Dla uznania miejsca stałego pobytu za centrum interesów życiowych danej osoby należy brać pod uwagę wszystkie mające znaczenie okoliczności, w tym związane m.in. z tą osobą, jej rodziną, pracą i sytuacją osobistą.
Europejski Trybunał Sprawiedliwości wydał wyrok w sprawie Georgios Alevizos v. Ypourgos Oikonomikon (C392/05). Sprawa stała się okazją do wyjaśnienia pojęcia miejsca stałego pobytu dla celów dyrektywy Rady 83/183/EWG z 28 marca 1983 r. w sprawie zwolnień od podatku stosowanych do przywozu na stałe z państw członkowskich majątku prywatnego osób fizycznych.
Zgodnie z postanowieniami Dyrektywy Rady 83/183/EWG, zmienionej Dyrektywą Rady 89/604/EWG z 23 listopada 1989 r., państwo członkowskie na warunkach i w przypadkach określonych w dyrektywie zwalnia majątek prywatny, przywożony na stałe z innego państwa członkowskiego przez osoby fizyczne, z podatku obrotowego, podatku akcyzowego i innych podatków konsumpcyjnych, które zwykle są nakładane na taki majątek. Zwolnienie przysługuje w odniesieniu do majątku prywatnego, który dana osoba rzeczywiście wykorzystywała w państwie członkowskim przed zmianą miejsca pobytu lub ustanowieniem drugiego miejsca zamieszkania.
Dla celów dyrektywy, miejsce stałego pobytu oznacza miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, tzn. przez co najmniej 185 dni w każdym roku kalendarzowym, ze względu na swoje więzi osobiste i zawodowe, a w przypadku osoby niezwiązanej z tym miejscem zawodowo, ze względu na osobiste powiązania, które wskazują na istnienie ścisłych więzi pomiędzy tą osobą a miejscem, w którym mieszka.
Sprawa Georgios Alevizos v. Ypourgos Oikonomikon, w której grecki sąd krajowy zwrócił się do Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z pytaniem prejudycjalnym, dotyczyła greckiego żołnierza, który po powrocie z misji we Włoszech do Grecji sprowadził samochód wykorzystywany do prywatnego użytku. Greckie władze podatkowe nałożyły na ten samochód akcyzę, wskazując, że żołnierz - wprawdzie oddelegowany do Włoch - nigdy nie zerwał więzi z administracją grecką.
Europejski Trybunał Sprawiedliwości przypomniał, że za miejsce stałego pobytu uznać należy miejsce, w którym zainteresowany ustanowił stałe centrum swych interesów. O stałości rozstrzyga spełnienie warunku, zgodnie z którym zainteresowany powinien zwykle przebywać w danym miejscu przynajmniej przez 185 dni w roku kalendarzowym. W sprawie toczącej się przed sądem greckim wymóg ten został spełniony.
Według Trybunału dla uznania miejsca stałego pobytu za stałe centrum interesów danej osoby należy brać pod uwagę wszystkie mające znaczenie okoliczności. Będą to w szczególności: fizyczne przebywanie tej osoby i członków jej rodziny, posiadanie miejsca zamieszkania, miejsce, gdzie dzieci faktycznie chodzą do szkoły, miejsce działalności zawodowej, lokalizacja interesów majątkowych, więzów administracyjnych z władzami publicznymi i organizacjami społecznymi. Wszystkie wymienione elementy potwierdzają wolę danej osoby ustabilizowania miejsca pobytu, z racji trwałości, wynikającej z normalnych nawyków życiowych i rozwoju zwykłych relacji społecznych i zawodowych.
WAŻNE! Za miejsce stałego pobytu osoby przebywającej ze względów zawodowych w dwu lub więcej państwach członkowskich, uważa się miejsce, z którym jest związana osobiście, pod warunkiem że regularnie tam powraca
