Łacińskie paremie prawnicze - część X

Łacińskie paremie prawnicze - część I

Łacińskie paremie prawnicze - część II

Łacińskie paremie prawnicze - część III

Łacińskie paremie prawnicze - część IV

Łacińskie paremie prawnicze - część V

Łacińskie paremie prawnicze - część VI

Łacińskie paremie prawnicze - część VII

Łacińskie paremie prawnicze - część VIII

Łacińskie paremie prawnicze - część IX

Paremią, którą chcielibyśmy obecnie omówić brzmi: nemo plus iuris in alium transferre potest quam ipse habet. Jej tłumaczenie jest następujące: nikt nie może przenieść na inną osobę więcej praw niż sam posiada. Zasada ta obowiązuje ró1)wnież obecnie w prawie polskim. W powszechnym odczuciu jest wręcz oczywiste, że przykładowo, przenieść własność rzeczy na inną osobę może tylko ten, kto jest jej właścicielem, a nie ktoś komu rzecz np. tylko użyczono.

Niemniej jednak, w prawie polskim obowiązuje także szereg przepisów, które z różnych względów przełamują powyższą zasadę.

Przykładowo, zgodnie z obowiązującymi przepisami, jeżeli osoba nieuprawniona do rozporządzania rzeczą ruchomą zbywa rzecz i wydaje ją nabywcy, nabywca uzyskuje własność z chwilą objęcia rzeczy w posiadanie, chyba że działa w złej wierze. Jednakże gdy rzecz zgubiona, skradziona lub w inny sposób utracona przez właściciela zostaje zbyta przed upływem lat trzech od chwili jej zgubienia, skradzenia lub utraty, nabywca może uzyskać własność dopiero z upływem powyższego trzyletniego terminu. Ograniczenie to nie dotyczy pieniędzy i dokumentów na okaziciela ani rzeczy nabytych na urzędowej licytacji publicznej lub w toku postępowania egzekucyjnego. Powyższe regulacje chronią zatem nabywców, którzy mają usprawiedliwione przekonanie co do tego, że nabywają ruchomość (np. samochód) od osoby uprawnionej (właściciela), jednak okazuje się, że zbywca w rzeczywistości nie był właścicielem.

Inną ważną regulacją skutkującą odstąpieniem w określonych sytuacjach od omawianej zasady, jest tzw. rękojmia wiary publicznej ksiąg wieczystych. Zgodnie z tą regulacją, w razie niezgodności między stanem prawnym nieruchomości ujawnionym w księdze wieczystej a rzeczywistym stanem prawnym treść księgi rozstrzyga na korzyść tego, kto przez czynność prawną z osobą uprawnioną według treści księgi nabył własność lub inne prawo rzeczowe. Prawo chroni więc osoby, które nabywają własność nieruchomości w przekonaniu, że nabywają ją od prawowitego właściciela, opierając się na treści księgi wieczystej (choćby w księdze wieczystej wpisana była osoba niebędąca w rzeczywistości właścicielem).