Rozliczenia krajowe mogą być dokonywane również w walucie obcej

24 stycznia br. weszła w życie ustawa z 23 października 2008 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny oraz ustawy - Prawo dewizowe - Dz.U. Nr 228, poz. 1506. Po zmianie przepisów, aby dokonywać rozliczeń w walutach obcych z krajowymi przedsiębiorcami, nie trzeba będzie występować do Prezesa Narodowego Banku Polskiego o wydanie indywidualnego zezwolenia dewizowego.

Według zmienionego art. 358 § 1 kodeksu cywilnego, jeżeli przedmiotem zobowiązania jest suma pieniężna wyrażona w walucie obcej, dłużnik może spełnić świadczenie w walucie polskiej, chyba że ustawa, orzeczenie sądowe będące źródłem zobowiązania lub czynność prawna zastrzegają spełnienie świadczenia w walucie obcej. Dlatego gdy z umowy będzie wynikać, że rozliczenia są wykonywane w walucie obcej, podatnicy będą mieć do tego prawo, również gdy stroną umowy jest drugi rezydent, bez uzyskiwania zezwolenia.

Jednocześnie określono zasady przeliczania walut obcych na złote w takim przypadku. Wartość waluty obcej określa się według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia wymagalności roszczenia, chyba że ustawa, orzeczenie sądowe lub czynność prawna stanowią inaczej. W razie zwłoki dłużnika wierzyciel może żądać spełnienia świadczenia w walucie polskiej według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia, w którym zapłata jest dokonana.

Został uchylony art. 9 pkt 15 prawa dewizowego, który określał, że podlega ograniczeniom zawieranie umów oraz dokonywanie innych czynności prawnych, powodujących lub mogących powodować dokonywanie w kraju rozliczeń w walutach obcych, a także dokonywanie w kraju takich rozliczeń, z wyjątkiem przypadków, w których czynności te są dokonywane w dozwolonym, na podstawie ustawy lub zezwolenia dewizowego, obrocie dewizowym:

a) z zagranicą,

b) między nierezydentami,

c) między rezydentami będącymi osobami fizycznymi, w zakresie niezwiązanym z działalnością gospodarczą.

Dlatego po zmianach rozliczenia umowy między rezydentami (firmami z Polski) mogą być dokonywane w obcej walucie bez zezwolenia dewizowego.

Nadal jednak obowiązują przepisy ustawy o VAT, które bezwzględnie wymagają, aby kwota podatku była wyrażona w walucie krajowej. Dlatego kwoty podatku wykazujemy na fakturze w złotych, bez względu na to, w jakiej walucie określona jest kwota należności w fakturze.