Stawka podatku od nieruchomości zależy od tego, do jakiej kategorii budynków zostanie zaliczony dom. Najniższe stawki przewidziano dla budynków mieszkalnych. Podatnik zakwestionował stawkę podatku od nieruchomości za 2004 rok. Kupił od przedsiębiorstwa państwowego dużą willę, która była wcześniej wykorzystywana na cele rehabilitacyjno-wczasowe. Organy podatkowe postanowiły sprawdzić, jak nowy właściciel wykorzystuje dom.
Okazało się, że willa jest zamknięta i nikt w niej nie mieszka. W związku z tym organy podatkowe zaliczyły budynek do kategorii inne budynki, która opodatkowana jest według średnich stawek podatku od nieruchomości (najwyższe stawki stosowane są dla budynków związanych z działalnością, a najniższe dla budynków mieszkalnych).
Podatnik nie chciał zgodzić się z takimi ustaleniami. Jego zdaniem budynek powinien być opodatkowany według stawek dla budynków mieszkalnych. Organy podatkowe, a potem sąd I instancji uznały, że podatnik nie ma racji. Wyjaśniły, że o tym, czy budynek jest mieszkalny, decyduje definicja słownikowa i potoczne rozumienie tego pojęcia. Na gruncie prawa podatkowego pojęcie to ma znaczenie autonomiczne niezależne od definicji prawa budowlanego. Sprawa trafiła na wokandę NSA. Podatnik nie zgadzał się z tym, że budynkiem mieszkalnym jest tylko ten, który jest zamieszkany przez podatnika i jego rodzinę.
NSA oddalił skargę kasacyjną. Podkreślił, że budynek mieszkalny to taki, który służy zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych. Pojęcie budynku mieszkalnego dla celów podatkowych ma charakter autonomiczny i należy je interpretować w znaczeniu potocznym.
Sąd podkreślił, że organy podatkowe nie były w tym przypadku związane zapisami z ewidencji gruntów. Nie istniał też obowiązek zawieszenia postępowania na etapie postępowania sądowego w związku z toczącą się sprawą o zmianę wpisu w ewidencji gruntów. Wyrok jest prawomocny.
Sygn. akt II FSK1100/05
0,56 zł za mkw. wynosi maksymalna stawka podatku od nieruchomości w przypadku budynków mieszkalnych
