Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania mają na celu zapobieganie konieczności dwukrotnego płacenia podatku. Celem tych umów nie jest natomiast ułatwianie podatnikom unikania opodatkowania.
Naczelny Sąd Administracyjny rozpatrzył sprawę obywatela Niemiec, którego dochodami zajął się polski fiskus. Chodziło o wynagrodzenia za pracę w Polsce, jaką wykonywał Niemiec w 1999 roku. Organy podatkowe zasięgnęły informacji u niemieckich władz skarbowych. Poinformowały one, że podatek w Niemczech nie został pobrany, powołując się na ówczesną umowę o unikani podwójnego opodatkowania. Wynikało z tego, że znaczna część pensji podatnika powinna być opodatkowana w Polsce. Organy podatkowe wszczęły postępowanie.
Wezwały jednocześnie obcokrajowca do przedstawienia ewentualnych dowodów, jakie miałyby wskazywać, że nie powinien płacić podatku w Polsce. Podatnik zbagatelizował trzy wezwania wysłane na niemiecki adres. Dopiero spora kwota podatku wynikająca z doręczonej decyzji zmotywowała Niemca do działania.
W odwołaniu, a potem przed sądem, podatnik przekonywał, że w Polsce nie przebywał dłużej niż 183 dni (w tym czasie była to jedna z przesłanek nieograniczonego obowiązku podatkowego). Pracował jeszcze w innych krajach i nie powinien płacić podatku w Polsce.
Sąd oddalił skargę.
Do NSA trafiała więc skarga kasacyjna, w której podatnik podważał wartość wiążącą informacji z niemieckiego organu podatkowego. Pełnomocnik organów podatkowych podkreślił, że umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania nie służy dowolnemu kształtowaniu zobowiązań podatkowych, ale zapobieżeniu podwójnemu opodatkowaniu.
NSA oddalił skargę, podkreślając, że nie znalazł w niej dostatecznych powodów do uchylenia zaskarżonego wyroku. Jak podkreślił sąd, podatnik nie wskazał, że organy podatkowe źle ustaliły stan faktyczny. Ani razu nie stwierdził, że zapłacił podatek w Niemczech, czy w innym kraju. Z jego stanowiska można wnioskować, że nigdzie nie chciałby być opodatkowany. A to nie jest możliwe.
