiązku.

Jeśli te warunki nie są spełnione, nie należy tworzyć rezerw.

Zdarza się, że przepisy dotyczące rezerw w odniesieniu do konkretnych przypadków można znaleźć w wielu różnych standardach. MSR 37 w § 8 wyraźnie podkreśla, że:

(...) inne standardy określają, czy poniesione nakłady powinny zostać aktywowane czy zarachowane w koszty. Kwestie te nie są przedmiotem niniejszego standardu. Zgodnie z powyższym niniejszy standard ani nie zawiera zakazu, ani nie wprowadza wymogu aktywowania ujmowanych kosztów w momencie tworzenia rezerwy.

Z taką właśnie sytuacją mamy do czynienia w przypadku ujęcia rezerw jako składnika wyceny aktywów trwałych. Zgodnie z zapisem zawartym w pkt 16 MSR 16 Rzeczowe aktywa trwałe na wartość początkową pozycji rzeczowych aktywów trwałych składają się:

a) cena zakupu, łącznie z cłami importowymi i bezzwrotnymi podatkami od zakupu, pomniejszona o opusty handlowe i rabaty,

b) wszystkie inne pozwalające się bezpośrednio przyporządkować koszty poniesione w celu dostosowania aktywów do miejsca i warunków potrzebnych do rozpoczęcia jego funkcjonowania zgodnie z zamierzeniami kierownictwa,

c) szacunkowe koszty demontażu i usunięcia składnika aktywów oraz koszty przeprowadzenia renowacji miejsca, w którym się znajdował, do których jednostka jest zobowiązana w związku z nabyciem pozycji rzeczowych aktywów trwałych lub używaniem składnika rzeczowych aktywów trwałych w danym okresie w celu innym niż wytwarzanie wyrobów.