Datę zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów można ustalić precyzyjnie

Zgodnie z uchwalonymi zmianami momentem powstania przychodów związanych z działalnością gospodarczą będzie, co do zasady, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub (częściowego) wykonania usługi, nie później niż dzień wystawienia faktury bądź uregulowania należności. Dla usług rozliczanych w okresach rozliczeniowych (obejmujących również dostawę energii elektrycznej, cieplnej i gazu przewodowego) za datę powstania przychodu uważać się będzie określony w umowie lub fakturze ostatni dzień okresu rozliczeniowego, przy czym przychód powinien być rozpoznawany nie rzadziej niż raz w roku. Dla przychodów, do których powyższe reguły nie znajdą zastosowania stosować się będzie zasada kasowa.

Proponowane zmiany rozszerzają definicję kosztów uzyskania przychodów, obejmując nią również wydatki poniesione w celu zachowania lub zabezpieczenia źródeł przychodów (a nie wyłącznie w celu osiągnięcia przychodów). Zmiana ta potwierdza poglądy wyrażane przez doktrynę oraz sądy administracyjne jeszcze na podstawie dotychczas obowiązujących przepisów.

Dla celów określenia momentu rozpoznania kosztów wprowadzono podział na koszty związane z przychodami w sposób bezpośredni oraz pośredni.

Koszty bezpośrednio związane z przychodami rozpoznawane powinny być w roku osiągnięcia odpowiadającego im przychodu, chyba że zostały poniesione po sporządzeniu sprawozdania finansowego za ten rok lub – w przypadku podmiotów nie zobowiązanych do przygotowywania sprawozdań – po złożeniu zeznania (w obu przypadkach graniczną datą jest jednak upływ terminu złożenia zeznania rocznego). Wówczas koszty te rozpoznaje się w następnym roku podatkowym.

Koszty pośrednio związane z przychodami są potrącane w dacie poniesienia. Dla kosztów dotyczących różnych lat podatkowych, dla których nie można określić, jaka część dotyczy danego roku podatkowego stosuje się proporcjonalne rozłożenia ich na okres, jakiego dotyczą.

Zauważyć należy, że nowelizacja precyzuje, iż za datę poniesienia kosztu uważa się dzień ujęcia go w księgach rachunkowych na podstawie faktury, rachunku lub innego dowodu (nie dotyczy to utworzenia rezerwy na koszty albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów).

Łukasz Ziółek

partner w Zespole Podatków Międzynarodowych, Ernst & Young