Wypowiedzenie umowy na czas określony członka związku zawodowego

Wyrok Trybunału Konstytucyjnego (dalej "TK", sygn. P 4/10) jest konsekwencją pytania prawnego Sądu Rejonowego w Pabianicach, dotyczącego zbadania konstytucyjności art. 50 § 3 Kodeksu pracy (dalej „k.p.”), który przewiduje, że w wypadku wypowiedzenia umowy o pracę, zawartej na czas określony lub na czas wykonania określonej pracy, z naruszeniem przepisów o wypowiadaniu tych umów, pracownikowi przysługuje wyłącznie odszkodowanie.

Stan faktyczny, będący przedmiotem pytania prawnego pabianickiego sądu przedstawiał się następująco: pracownik spółki zatrudniony na czas określony w pełnym wymiarze czasu pracy sprawował jednocześnie funkcję przewodniczącego komisji zakładowej. Pracodawca wypowiedział pracownikowi umowę o pracę z zachowaniem dwutygodniowego okresu wypowiedzenia. Pracownik wniósł pozew o uznanie wypowiedzenia za bezskuteczne lub w razie rozpoznania sprawy po upływie okresu wypowiedzenia o przywrócenie do pracy i zasądzenie wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy. Pozwana spółka wniosła o odrzucenie pozwu.

Pabianicki sąd wyraził wątpliwość, czy powyższe przepisy w dostateczny sposób zapewniają przewidzianą w Konstytucji wolność zrzeszania się w związkach zawodowych i odzwierciedlają zasadę sprawiedliwości społecznej w stosunku do osób będących pod ochroną przewidzianą w art. 32 ust. 1 i ust. 8 ustawy o związkach zawodowych.

TK w odpowiedzi na pytanie prawne orzekł, iż art. 50 § 3 k.p. w zakresie, w jakim pomija prawo pracownika (będącego pod ochroną art. 32 ust. 1 i ust. 8 ustawy o związkach zawodowych) do żądania przywrócenia do pracy na poprzednich warunkach w wypadku wypowiedzenia umowy o pracę zawartej na czas określony z naruszeniem przepisów o tej ochronie, jest niezgodny z art. 2 (zasada sprawiedliwości społecznej) oraz art. 59 ust. 1 (wolność zrzeszania się) Konstytucji.