REKLAMA

REKLAMA

Kategorie
Zaloguj się

Zarejestruj się

Proszę podać poprawny adres e-mail Hasło musi zawierać min. 3 znaki i max. 12 znaków
* - pole obowiązkowe
Przypomnij hasło
Witaj
Usuń konto
Aktualizacja danych
  Informacja
Twoje dane będą wykorzystywane do certyfikatów.

Zmiany w VAT od 2024 roku - ewidencja odbiorców płatności i płatności transgranicznych

Nowe obowiązki dostawców usług płatniczych w zakresie VAT od 2024 roku. Ewidencja odbiorców płatności i płatności transgranicznych
Nowe obowiązki dostawców usług płatniczych w zakresie VAT od 2024 roku. Ewidencja odbiorców płatności i płatności transgranicznych

REKLAMA

REKLAMA

Minister Finansów przygotował projekt ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o Krajowej Administracji Skarbowej, który przewiduje wprowadzenie od 2024 roku nowych obowiązków dostawców usług płatniczych w zakresie VAT. Dostawcy usług płatniczych będą musieli prowadzić kwartalną ewidencję odbiorców płatności i płatności transgranicznych i udostępniać ją administracji podatkowej, która przekaże te dane do Centralnego elektronicznego systemu informacji o płatnościach (CESOP), prowadzonego przez Komisję Europejską. Dostawca usług płatniczych będzie musiał prowadzić ewidencję na temat danego odbiorcy płatności tylko wówczas, gdy łączna liczba płatności otrzymanych przez danego odbiorcę płatności przekroczy próg 25 płatności w kwartale kalendarzowym.

I. Wdrożenie dyrektywy 2020/284. Kolejny etap pakietu VAT-ecommerce

Omawiany projekt (z 28 lipca 2022 r.) ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o Krajowej Administracji Skarbowej przewiduje wprowadzenie zmian w ustawie z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, zwanej dalej „ustawą o VAT”, mających na celu implementację dyrektywy Rady (UE) 2020/284 z 18 lutego 2020 r. zmieniającej dyrektywę 2006/112/WE w odniesieniu do wprowadzenia pewnych wymogów dla dostawców usług płatniczych, zwanej dalej „dyrektywą 2020/284”.
Dyrektywa 2020/284 ma zostać zaimplementowana do krajowego porządku prawnego do 31 grudnia 2023 r. Przepisy te zaczną obowiązywać od 1 stycznia 2024 r.

Autopromocja

Jak wskazuje Minister Finansów w uzasadnieniu omawianego projektu, z dyrektywą 2020/284 ściśle związane jest rozporządzenie Rady (UE) 2020/283 zmieniające rozporządzenie (UE) nr 904/2010 w odniesieniu do środków służących wzmocnieniu współpracy administracyjnej w celu zwalczania oszustw w dziedzinie VAT, zwane dalej „rozporządzeniem CESOP”. Rozporządzenie to przewiduje m.in. utworzenie centralnego elektronicznego systemu informacji o płatnościach (CESOP), zarządzanego na poziomie Unii Europejskiej, zwanej dalej także „UE”, przez Komisję Europejską, do którego państwa członkowskie będą obowiązane cyklicznie przekazywać informacje na temat odbiorców płatności i transakcji płatniczych.

Wskazane wyżej akty prawne zmieniające są częścią pakietu na rzecz zwalczania oszustw związanych z VAT w obszarze handlu elektronicznego (e-commerce). Tym samym stanowią one uzupełnienie rozwiązań ujętych w tzw. pakiecie VAT-e-commerce w kontekście strategii Komisji dotyczącej jednolitego rynku cyfrowego, obejmującym m.in.
- dyrektywę Rady (UE) 2017/2455 z 5 grudnia 2017 r. zmieniającą dyrektywę 2006/112/WE i dyrektywę 2009/132/WE w odniesieniu do niektórych obowiązków wynikających z podatku od wartości dodanej w przypadku świadczenia usług i sprzedaży towarów na odległość
, zwaną dalej „dyrektywą 2017/2455” i
- dyrektywę Rady (UE) 2019/1995
z 21 listopada 2019 r. zmieniającą dyrektywę 2006/112/WE w odniesieniu do przepisów dotyczących sprzedaży towarów na odległość i niektórych krajowych dostaw towarów, zwaną dalej „dyrektywą 2019/1995”.

Dyrektywy 2017/2455 i 2019/1955 zostały już zaimplementowane do krajowego porządku prawnego ustawą z 20 maja 2021 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw, która weszła w życie z dniem 1 lipca 2021 r. W zakresie implementacji dyrektyw 2017/2455 i 2019/1995 ta nowelizacja ustawy o VAT m.in.:

- rozszerzyła tzw. mały punkt kompleksowej obsługi (Mini One Stop Shop - MOSS poprzez stworzenie punktu kompleksowej obsługi (One Stop Shop - OSS), upraszczając obowiązki w zakresie podatku VAT nałożone na podatników dokonujących dostaw towarów i świadczących usługi osobom niebędącym podatnikami (konsumentom) na terytorium UE; uproszczenie to obejmuje elektroniczną rejestrację dla celów podatku VAT i rozliczanie VAT w jednym państwie członkowskim zamiast konieczności rejestracji w każdym państwie członkowskim konsumpcji;

Dalszy ciąg materiału pod wideo

- nałożyła obowiązek zapłaty VAT na podatników ułatwiających dostawy przy użyciu interfejsu elektronicznego (np. internetowa platforma handlowa) od tych ułatwianych dostaw;

- zlikwidowała zwolnienie z podatku VAT od importu towarów w przesyłkach o niskiej wartości do 22 EUR;

- wprowadziła nową procedurę importu (Import One Stop Shop - IOSS) dla sprzedaży na odległość towarów importowanych z krajów trzecich do konsumentów w UE, w przesyłkach o wartości rzeczywistej do 150 EUR.

Jak wskazuje Minister Finansów, rozwiązania wdrożone ww. nowelizacją z 20 maja 2021 r. miały na celu wyrównanie szans unijnych przedsiębiorców w konkurowaniu w obszarze e-commerce z podmiotami z krajów trzecich, zmniejszenie obciążeń i kosztów związanych z wypełnianiem obowiązków podatkowych w zakresie VAT, a przede wszystkim uszczelnienie VAT w sektorze handlu elektronicznego i importu tzw. małych przesyłek do UE oraz poprawę efektywności poboru VAT.

Zakłada się, że zmiany ustanowione dyrektywami 2017/2455 i 2019/1955 uprościły system VAT, zwłaszcza w dziedzinie handlu elektronicznego, co w długim okresie będzie prowadziło do wzrostu poziomu przestrzegania przepisów o VAT. Jednakże powodzenie wprowadzonych środków w dużej mierze zależy od dostępności skutecznych narzędzi służących wykrywaniu i zwalczaniu oszustw związanych z VAT w sektorze e-commerce. Europejski Trybunał Obrachunkowy [Europejski Trybunał Obrachunkowy, Background Paper, Collection of VAT and customs duties on cross-border e-commerce (Dokument informacyjny: Pobór VAT i ceł od transgranicznego handlu elektronicznego), lipiec 2018 r.] zauważył bowiem, że istniejący system zasadniczo opiera się na skłonności przedsiębiorców do dobrowolnego rejestrowania się i płacenia należnego podatku VAT. Istnieje zatem ryzyko, że przedsiębiorcy (zwłaszcza spoza UE) nie zarejestrują się do celów podatku VAT w żadnym państwie członkowskim, aby uniknąć naliczania i płacenia podatku VAT od dokonywanych przez nich transakcji. Ponadto, nawet jeśli zarejestrują się oni do OSS/IOSS w państwie członkowskim identyfikacji, nadal istnieje ryzyko, że zaniżą oni podatek VAT lub nie zadeklarują go wcale.

Organy podatkowe muszą być zatem w stanie efektywnie wykrywać nierzetelne przedsiębiorstwa, dopuszczające się oszustw i innych nieprawidłowości.

II. Centralny elektroniczny system informacji o płatnościach (CESOP)

Zdaniem Ministra Finansów państwa członkowskie UE nie są w stanie samodzielnie uzyskać od osób trzecich – np. dostawców usług płatniczych – informacji niezbędnych do kontroli transgranicznych dostaw towarów i świadczenia usług objętych VAT, zapewnienia prawidłowego stosowania przepisów dotyczących VAT e-commerce i rozwiązania problemu oszustw związanych z VAT w sektorze e-commerce. Dlatego kluczowe znaczenie ma współpraca między państwami członkowskimi.
Ramy prawne współpracy administracyjnej między państwami członkowskimi w dziedzinie VAT zostały ustanowione w rozporządzeniu Rady (UE) nr 904/2010 z 7 października 2010 r. w sprawie współpracy administracyjnej oraz zwalczania oszustw w dziedzinie podatku od wartości dodanej
, zwanym dalej „rozporządzeniem 904/2010”. Niektóre państwa członkowskie uznały, że skuteczność tego rozporządzenia można zwiększyć za pomocą nowych narzędzi. W związku z tym inicjatywa zmierzająca do wprowadzenia nowych narzędzi współpracy, ukierunkowanych na ten konkretny problem, wymagała od Komisji Europejskiej przedstawienia wniosku w sprawie zmiany obowiązujących ram prawnych UE w zakresie dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zwanej dalej „dyrektywą VAT”. Aby organy podatkowe mogły gromadzić dane dotyczące płatności związanych z VAT, należało wprowadzić nowe obowiązki w zakresie prowadzenia ewidencji przez dostawców usług płatniczych. Przepisy w tym zakresie zostały umieszczone w dyrektywie 2020/284.

Przepisy dyrektywy 2020/284 i rozporządzenia CESOP mają zatem na celu wzmocnienie ram współpracy administracyjnej, ażeby rozwiązać problem nieprawidłowości (oszustw) związanych z VAT w sektorze e-commerce w celu lepszego wykrywania i zwalczania oszustw związanych z podatkiem VAT, poprzez zacieśnienie współpracy między administracjami podatkowymi a dostawcami usług płatniczych. Proponowane środki mogą wzmocnić przestrzeganie przepisów dotyczących podatku VAT, a tym samym stworzyć równe szanse dla całej UE w branży handlu elektronicznego.

Centralny elektroniczny system informacji o płatnościach (CESOP) - zarządzany na poziomie Unii Europejskiej przez Komisję Europejską - do którego państwa członkowskie będą przekazywać dane na temat odbiorców płatności i transakcji płatniczych, ma zapewnić administracjom podatkowym państw członkowskich dodatkowe narzędzie do skuteczniejszego zwalczania oszustw związanych z VAT w transgranicznym handlu elektronicznym, tj.:

  • pozwoli na identyfikację podatników, którzy w innym przypadku nie byliby znani organom podatkowym - wykrywać podmioty, które powinny deklarować i płacić VAT w państwach członkowskich UE, ale nie mają nawet numeru identyfikacyjnego VAT;
  • pozwoli na oszacowanie kwoty podatku VAT, która powinna być zapłacona w danym państwie członkowskim w związku z handlem elektronicznym. Oszacowanie to można wykorzystać do określenia luki w podatku VAT w tym konkretnym sektorze. Chociaż dane te nie będą w 100 % poprawne, można oczekiwać, że przy dostępnej ilości i jakości danych będą one bardzo użyteczne. Jednym z czynników, który może powodować zakłócenia w szacunkach, jest fakt, że fizyczna lokalizacja płatnika jest określana na podstawie metody płatności. W rzeczywistości mogą się one różnić. Biorąc pod uwagę normalne zachowanie konsumentów obecnych na rynku, przypadki, w których rzeczywista i pochodna lokalizacja płatnika różnią się, można uznać za jedynie marginalne, jeżeli wszystkie dane dotyczące płatności są skutecznie gromadzone. Większość płatników korzysta z kart wydanych przez lokalnych dostawców usług płatniczych ze względu na towar i bliskość. Istnieją przypadki, w których płatnik posiada kartę kredytową wydaną w innym państwie członkowskim niż państwo, w którym zamieszkuje (a zatem w którym może być należny podatek VAT), ale nie stanowi to rzeczywistej przeszkody w funkcjonowaniu systemu;
  • pomoże w ocenie zobowiązań VAT znanych podatników zidentyfikowanych w VIES, OSS lub w IOSS.

III. Dyrektywa 2020/284 i rozporządzenie CESOP - najważniejsze przepisy i nowe obowiązki

Kwartalna ewidencja odbiorców płatności i płatności transgranicznych - nowy obowiązek dostawców usług płatniczych

Dyrektywa 2020/284 wprowadza nowe regulacje w dyrektywie VAT polegające na nałożeniu na dostawców usług płatniczych obowiązku prowadzenia kwartalnej ewidencji odbiorców płatności i płatności transgranicznych.
Ewidencja ta ma być przesyłana drogą elektroniczną zgodnie z art. 24b ust. 1 rozporządzenia 904/2010 do państwa członkowskiego, w którym dostawcy usług płatniczych mają siedzibę lub w którym świadczą usługi. Następnie państwo członkowskie jest odpowiedzialne za przesyłanie zgromadzonych danych drogą elektroniczną do centralnego elektronicznego systemu informacji o płatnościach (CESOP), co musi nastąpić nie później niż dziesiątego dnia drugiego miesiąca następującego po kwartale, którego te dane dotyczą.

Zgodnie z art. 24b ust. 1 rozporządzenia 904/2010 dodanego rozporządzeniem CESOP, każde państwo członkowskie gromadzi informacje na temat odbiorców płatności oraz płatności, od dostawców usług płatniczych:

  1. nie później niż do końca miesiąca następującego po upływie kwartału kalendarzowego, którego dotyczą informacje;
  2. za pomocą standardowego formularza elektronicznego.

Standardowy formularz elektroniczny

Standardowy formularz elektroniczny został określony w rozporządzeniu wykonawczym Komisji (UE) z dnia 6 kwietnia 2022 r. (jeszcze nieopublikowanym) ustanawiającym szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (UE) nr 904/2010 w odniesieniu do utworzenia centralnego elektronicznego systemu informacji o płatnościach (CESOP) w celu zwalczania oszustw związanych z VAT. Niniejsze rozporządzenie stosuje się od 1 stycznia 2024 r.

Zgodnie z art. 4 ww. rozporządzenia zatytułowanym „Standardowy formularz elektroniczny”, standardowy formularz elektroniczny, o którym mowa w art. 24b ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 904/2010, przedkłada się w standardowym formacie XML zgodnie z tabelą danych w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

Przepisy dyrektywy VAT, rozporządzenia 904/2010 i ww. rozporządzenia z dnia 6.4.2022 r. wprowadzają zatem w tym zakresie obligatoryjny wymóg przesyłania ewidencji w określonej strukturze (XML). Wskazuje na to również motyw (5) zdanie pierwsze rozporządzenia …: „Zgodnie z art. 24b ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 904/2010 państwa członkowskie mają przesyłać dane do CESOP w standardowym formacie. Należy określić elementy danych, jakie mają być przekazywane przez dostawców usług płatniczych w formacie dokumentu XML.”.

Wdrożenie rozporządzenia CESOP zmieniającego rozporządzenie 904/2010 będzie polegało na działaniach obejmujących dostosowanie odpowiednich procedur i systemów IT, wykonanie połączenia krajowych systemów informatycznych do bazy CESOP oraz opracowanie merytorycznych założeń funkcjonowania systemów informatycznych w tym zakresie.

Grupa projektowa przy komisji europejskiej opracowywała schemat XML. Dane będą przekazywane do systemu krajowego za pomocą pliku XML. Ten sam plik (formularz) trafiać będzie do centralnego CESOPu.

Obowiązek prowadzenia kwartalnej ewidencji odbiorców płatności i płatności transgranicznych - warunki

Generalnie, dostawcy usług płatniczych zlokalizowani w UE będą zobowiązani do prowadzenia i przekazywania ewidencji po upływie każdego kwartału kalendarzowego, jeżeli kumulatywnie spełnione zostaną następujące warunki:

  1. środki pieniężne będą przekazywane od płatnika zlokalizowanego w państwie członkowskim (co do zasady jest to nabywca towarów/ usług) do odbiorcy płatności zlokalizowanego w innym państwie członkowskim bądź poza UE (co do zasady jest to sprzedawca towarów/usług),
  2. dostawca usług płatniczych zrealizuje w ciągu kwartału kalendarzowego w danym państwie członkowskim więcej niż 25 płatności na rzecz tego samego odbiorcy.

Kim jest dostawca usług płatniczych?

Obowiązek prowadzenia ewidencji dotyczy dostawcy usług płatniczych, zdefiniowanego jako którąkolwiek z kategorii dostawców usług płatniczych wymienionych w art. 1 ust. 1 lit. a)–d) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2366 z dnia 25 listopada 2015 r. w sprawie usług płatniczych w ramach rynku wewnętrznego, zmieniającej dyrektywy 2002/65/WE, 2009/110/WE, 2013/36/UE i rozporządzenie (UE) nr 1093/2010 oraz uchylającej dyrektywę 2007/64/WE, zwanej dalej „dyrektywą PSD2”, lub osobę fizyczną lub prawną korzystające ze zwolnienia zgodnie z art. 32 tej dyrektywy.

Dostawcą usług płatniczych zatem są:

  1. instytucje kredytowe zgodnie z definicją w art. 4 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013, w tym ich oddziały w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 17 tego rozporządzenia, gdy takie oddziały znajdują się w Unii, bez względu na to, czy siedziby zarządu tych oddziałów znajdują się w Unii, czy – zgodnie z art. 47 dyrektywy 2013/36/UE i prawem krajowym – poza Unią;
  2. instytucje pieniądza elektronicznego w rozumieniu art. 2 pkt 1 dyrektywy 2009/110/WE, w tym – zgodnie z art. 8 tej dyrektywy i prawem krajowym – ich oddziały, gdy takie oddziały znajdują się w Unii, a ich siedziby zarządu znajdują się poza Unią, o ile usługi płatnicze świadczone przez te oddziały są związane z emisją pieniądza elektronicznego;
  3. instytucje świadczące żyro pocztowe, które są na mocy prawa krajowego uprawnione do świadczenia usług płatniczych;
  4. instytucje płatnicze;
  5. osoby fizyczne lub prawne korzystające ze zwolnienia zgodnie z art. 32 dyrektywy PSD2.

Co istotne, obowiązek prowadzenia ewidencji nie dotyczy jednak dostawców usług płatniczych zlokalizowanych poza terytorium Unii Europejskiej, gdyż podmioty te nie są objęte zakresem stosowania dyrektywy PSD2. Dla celów wywiązywania się z obowiązków w zakresie prowadzenia ewidencji, należy uznać, że dany dostawca usług płatniczych znajduje się w państwie członkowskim, gdy jego BIC lub kod  identyfikacyjny odnosi się do tego państwa członkowskiego.

Które płatności będą podlegały obowiązkowi ujęcia w kwartalnej ewidencji? Limit 25 płatności w jednym kwartale

Dyrektywa VAT wprowadza nowe obowiązki w zakresie prowadzenia ewidencji przez dostawców usług płatniczych. Usługi płatnicze, których to dotyczy, są określone w załączniku nr 1 do dyrektywy PSD2 w pkt 3-6. Nie wszystkie usługi płatnicze mają znaczenie dla kontroli transgranicznych dostaw towarów i świadczenia usług. Istotne są jedynie te, które prowadzą do transgranicznego transferu środków na rzecz odbiorców płatności (lub dostawców usług płatniczych działających w imieniu odbiorców) i tylko wówczas, gdy płatnik znajduje się w jednym z państw członkowskich. Wynika to z faktu, że państwo członkowskie, z którego pochodzi płatność, wskazuje organom podatkowym miejsce konsumpcji. Pojęcie „transgraniczne” odnosi się do transakcji, w których konsument/płatnik znajduje się w jednym państwie członkowskim, a dostawca/odbiorca płatności – w innym państwie członkowskim bądź też na terytorium państwa trzeciego. Wynika z tego, że płatności krajowe nie będą objęte zakresem nowych regulacji.

Aby uwzględnić jedynie płatności, które mogą być powiązane z działalnością gospodarczą (a więc wykluczyć transgraniczne przelewy środków dokonywane w kontekście prywatnym), przewidziano próg liczby płatności transgranicznych otrzymywanych przez danego odbiorcę płatności. Dostawca usług płatniczych będzie musiał prowadzić ewidencję na temat danego odbiorcy płatności w celu jej udostępnienia administracjom podatkowym tylko wówczas, gdy łączna liczba płatności otrzymanych przez danego odbiorcę płatności przekroczy próg 25 płatności w kwartale kalendarzowym (jest to również okres sprawozdawczy dla dostawców usług płatniczych). Liczbę tych płatności oblicza się poprzez odniesienie do usług płatniczych świadczonych przez dostawcę usług płatniczych w podziale na poszczególne państwa członkowskie i poszczególne identyfikatory odbiorcy płatności.

Ponadto dostawcy usług płatniczych nie zawsze wiedzą, czy dany płatnik jest podatnikiem, czy jedynie prywatnym konsumentem. W związku z tym, po przekroczeniu progu 25 płatności transgranicznych na rzecz tego samego odbiorcy płatności w kwartale, dostawcy usług płatniczych będą musieli przechowywać informacje dotyczące wszystkich płatności otrzymanych przez danego odbiorcę płatności, bez rozróżniania, czy płatnik jest konsumentem, czy podatnikiem. Z powyższego wynika, że regulacje wprowadzone dyrektywą 2020/284 będą miały zastosowanie w ten sam sposób do płatności B2B i B2C.

Określanie lokalizacji odbiorców płatności i płatników - zasady

Dyrektywa VAT formułuje zasady, które dostawcy usług płatniczych muszą stosować w celu określenia lokalizacji płatników i odbiorców płatności. Zasady te nie odnoszą się do ustalania miejsca opodatkowania, lecz do określania lokalizacji odbiorców płatności i płatników w celu stosowania obowiązku prowadzenia ewidencji.

Lokalizacja nie odnosi się do lokalizacji siedziby ani stałego lub zwykłego miejsca zamieszkania odbiorcy płatności ani płatnika. Dostawcy usług płatniczych są stronami trzecimi w kontekście stosunku umownego między podatnikami dostarczającymi towary i świadczącymi usługi a ich konsumentami. Z tego względu informacje dostępne dostawcom usług płatniczych przy wykonywaniu przez nich usług płatniczych niekoniecznie pokrywają się z informacjami, jakimi dysponują podatnicy na temat swoich konsumentów, czy też z informacjami niezbędnymi do ustalenia lokalizacji transakcji podlegającej opodatkowaniu. Lokalizacja jedynie determinuje obowiązek prowadzenia ewidencji przez dostawcę usług płatniczych.

Uznaje się, że płatnik znajduje się na terytorium państwa członkowskiego, któremu odpowiada IBAN rachunku płatniczego płatnika lub jakikolwiek inny identyfikator, który jednoznacznie identyfikuje płatnika oraz podaje jego lokalizację. Natomiast w przypadku braku takich identyfikatorów lokalizację płatnika ustala się w oparciu o identyfikator dostawcy usług płatniczych działającego w imieniu płatnika (BIC lub jakikolwiek inny kod identyfikacyjny instytucji). Takie same zasady stosuje się do ustalania lokalizacji odbiorcy płatności. Czyli, uznaje się, że odbiorca płatności znajduje się na terytorium państwa członkowskiego lub państwa trzeciego, któremu odpowiada IBAN rachunku płatniczego odbiorcy płatności lub jakikolwiek inny identyfikator, który jednoznacznie identyfikuje odbiorcę płatności oraz podaje jego lokalizację. Natomiast w przypadku braku takich identyfikatorów lokalizację odbiorcy płatności ustala się w oparciu o identyfikator dostawcy usług płatniczych działającego w imieniu odbiorcy płatności.

Zakres danych zawartych w ewidencji

Dyrektywa VAT w art. 243d określa szczegółowo dane, które ma zawierać ewidencja prowadzona przez dostawcę usług płatniczych. Są to m.in. informacje pozwalające zidentyfikować dostawcę usług płatniczych prowadzącego ewidencję oraz informacje umożliwiające identyfikację odbiorcy płatności i dotyczące płatności otrzymanych przez tego odbiorcę (m.in. dotyczące kwoty, daty) i ewentualnych zwrotów płatności.

Przechowywanie ewidencji

Okres przechowywania ewidencji przez dostawców usług płatniczych wyniesie 3 lata od zakończenia roku podatkowego, w którym nastąpiła płatność. Ewidencja będzie udostępniania nie później niż do końca miesiąca następującego po upływie kwartału, którego dotyczą informacje, za pomocą standardowego formularza elektronicznego państwu członkowskiego pochodzenia dostawcy usług płatniczych lub przyjmującym państwom członkowskim gdy dostawca usług płatniczych świadczy usługi płatnicze w państwach członkowskich innych niż państwo członkowskie pochodzenia. Czyli co do zasady dostawca usług płatniczych udostępnia ewidencję w państwie członkowskim, gdzie ma siedzibę.

Dostawcy usług płatniczych będą musieli przekazywać informacje do przyjmujących państw członkowskich, o ile świadczą usługi w innych państwach członkowskich z oddziałem lub bez oddziału. Dostawcy usług płatniczych mogą według swojego uznania zorganizować wypełnianie obowiązku prowadzenia ewidencji wewnętrznie, ale dane muszą zostać przekazane do odpowiedniego państwa członkowskiego. Trzeba również podkreślić, że miejsce świadczenia usługi płatniczej nie należy określać poprzez zastosowanie zasad dotyczących miejsca świadczenia przewidzianych w dyrektywie VAT. Zasad tych nie należy mylić.

IV. Zmiany w ustawie o VAT

Omawiana nowelizacja ustawy o VAT ustawa zawiera przepisy mające na celu implementację ww. dyrektywy 2020/284 zmieniającej dyrektywę VAT. W tym celu w dziale XI zatytułowanym „Dokumentacja” po rozdziale 2 dodany ma zostać rozdział 2a zatytułowany „Ogólne obowiązki dostawców usług płatniczych” - implementacja sekcji 2a dodanej w tytule XI rozdział 4 dyrektywy VAT.

Dostawcy usług płatniczych i inne pojęcia zdefiniowane poprzez odwołanie do ustawy o usługach płatniczych

Dyrektywa 2020/284 wprowadza do dyrektywy VAT przepis art. 243a, który zawiera słowniczek pojęć na potrzeby obowiązków przewidzianych w sekcji 2a rozdziału 4 w tytule XI dyrektywy VAT (pt. „Ogólne obowiązki dostawców usług płatniczych”).

Pojęcia te zostały zdefiniowane poprzez odwołanie do:
- dyrektywy PSD2 oraz
- rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 260/2012 z dnia 14 marca 2012 r.
ustanawiającego wymogi techniczne i handlowe w odniesieniu do poleceń przelewu i poleceń zapłaty w euro oraz zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 924/2009, zwanym dalej „rozporządzeniem 260/2012”.

Dostawcy usług płatniczych, na których ma zostać nałożony obowiązek prowadzenia ewidencji, w dyrektywie 2020/284 zostali określeni poprzez odesłanie do przepisów dyrektywy PSD2. Niemniej jednak, wdrożenie tych rozwiązań do prawa krajowego nie może polegać na określeniu podmiotów, których dotyczy ten obowiązek, poprzez odesłanie do przepisów dyrektywy. Aby osiągnąć założony rezultat (zwalczanie oszustw w dziedzinie VAT, poprzez nałożenie na dostawców usług płatniczych obowiązku prowadzenia ewidencji), a także aby zapewnić efektywność wprowadzanych norm, konieczne jest precyzyjne określenie podmiotów, których ten obowiązek ma dotyczyć. Adresaci tych norm (dostawcy usług płatniczych) muszą mieć pewność co do swoich praw i obowiązków.

Zdaniem Ministra Finansów odesłanie w prawie krajowym (ustawie o VAT) do przepisów dyrektywy PSD2 w sposób oczywisty nie zapewniłoby ani precyzji, ani pewności prawa. W przypadku zastosowania takiego rozwiązania bowiem, konieczne byłoby każdorazowe dokonywanie oceny, czy dany podmiot jest – w świetle dyrektywy PSD2 – dostawcą usług płatniczych i czy w związku z tym ciążą na nim obowiązki związane z prowadzeniem ewidencji. Zatem takie rozwiązanie nie zapewniłoby prawidłowej implementacji dyrektywy 2020/284.

Prawidłowym rozwiązaniem nie wydaje się również opcja zdefiniowania pojęć bezpośrednio w ustawie o VAT. Dyrektywa PSD2 również wymagała wdrożenia do krajowego porządku prawnego – co nastąpiło zasadniczo w ustawie z 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych, zwanej dalej „ustawą o usługach płatniczych”. Definiowanie pojęć z zakresu usług płatniczych w ustawie o VAT polegałoby więc na powieleniu odpowiednich przepisów ww. ustawy o usługach płatniczych.

Aby zapewnić rezultat zakładany przez dyrektywę 2020/284, prawidłowym (zdaniem Ministra Finansów) rozwiązaniem jest zdefiniowanie pojęć wymienionych w art. 243a dyrektywy VAT, poprzez odesłanie w ustawie o VAT do odpowiednich krajowych przepisów o usługach płatniczych (w zakresie pojęć, które w dyrektywie 2020/284 zdefiniowane zostały przez odesłanie do dyrektywy PSD2).

Natomiast w odniesieniu do pojęć zdefiniowanych w dyrektywie 2020/284 poprzez odesłanie do rozporządzenia 260/2012, mając na względzie, że rozporządzenia unijne wiążą w całości i są bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich, zasadne jest odesłanie w prawie krajowym do przepisów tego rozporządzenia.

Definicja dostawcy usług płatniczych zawarta w art. 1 ust. 1 lit a-d dyrektywy PSD2 została transponowana odpowiednio w art. 4 ust. 2 pkt 1-6, 9 i 10 ustawy o usługach płatniczych, natomiast regulacje zawarte w art. 32 dyrektywy PSD2 zostały transponowane kolejno w art. 117f – 117u ww. ustawy i odnoszą się do małej instytucji płatniczej wskazanej jako dostawca usług płatniczych w art. 4 ust. 2 pkt 11 tej ustawy.

Dostawcą usług płatniczych jest:

  1. bank krajowy w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 1 ustawy – Prawo bankowe; zgodnie z tym przepisem przez bank krajowy rozumie się bank mający siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
  2. oddział banku zagranicznego w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 20 ustawy – Prawo bankowe; zgodnie z tym przepisem przez oddział banku zagranicznego rozumie się jednostkę organizacyjną banku zagranicznego wykonującą w jego imieniu i na jego rzecz wszystkie lub niektóre czynności wynikające z zezwolenia udzielonego temu bankowi, przy czym wszystkie jednostki organizacyjne danego banku zagranicznego odpowiadające powyższym cechom, utworzone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, uważa się za jeden oddział;
  3. instytucja kredytowa w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 17 ustawy – Prawo bankowe i odpowiednio oddział instytucji kredytowej w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 18 ustawy – Prawo bankowe;

zatem dostawcą usług płatniczych jest instytucja kredytowa, o której mowa w art 4 ust 1 pkt 1 rozporządzenia 575/2013 mająca siedzibę na terytorium innego niż Rzeczpospolita Polska państwa członkowskiego i oddział instytucji kredytowej, o którym mowa w art. 4 ust 1 pkt 17 rozporządzenia 575/2013 niebędący oddziałem banku krajowego ani oddziałem banku zagranicznego;

  1. instytucja pieniądza elektronicznego i oddział instytucji pieniądza elektronicznego – w przypadku gdy oddział znajduje się w państwie członkowskim, a siedziba takiej instytucji pieniądza elektronicznego znajduje się poza państwem członkowskim, o ile usługi płatnicze świadczone przez oddział są związane z wydawaniem pieniądza elektronicznego;
  2. oddział podmiotu świadczącego w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, zgodnie z prawem tego państwa, pocztowe usługi płatnicze, uprawnionego zgodnie z prawem tego państwa do świadczenia usług płatniczych oraz Poczta Polska Spółka Akcyjna w zakresie, w jakim odrębne przepisy upoważniają ją do świadczenia usług płatniczych;
  3. instytucja płatnicza;
  4. spółdzielcza kasa oszczędnościowo-kredytowa lub Krajowa Spółdzielcza Kasa Oszczędnościowo-Kredytowa w rozumieniu ustawy z dnia 5 listopada 2009 r. o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych), w zakresie, w jakim odrębne przepisy uprawniają je do świadczenia usług płatniczych;
  5. biuro usług płatniczych;
  6. mała instytucja płatnicza.

Czym jest usługa płatnicza?

Zgodnie z art. 243a pkt 2 dyrektywy VAT „usługa płatnicza” oznacza którąkolwiek działalność gospodarczą określoną w pkt 3–6 załącznika I do dyrektywy PSD2.

Usługa płatnicza zdefiniowana w pkt 3–6 załącznika I do dyrektywy PSD2 ma swój odpowiednik w art. 3 ust. 1 pkt 2-6 ustawy o usługach płatniczych.

Przez usługi płatnicze rozumie się działalność polegającą na:

  1. wykonywaniu transakcji płatniczych, w tym transferu środków pieniężnych na rachunek płatniczy u dostawcy użytkownika lub u innego dostawcy:
  1. przez wykonywanie usług polecenia zapłaty, w tym jednorazowych poleceń zapłaty,
  2. przy użyciu karty płatniczej lub podobnego instrumentu płatniczego,
  3. przez wykonywanie usług polecenia przelewu, w tym stałych zleceń;
  1. wykonywaniu transakcji płatniczych wymienionych powyżej, w ciężar środków pieniężnych udostępnionych użytkownikowi z tytułu kredytu, a w przypadku instytucji płatniczej lub instytucji pieniądza elektronicznego – kredytu, o którym mowa w art. 74 ust. 3 lub art. 132j ust. 3 ustawy o usługach płatniczych;
  1. wydawaniu instrumentów płatniczych;
  1. umożliwianiu akceptowania instrumentów płatniczych oraz wykonywania transakcji płatniczych, zainicjowanych instrumentem płatniczym płatnika przez akceptanta lub za jego pośrednictwem, polegających w szczególności na obsłudze autoryzacji, przesyłaniu do wydawcy instrumentu płatniczego lub systemów płatności zleceń płatniczych płatnika lub akceptanta, mających na celu przekazanie akceptantowi należnych mu środków, z wyłączeniem czynności polegających na rozliczaniu i rozrachunku tych transakcji w ramach systemu płatności w rozumieniu ustawy o ostateczności rozrachunku (acquiring);
  1. świadczeniu usługi przekazu pieniężnego;

Czym jest płatność?

Zgodnie z art. 243a pkt 3 dyrektywy VAT „płatność” oznacza, z wyjątkiem wyłączeń przewidzianych w art. 3 dyrektywy PSD2, transakcję płatniczą zdefiniowaną w art. 4 pkt 5 tej dyrektywy lub usługę przekazu pieniężnego zdefiniowaną w art. 4 pkt 22 tej dyrektywy.

Definicję płatności uwzględniającej wyjątki z art. 3 dyrektywy PSD2 oraz charakterystykę transakcji płatniczej z art. 4 pkt 5 dyrektywy PSD2 a także usługi przekazu pieniężnego z art. 4 pkt 22 dyrektywy PSD2, znajdziemy kolejno w art. 6 ustawy o usługach płatniczych (określającym wyjątki), art. 2 pkt 29 tej ustawy (określającym pojęcie transakcji płatniczej) oraz art. 3 ust. 3 tej ustawy (definiującym usługę przekazu pieniężnego).

Zarówno art. 3 dyrektywy PSD2, jak i transponujący go art. 6 ustawy o usługach płatniczych nie zawierają wyłączeń odnoszących się do samego zakresu pojęcia transakcji płatniczych czy, w węższym zakresie, usługi przekazu pieniężnego, odnoszą się one natomiast, do samego zakresu stosowania, kolejno przepisów tej dyrektywy oraz tej ustawy. Natomiast w przypadku proponowanego przepisu mamy do czynienie z sytuacją odwrotną tj. pojęcie płatności zostało ograniczone (czyli nie obejmuje czynności wskazanych w art. 6). Takie wyłączenie jest zatem zasadne.

Płatnością jest zatem transakcja płatnicza (czyli zainicjowana przez płatnika lub odbiorcę wpłata, transfer lub wypłata środków pieniężnych) lub usługa przekazu pieniężnego (czyli usługa płatnicza świadczona bez pośrednictwa rachunku płatniczego prowadzonego dla płatnika, polegająca na transferze do odbiorcy lub do innego dostawcy przyjmującego środki pieniężne dla odbiorcy środków pieniężnych otrzymanych od płatnika lub polegająca na przyjęciu środków pieniężnych dla odbiorcy i ich udostępnieniu odbiorcy), z wyłączeniem:

  1. transakcji płatniczych dokonywanych wyłącznie w gotówce bezpośrednio między płatnikiem a odbiorcą;
  2. transakcji płatniczych między płatnikiem a odbiorcą, dokonywanych za pośrednictwem umocowanej osoby wykonującej czynności zmierzające do zawarcia przez płatnika i odbiorcę oznaczonej umowy lub zawierającej taką umowę, w imieniu lub na rzecz wyłącznie płatnika albo wyłącznie odbiorcy;
  3. transportu banknotów i monet, w szczególności ich odbierania, przetwarzania oraz dostarczania;
  4. transakcji płatniczych w ramach wykonywanego niezawodowo gromadzenia i dostarczania gotówki w toku działalności niezarobkowej, w szczególności zbierania i wydatkowania środków pieniężnych w ramach zbiórek publicznych;
  5. usług, w ramach których odbiorca, na żądanie płatnika zgłoszone przed wykonaniem transakcji płatniczej mającej na celu dokonanie zapłaty za zakupione towary lub usługi, w ramach tej transakcji płatniczej wypłaca płatnikowi gotówkę (usług „cash back”);
  6. wymiany walutowej z gotówki na gotówkę bez pośrednictwa rachunku płatniczego;
  7. transakcji płatniczych opartych na jednym z następujących dokumentów w postaci papierowej, wystawionych na dostawcę w celu postawienia środków pieniężnych do dyspozycji odbiorcy:
  1. czeku zgodnego z Konwencją w sprawie jednolitej ustawy o czekach,
  2. czeku podobnego do czeku, o którym mowa w lit. a, który podlega przepisom państw członkowskich niebędących stroną konwencji, o której mowa w lit. a,
  3. weksla trasowanego zgodnego z Konwencją w sprawie jednolitej ustawy o wekslach trasowanych i własnych,
  4. weksla trasowanego podobnego do weksla, o którym mowa w lit. c, który podlega przepisom państw członkowskich niebędących stroną konwencji, o której mowa w lit. c,
  5. znaku legitymacyjnego, w tym voucherów,
  6. czeku podróżnego,
  7. przekazu pocztowego w rozumieniu aktów Światowego Związku Pocztowego;
  1. transakcji płatniczych dokonywanych w ramach systemu płatności lub w ramach systemu rozrachunku papierów wartościowych, o którym mowa w art. 1 pkt 2 ustawy o ostateczności rozrachunku;
  2. transakcji płatniczych dokonywanych w związku z obsługą instrumentów finansowych i wynikających z nich praw, w tym dywidend, innych dochodów, oraz transakcji dokonywanych w związku ze sprzedażą lub umorzeniem papierów wartościowych, w szczególności dokonywanych przez podmioty wymienione w pkt 8 lub podmioty podlegające nadzorowi sprawowanemu na podstawie ustawy z dnia 21 lipca 2006 r. o nadzorze nad rynkiem finansowym;
  3. usług świadczonych przez dostawców usług technicznych, wspierających świadczenie usług płatniczych, jeżeli nie wchodzą oni w posiadanie środków pieniężnych będących przedmiotem transakcji płatniczej, w szczególności usług przetwarzania i przechowywania danych, usług powierniczych i ochrony prywatności, usług przekazywania między płatnikiem a odbiorcą informacji o transakcji płatniczej, uwierzytelniania danych i podmiotów, dostarczania technologii informatycznych (IT) i sieci komunikacyjnych, dostarczania i utrzymania terminali i urządzeń wykorzystywanych do świadczenia usług płatniczych, z wyjątkiem usług inicjowania transakcji płatniczej i usług dostępu do informacji o rachunku;
  4. usług opartych na instrumentach płatniczych, które można wykorzystywać jedynie w ograniczony sposób i które spełniają co najmniej jeden z poniższych warunków:
  1. pozwalają posiadaczowi nabywać towary lub usługi wyłącznie w placówkach wydawców tych instrumentów lub w ramach ograniczonej sieci podmiotów związanych umową handlową bezpośrednio z zawodowym wydawcą tych instrumentów,
  2. służą wyłącznie do nabywania bardzo ograniczonego zakresu towarów lub usług,
  3. mogą być używane wyłącznie w jednym państwie członkowskim, jeżeli instrumenty takie są dostarczane na wniosek przedsiębiorcy lub jednostki sektora finansów publicznych, są regulowane ze względu na określone cele społeczne lub podatkowe przez krajowy lub samorządowy organ administracji publicznej i służą do nabycia określonych towarów lub usług od dostawców związanych z wydawcą umową handlową;
  1. transakcji płatniczych przeprowadzanych przez przedsiębiorcę telekomunikacyjnego, dokonywanych obok usług telekomunikacyjnych na rzecz użytkownika końcowego, doliczanych do należności za usługi telekomunikacyjne:
  1. w celu nabycia treści cyfrowych lub usług głosowych, niezależnie od urządzenia stosowanego do nabycia lub wykorzystania treści cyfrowych lub
  2. dokonywanych za pomocą urządzenia elektronicznego lub z jego użyciem, jeżeli transakcja płatnicza jest przeprowadzana w ramach zbiórek publicznych lub w celu zakupu biletów, w szczególności komunikacyjnych, parkingowych oraz biletów wstępu na imprezy artystyczne, rozrywkowe lub sportowe

– jeżeli wartość pojedynczej transakcji płatniczej, o której mowa w lit. a lub b, nie przekracza równowartości w walucie polskiej 50 euro oraz łączna wartość transakcji płatniczych dotyczących jednego użytkownika końcowego, także w przypadku gdy należności za usługi telekomunikacyjne są opłacane z góry, nie przekracza równowartości w walucie polskiej 300 euro miesięcznie, przy czym kwoty wyrażone w euro oblicza się przy zastosowaniu kursu średniego ogłaszanego przez NBP, obowiązującego w dniu 31 października poprzedniego roku;

  1. transakcji płatniczych przeprowadzanych między dostawcami, ich agentami lub oddziałami na ich własny rachunek;
  2. transakcji płatniczych i usług dodatkowych, o których mowa w art. 74 ust. 1 pkt 1 ustawy o usługach płatniczych, ściśle powiązanych ze świadczeniem usług płatniczych, przeprowadzanych między jednostką dominującą a jednostką zależną lub między jednostkami zależnymi od tej samej jednostki dominującej, z udziałem dostawcy należącego do tej samej grupy;
  3. usług wypłat gotówki przy użyciu bankomatów, świadczonych przez podmioty działające na rzecz co najmniej jednego wydawcy instrumentów płatniczych i niebędące stroną umowy ramowej z osobą wypłacającą gotówkę z rachunku płatniczego przy użyciu bankomatu, jeżeli podmioty te nie świadczą innych usług płatniczych;
  4. usług wykonywanych wyłącznie z wykorzystaniem papierowych książeczek oszczędnościowych, w przypadku gdy wszelkie transakcje są rejestrowane wyłącznie w tych książeczkach.

Z powyższego wynika, że rozliczenia pomiędzy dostawcami usług płatniczych (przepływy środków między dostawcą usług płatniczych płatnika i dostawcą usług płatniczych odbiorcy, faktycznie pochodzących od płatnika i przeznaczonych dla odbiorcy płatności) nie będą objęte zakresem tej ustawy, a tym samym nie będą ewidencjonowane. Powyższe dotyczy również transakcji przeprowadzanych między dostawcami usług płatniczych, ich agentami lub oddziałami na ich własny rachunek. Przepis art. 54 ust. 1 ustawy o usługach płatniczych zawiera wyjaśnienie, w jaki sposób muszą być wykonywane płatności, tj. dostawca usług płatniczych płatnika jest obowiązany przekazać środki do dostawcy usług płatniczych odbiorcy płatności, który będzie musiał uznać rachunek płatniczy w określonym terminie po otrzymaniu zlecenia płatniczego. Zlecenie płatnicze oznacza instrukcję płatnika skierowaną do jego dostawcy usług płatniczych z żądaniem wykonania transakcji płatniczej. Dostawcy usług płatniczych realizują swoje własne płatności, nie zlecają ich innym dostawcom usług płatniczych.

Kim jest odbiorca płatności?

Zgodnie z art. 243a pkt 5 dyrektywy VAT „odbiorca płatności” oznacza odbiorcę zdefiniowanego w art. 4 pkt 9 dyrektywy PSD2, który został transponowany w art. 2 pkt 18 ustawy o usługach płatniczych.

Stosownie do art. 2 pkt 18 ustawy o usługach płatniczych przez odbiorcę rozumie się osobę fizyczną, osobę prawną oraz jednostkę organizacyjną niebędącą osobą prawną, której ustawa przyznaje zdolność prawną, będącą odbiorcą środków pieniężnych stanowiących przedmiot transakcji płatniczej. Definicja odbiorcy płatności wskazuje zatem, że jest nim osoba fizyczna lub prawna, która jest zamierzonym odbiorcą środków będących przedmiotem transakcji płatniczej. W rezultacie zamierzony odbiorca oznacza beneficjenta końcowego.

Omawiana nowelizacja wprowadza też definicje:

- państwa członkowskiego pochodzenia,

- przyjmującego państwa członkowskiego,

- rachunku płatniczego,

- IBAN,

- BIC.

Obowiązek prowadzenia kwartalnej ewidencji odbiorców płatności i płatności transgranicznych

Projektowany art. 110b ust. 1 ustawy o VAT wprowadza dla dostawców usług płatniczych obowiązek prowadzenia, za każdy kwartał, ewidencji odbiorców płatności i płatności transgranicznych w odniesieniu do świadczonych usług płatniczych, jeżeli w ciągu kwartału dostawca usług płatniczych świadczy na rzecz tego samego odbiorcy płatności, usługi płatnicze odpowiadające ponad 25 płatnościom transgranicznym.

Jak tłumaczy Minister Finansów, dostawca usług płatniczych będzie musiał prowadzić ewidencję na temat danego odbiorcy płatności i płatności tylko wówczas, gdy łączna liczba płatności transgranicznych na rzecz tego samego odbiorcy płatności przekroczy próg 25 płatności w kwartale. Próg jest obliczany dla każdego dostawcy usług płatniczych świadczącego usługę płatniczą na rzecz odbiorcy. W takim przypadku, jeżeli próg zostanie przekroczony w obrębie dostawcy usług płatniczych, dostawca ten zgłosi transakcje. Próg powinien być liczony na podstawie każdej indywidulanej płatności otrzymanej przez odbiorcę płatności, a nie na podstawie partii płatności otrzymywanych okresowo. To właśnie informacje dotyczące indywidualnej płatności między pierwotnym płatnikiem a zamierzonym odbiorcą będą musiały zostać uwzględnione w rejestrach.

Czym są płatności transgraniczne?

Nowy art. 110b ust. 2 ustawy o VAT, precyzuje, że płatność uznaje się za transgraniczną w przypadku, gdy płatnik znajduje się na terytorium jednego państwa członkowskiego, a odbiorca płatności znajduje się na terytorium innego państwa członkowskiego lub terytorium państwa trzeciego. Z płatnością transgraniczną będziemy mieć do czynienia wtedy, gdy środki pieniężne będą przekazywane od płatnika zlokalizowanego w państwie członkowskim do odbiorcy zlokalizowanego w innym państwie członkowskim bądź poza UE. Zatem płatności krajowe nie będą objęte zakresem niniejszej regulacji.

Ważne!
Minister Finansów wyjaśnia, że
jeżeli zarówno płatnik, jak i odbiorca płatności znajdują się na terytorium tego samego państwa członkowskiego lub poza UE, nowe obowiązki nie mają zastosowania.

W projektowanym art. 110b ust. 3 ustawy o VAT określono kryteria ustalania czy płatność jest płatnością transgraniczną, czyli kiedy uznaje się, że płatnik znajduje się na terytorium państwa członkowskiego, a odbiorca płatności znajduje się na terytorium państwa członkowskiego albo na terytorium państwa trzeciego. Na ich podstawie dostawca usług płatniczych określa, czy podlega obowiązkowi ewidencyjnemu czy nie.

Lokalizacja płatnika - jak określić

Nowy art. 110b ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT stanowić będzie, że za lokalizację płatnika uważa się państwo członkowskie określone identyfikatorem rachunku płatniczego płatnika. W rozporządzeniu 260/2012 ustalono, że identyfikatorem indywidualnego rachunku płatniczego w państwie członkowskim jest IBAN – międzynarodowy numer rachunku bankowego. Jeżeli płatność jest realizowana za pośrednictwem usługi płatniczej nieobjętej tym rozporządzeniem (które ma zastosowanie wyłącznie do poleceń przelewu i poleceń zapłaty w euro), lokalizację płatnika można określić za pomocą innego identyfikatora rachunku płatniczego płatnika (np. e-Wallet nie wydaje nr IBAN lecz wydaje nr rachunków płatniczych – te podmioty muszą być w stanie skontaktować się z klientem bez względu na to czy jest on płatnikiem czy odbiorcą).

Minister Finansów wskazuje, że istnieją również transakcje płatnicze (przekazy pieniężne), w których środki są przekazywane odbiorcy bez tworzenia rachunku płatniczego przypisanego płatnikowi. W wypadku gdy środki pieniężne nie są przekazywane na żaden rachunek płatniczy, za lokalizację płatnika uważa się państwo członkowskie, określone innym identyfikatorem, który jednoznacznie identyfikuje płatnika i podaje jego lokalizację. W przypadku braku takich identyfikatorów przyjmuje się, że płatnik znajduje się w państwie członkowskim określonym identyfikatorem dostawcy usług płatniczych działającego w imieniu płatnika. Identyfikatorem dostawcy usług płatniczych płatnika jest BIC lub inny kod identyfikacyjny instytucji, który jednoznacznie go identyfikuje oraz podaje jego lokalizację (np. w przypadku transferu środków przez Western Union stosuje się kod identyfikacyjny instytucji, który jednoznacznie wskazuje dostawcę usług płatniczych i którego elementy są określone w normie ISO (BIC) lub jakikolwiek inny kod identyfikujący dostawcę).

Nowy przepis art. 110b ust. 3 pkt 2 ustawy o VAT określi, że za lokalizację odbiorcy płatności uważa się państwo członkowskie albo państwo trzecie określone identyfikatorem rachunku płatniczego (IBAN), na który przekazywane są środki pieniężne. W wypadku gdy środki pieniężne przekazywane są na rachunek płatniczy identyfikowany za pomocą innego identyfikatora niż IBAN, lub gdy nie są przekazywane na żaden rachunek płatniczy, za lokalizację odbiorcy uważa się państwo członkowskie albo państwo trzecie określone innym identyfikatorem, który jednoznacznie identyfikuje odbiorcę płatności i podaje jego lokalizację. Natomiast w przypadku braku takich identyfikatorów lokalizację odbiorcy płatności ustala się w oparciu o identyfikator dostawcy usług płatniczych działającego w imieniu odbiorcy. Identyfikatorem dostawcy usług płatniczych dostawcy jest BIC lub inny kod identyfikacyjny instytucji, który jednoznacznie go identyfikuje oraz podaje jego lokalizację.

Minister Finansów zauważa, że lokalizacja płatnika lub odbiorcy płatności jest określana na podstawie kodu BIC lub innego kodu identyfikacyjnego dostawcy jedynie w przypadkach, gdy żaden z identyfikatorów płatnika lub odbiorcy płatności nie ma zastosowania.

Podczas przetwarzania płatności dostawcy usług płatniczych wymieniają różnego rodzaju elementy danych, które umożliwiają identyfikację płatnika, ale mogą się różnić w zależności od metody płatności.

W przypadku poleceń przelewu i poleceń zapłaty, rozporządzenie 260/2012 oraz zbiory zasad dotyczących poleceń przelewu i poleceń zapłaty wymagają wymiany IBAN płatnika pomiędzy dostawcami usług płatniczych podczas przetwarzania transakcji płatniczej.

W przypadku płatności kartą płatniczą, informacje potrzebne do ustalenia lokalizacji płatnika są dostępne za pośrednictwem numeru karty, który musi zostać przekazany w celu zainicjowania płatności. Wykorzystując PAN i BIN karty, dostawcy usług płatniczych są w stanie prześledzić wydawcę karty, a tym samym kraj pochodzenia płatności oraz tożsamość pierwotnego płatnika.

Instytucje przekazu pieniężnego, takie jak Western Union, nie posiadają informacji o płatniku ani odbiorcy płatności, ponieważ ich model biznesowy opiera się na anonimowości obu tych podmiotów. Niemniej jednak, są one świadome, który dostawca usług płatniczych jest tym, który uruchamia proces, a tym samym, skąd pochodzą środki.

Dostawcy pieniądza elektronicznego (jak Paypal) posiadają informacje zarówno o płatniku, jak i o odbiorcy płatności, ponieważ obaj muszą założyć konto u danego dostawcy, aby móc korzystać z jego usług. W związku z tym mogą oni bardzo łatwo uzyskać informacje o początkowym płatniku.

Jak obliczyć liczbę płatności transgranicznych?

Sposób obliczania progu 25 25 transgranicznych płatności  został określony w projektowanym art. 110b ust. 4 ustawy o VAT, który stanowi implementację art. 243b ust. 2 akapit drugi dyrektywy VAT. Zgodnie z tym przepisem liczbę płatności transgranicznych oblicza się poprzez odniesienie do usług płatniczych świadczonych przez dostawcę usług płatniczych w podziale na poszczególne państwa członkowskie i poszczególne identyfikatory.

Minister Finansów wyjaśnia, że:

- po pierwsze próg 25 transgranicznych płatności ma być kalkulowany odrębnie dla poszczególnych państw członkowskich, w których wykonane zostały usługi płatnicze (dostawcy usług płatniczych obliczają próg na poziomie krajowym, na podstawie miejsca świadczenia przez nich usług płatniczych). Próg oblicza się biorąc pod uwagę usługi płatnicze świadczone przez dostawcę usług płatniczych w jednym państwie członkowskim. Oznacza to, że próg dotyczy poszczególnych państw członkowskich, a nie jest to próg globalny (np.: jeżeli bank z siedzibą w Polsce posiada oddziały w Niemczech, a oddziały te realizują łącznie ponad 25 płatności na rzecz tego samego odbiorcy płatności, wówczas należy prowadzić rejestr i przekazywać informacje do Niemiec).

- po drugie obliczenia dokonuje się w podziale na poszczególne identyfikatory odbiorcy płatności, o których mowa w art. 110b ust. 3 pkt 2 – czyli jeżeli odbiorca płatności posiada kilka identyfikatorów, obliczenie powinno być dokonywane dla każdego odbiorcy płatności według tych identyfikatorów (czyli jeden próg na jeden identyfikator). Stosując tę zasadę, dostawcy usług płatniczych będą musieli wziąć pod uwagę wszystkie płatności transgraniczne dokonane na jeden IBAN. Jeżeli ilość płatności transgranicznych wykonanych na ten IBAN w danym kwartale przekroczy 25 wówczas dostawca usług płatniczych będzie musiał wykazać wszystkie te transakcje w ewidencji.

Natomiast jeżeli odbiorca płatności posiada kilka identyfikatorów, a dostawca usług płatniczych może zidentyfikować posiadacza różnych rachunków i osobę kryjącą się za innymi identyfikatorami jako tego samego odbiorcę płatności, obliczenie powinno być dokonane dla każdego odbiorcy płatności. Chodzi o sytuację, gdy odbiorca płatności posiada np. dwa rachunki płatnicze u tego samego dostawcy usług płatniczych i ten może zidentyfikować, że pod tymi rachunkami kryje się ten sam odbiorca - wówczas te dwa rachunki należy uznać za jeden dla celów porównania z progiem i uwzględnić w obliczeniach wszystkie płatności na oba rachunki.

Kiedy nie trzeba prowadzić ewidencji odbiorców płatności i płatności transgranicznych?

Obowiązki określone w omawianej nowelizacji ustawy o VAT nie mają zastosowania do dostawców usług płatniczych nieobjętych zakresem stosowania ustawy o usługach płatniczych. Obowiązkiem ewidencyjnym nie będą zatem objęci dostawcy usług płatniczych i odbiorcy płatności spoza UE. Zgodnie z nowym art. 110b ust. 5 ustawy o VAT wymóg prowadzenia ewidencji nie dotyczy również usług płatniczych świadczonych przez dostawcę usług płatniczych płatnika w odniesieniu do jakiejkolwiek płatności, w przypadku której co najmniej jeden z dostawców usług płatniczych odbiorcy płatności znajduje się w państwie członkowskim. Dostawca usług płatniczych znajduje się w państwie członkowskim gdy jego kod identyfikacyjny instytucji (BIC) lub inny kod identyfikacyjny instytucji odnosi się do tego państwa członkowskiego. Przepis ten zwalnia dostawców usług płatniczych płatnika z obowiązku prowadzenia ewidencji, jeżeli obowiązek ten w odniesieniu do danej płatności dotyczy dostawców usług płatniczych odbiorcy płatności. Określenie, czy istnieje taki obowiązek, czy nie, dokonywane jest w odniesieniu do każdej płatności.

Weryfikacja obowiązku sprawozdawczego w oparciu o kod identyfikacyjny instytucji (BIC) ma ułatwić dostawcy usług płatniczych płatnika zorientowanie się, czy obowiązek prowadzenia ewidencji ma do niego zastosowanie, czy też nie.

Minister Finansów wskazuje, że powyższy przepis zwalnia dostawcę usług płatniczych płatnika z obowiązku prowadzenia ewidencji w przypadku płatności wewnątrzunijnych. Projektowany przepis określa również, że na dostawcach usług płatniczych płatnika będzie ciążył obowiązek prowadzenia ewidencji w przypadku płatności transgranicznych wyłącznie jeżeli żaden z dostawców usług płatniczych odbiorcy płatności nie znajduje się w państwie członkowskim (czyli tzw. płatność poza unijna). Możliwe jest bowiem, że w realizacji jednej płatności od płatnika do odbiorcy uczestniczy szereg dostawców usług płatniczych (dochodzi do szeregu transferów środków pieniężnych między poszczególnymi dostawcami usług płatniczych). Jeżeli w tym łańcuchu na jednym z dostawcy usług płatniczych odbiorcy płatności spoczywa obowiązek prowadzenia ewidencji, to wówczas dostawca usług płatniczych płatnika nie ma obowiązku prowadzenia takiej ewidencji, nawet jeśli niektórzy z dostawców usług płatniczych odbiorcy w łańcuchu mają siedzibę poza UE. Inaczej mówiąc gdy dostawcy usług płatniczych odbiorcy płatności znajdują się w państwie członkowskim, obowiązek sprawozdawczy spoczywa wyłącznie na nich. Jeżeli w łańcuchu płatności ze strony odbiorcy płatności uczestniczy więcej niż jeden dostawca usług płatniczych, wszyscy oni będą odpowiedzialni za zgłaszanie danych.

Taka regulacja ma na celu uniknięcie dublowania tych samych transakcji płatniczych przez dwa podmioty – z jednej strony przez dostawcę usług płatniczych płatnika, a z drugiej strony przez dostawcę usług płatniczych odbiorcy płatności.

Wreszcie, ostatnie zdanie projektowanego przepisu ustanawia specjalną zasadę dotyczącą obliczania progu, a mianowicie nawet jeśli płatność nie jest zgłaszana przez dostawcę usług płatniczych płatnika, jest ona nadal uwzględniana przy obliczaniu i sumowaniu progu 25 płatności transgranicznych.

Przykład:
Dostawca usług płatniczych płatnika z państwa członkowskiego 1 wykonuje transakcje płatnicze na rzecz odbiorcy, który posiada rachunek płatniczy w państwie członkowskim 2 oraz inny w państwie trzecim. W ciągu danego kwartału dostawca usług płatniczych płatnika wykonuje 30 płatności na rachunek płatniczy w państwie członkowskim 2 i 20 płatności na rachunek płatniczy w państwie trzecim.

Przy zastosowaniu przepisów projektowanego art. 110b ust. 1 ustawy o VAT spełnione są wszystkie warunki do uruchomienia obowiązku sprawozdawczego, jednak dostawca usług płatniczych płatnika nie będzie zgłaszał płatności na rachunek płatniczy w państwie członkowskim 2, ponieważ zostaną one zgłoszone przez dostawcę usług płatniczych odbiorcy płatności w państwie członkowskim 2.

Będzie on jednak musiał zgłosić płatności na rachunek płatniczy w państwie trzecim, ponieważ próg musi być obliczony z uwzględnieniem płatności na rachunek płatniczy w państwie członkowskim 2, a zatem przekracza 25 płatności transgranicznych.

Ewidencja odbiorców płatności i płatności transgranicznych - zakres danych

Szczegółowy zakres danych, które powinna zawierać ewidencja prowadzona przez dostawców usług płatniczych określa projektowany art. 110c ustawy o VAT. Zgodnie z tym przepisem, ewidencja prowadzona przez dostawców usług płatniczych, powinna zawierać następujące informacje:

  1. BIC lub inny kod identyfikacyjny instytucji, który jednoznacznie identyfikuje dostawcę usług płatniczych;
  2. imię i nazwisko lub nazwę odbiorcy płatności zgodnie z danymi posiadanymi przez dostawcę usług płatniczych;
  3. numer, za pomocą którego odbiorca płatności jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej lub inny numer, za pomocą którego odbiorca płatności jest zidentyfikowany dla celów podatkowych, jeżeli jest dostępny;
  4. IBAN, a jeżeli IBAN nie jest dostępny, inny identyfikator, który jednoznacznie identyfikuje odbiorcę płatności oraz podaje jego lokalizację;
  5. BIC lub inny kod identyfikacyjny instytucji, który jednoznacznie identyfikuje dostawcę usług płatniczych działającego w imieniu odbiorcy płatności oraz podaje jego lokalizację, w przypadku gdy odbiorca płatności otrzymuje środki pieniężne nie mając rachunku płatniczego;
  6. adres odbiorcy płatności, jeżeli jest dostępny, zgodnie z danymi posiadanymi przez dostawcę usług płatniczych;
  7. dane dotyczące płatności transgranicznych oraz zwrotów płatności zidentyfikowanych jako odnoszące się do płatności transgranicznych:
  1. datę i godzinę dokonania płatności lub zwrotu płatności;
  2. kwotę i walutę płatności lub zwrotu płatności;
  3. państwo członkowskie pochodzenia płatności otrzymanej przez odbiorcę płatności lub w imieniu odbiorcy płatności lub, odpowiednio państwo członkowskie przeznaczenia zwrotu płatności, oraz informacje, o których mowa w art. 110b ust. 3, wykorzystane do określenia miejsca pochodzenia lub przeznaczenia płatności lub zwrotu płatności;
  4. informacje, inne niż wymienione w lit. a-c, które jednoznacznie identyfikują płatność;
  5. informację, że płatność jest inicjowana w fizycznym lokalu akceptanta.

Niektóre z elementów danych wymaganych na mocy art. 110c są fakultatywne i muszą zostać podane jedynie w zakresie posiadanej przez dostawcę usług płatniczych wiedzy. Zostało to wprowadzone specjalnie w celu uniknięcia żądania elementów danych, które mogą nie być dostępne dla wszystkich dostawców usług płatniczych, ponieważ (i) albo nie są obowiązkowe dla przetwarzania transakcji płatniczej (np. numer VAT, adres, nazwa w przypadku poleceń przelewu lub poleceń zapłaty), albo (ii) ich format nie jest zharmonizowany (np. nazwa i adres w przypadku polecenia przelewu).

Wymagane są informacje, które są dostępne dla dostawcy usług płatniczych. Pozostałe informacje, które mogą nie być dostępne miałyby być przekazywane tylko, o ile są dostępne dla dostawcy usług płatniczych (np. kompletność adresu może być różna u różnych dostawców usług płatniczych – możliwe jest, że dostawca usług płatniczych płatnika nie zna dokładnego adresu odbiorcy płatności na podstawie informacji podanych przez płatnika w momencie inicjowania płatności, jednak dostawca usług płatniczych odbiorcy płatności zawsze będzie posiadał te informacje w swoich rejestrach).

Dostawcy usług płatniczych muszą w stosownych przypadkach prowadzić ewidencję wszelkich podatkowych numerów identyfikacyjnych lub numerów VAT danego odbiorcy. Numery identyfikacyjne VAT (krajowe lub w ramach procedury OSS, IOSS) są niezbędne organom podatkowym państw członkowskich do identyfikacji podatników VAT i do sprawdzania ich informacji na temat płatności z odpowiednimi deklaracjami i płatnościami z tytułu VAT lub w ramach OSS/IOSS. Dostawcy usług płatniczych mogą nie znać numeru identyfikacyjnego VAT odbiorcy (gdy odbiorca nie ma takiego numeru lub posiada go, ale nie ujawnia go dostawcy usług płatniczych). Z tego względu ten element danych, choć bardzo cenny dla krzyżowego sprawdzenia informacji w CESOP, jest wymagany tylko wtedy, gdy jest dostępny dla dostawcy usług płatniczych. W takim wypadku organy podatkowe będą musiały uruchomić niezbędne procedury (na szczeblu krajowym lub z wykorzystaniem współpracy administracyjnej), aby ustalić, czy dany odbiorca jest podatnikiem i czy powstają w danym przypadku zobowiązania z tytułu podatku VAT.

W świetle powyższego, dostawca usług płatniczych będzie obowiązany do ewidencjonowania informacji określonych w art. 110c ustawy o VAT, dotyczących usług płatniczych świadczonych przez niego w odniesieniu do płatności transgranicznych.

Należy zauważyć, że rejestry, które mają być prowadzone przez dostawców usług płatniczych, będą zawierały jedynie informacje umożliwiające identyfikację dostawcy usług płatniczych prowadzącego rejestr, odbiorcy płatności oraz informacje o płatnościach otrzymanych przez tego odbiorcę. Informacje identyfikacyjne dotyczące płatników nie będą włączone do ewidencji, ponieważ nie są one niezbędne do wykrywania oszustw związanych z podatkiem VAT. Ponadto dostawcy usług płatniczych nie zawsze wiedzą, czy płatnicy są podatnikami czy tylko prywatnymi konsumentami. Dlatego też w przypadku przekroczenia progu 25 transakcji, dostawca usług płatniczych będzie musiał przechowywać informacje dotyczące wszystkich płatności otrzymanych przez danego odbiorcę, bez rozróżnienia na płatności dokonane przez konsumentów lub przedsiębiorców prowadzących działalność gospodarczą.

Ważne!
Ewidencję odbiorców płatności i płatności transgranicznych trzeba będzie przechowywać przez okres 3 lat od zakończenia roku podatkowego, w którym nastąpiła płatność.

Obowiązek udostępniania ewidencji odbiorców płatności i płatności transgranicznych

Na podstawie nowego art. 110e ustawy o VAT ewidencja prowadzona przez dostawców usług płatniczych będzie musiała być udostępniana zgodnie z art. 24b rozporządzenia 904/2010, czyli w terminie do końca miesiąca następującego po upływie kwartału, w którym nastąpiła płatność, za pomocą standardowego formularza elektronicznego, państwu członkowskiemu pochodzenia dostawcy usług płatniczych. Natomiast w przypadku gdy dostawca usług płatniczych świadczy usługi płatnicze w państwie członkowskim innym niż państwo członkowskie pochodzenia, ewidencja jest udostępniana przyjmującym państwom członkowskim. Dodany przepis jedynie odsyła do przepisu ww. rozporządzenia, gdyż przedmiotowe rozporządzenie jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich i nie wymaga implementacji do krajowego porządku prawnego. Ponadto przepis ten zawiera wyraźnie wskazanie, że w przypadku dostawców usług płatniczych dla których państwem członkowskim pochodzenia lub przyjmującym państwom członkowskim jest Rzeczpospolita Polska, ewidencję udostępnia się Szefowi Krajowej Administracji Skarbowej.

Generalnie dostawca usług płatniczych będzie musiał zgłaszać usługi płatnicze, które świadczy w macierzystym państwie członkowskim, do tego państwa członkowskiego, a usługi płatnicze, które świadczy w innych państwach członkowskich z oddziałem lub bez oddziału - do tych przyjmujących (goszczących) państw członkowskich. Dostawca usług płatniczych może według własnego uznania zorganizować wypełnianie obowiązku prowadzenia rejestrów wewnętrznie, ale dane muszą zostać przekazane do odpowiedniego rodzimego lub goszczącego państwa członkowskiego.

Zmiany w ustawie o Krajowej Administracji Skarbowej

Na podstawie art. 24b ust. 2 rozporządzenia 904/2010 wprowadzonego rozporządzeniem 2020/283 administracje podatkowe państw członkowskich UE nie są zobowiązane do przechowywania danych dotyczących płatności we własnym systemie. Rozporządzenie dopuszcza jednak możliwość przechowywania tych danych przez państwa członkowskie („może przechowywać dane”). W związku z tym każda administracja podatkowa może zdecydować, czy chce przechowywać dane do własnego użytku, czy też nie.

Polska korzystając z tej możliwości wprowadza zmiany w ustawie o KAS poprzez dodanie w art. 35 w ust. 3 w pkt 1 lit. g, wskazującej, że Centralny Rejestr Danych Podatkowych służy do gromadzenia i przetwarzania ewidencji, o której mowa w art. 110b ust. 1 ustawy o VAT.

Przewiduje się, że dane będą zgromadzone i  przetwarzane na podstawie dodanej w art. 35 ust. 3 w pkt 1 lit. g. Dane te będą przechowywane oraz przetwarzane przez Szefa Krajowej Administracji Skarbowej przez 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin przekazania danych wynikających z ewidencji, a po upływie tego okresu usuwane. Przechowywanie danych jest niezbędne dla polskiej administracji podatkowej dla celów analitycznych i dowodowych.
W zamyśle projektodawcy przepisów, użyte w art. 24b  rozporządzenia 904/2010 określenie „przechowywanie”  powinno obejmować także możliwość przetwarzania przechowywanych danych w celu ich wykorzystywania przez państwa członkowskie do swoich celów m.in. analitycznych
Dodatkowo w celu wprowadzenia rozwiązania dotyczącego przechowywania tych danych i ich usuwania zmieniono więc brzmienie art. 47b ustawy o KAS. Z uwagi na fakt, że w centralnym systemie CESOP dane będą przechowywane przez okres 5 lat od zakończenia roku, w którym państwa członkowskie przekazały informacje do systemu, należy w polskim systemie zapewnić przechowywanie danych jak w systemie centralnym, tj. 5 lat od zakończenia roku, w którym upłynął termin przekazania tych danych, poprzez uwzględnienie w ustawie odpowiedniego przepisu.

Termin wejścia w życie nowych przepisów

Państwa członkowskie UE mają obowiązek przyjąć i opublikować, najpóźniej do 31 grudnia 2023 r., przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania dyrektywy 2020/284. Państwa członkowskie mają obowiązek niezwłocznego przekazania Komisji tekstu tych przepisów. Państwa członkowskie mają obowiązek stosować te przepisy od 1 stycznia 2024 r. Zatem omawiana nowelizacja ustawy o VAT i ustawy o KAS ma wejść w życie 1 stycznia 2024 r.

Źródło: Projekt (z 28 lipca 2022 r.) ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o Krajowej Administracji Skarbowej (UC128).

Autopromocja

REKLAMA

Źródło: INFOR
Czy ten artykuł był przydatny?
tak
nie
Dziękujemy za powiadomienie - zapraszamy do subskrybcji naszego newslettera
Jeśli nie znalazłeś odpowiedzi na swoje pytania w tym artykule, powiedz jak możemy to poprawić.
UWAGA: Ten formularz nie służy wysyłaniu zgłoszeń . Wykorzystamy go aby poprawić artykuł.
Jeśli masz dodatkowe pytania prosimy o kontakt

Komentarze(2)

Pokaż:

Uwaga, Twój komentarz może pojawić się z opóźnieniem do 10 minut. Zanim dodasz komentarz -zapoznaj się z zasadami komentowania artykułów.
  • kleptokrata
    2022-08-08 18:42:10
    nie do końca rozumiem, a w tekście (zakładam że skopiowanym ponieważ przewija się on na kilku stronach w niezmienionej formie) jest kilka błędów stylistycznych w związku z czym prosiłbym o komentarz autora opracowania - czy obowiązek prowadzenia ewidencji będzie dotyczyć A) odbiorców którzy będą odbiorcami 25 lub więcej usług płatniczych z terytorium państw o innych numerach iban niż numer odbiorcy (spójnik logiczny "AND" pomiędzy warunkami) czy B) odbiorców którzy otrzymają przynajmniej jedną taką taką płatność i odbiorców którzy będą odbiorcami przynajmniej 25 płatności niezależnie od lokalizacji sugerowanej przez numery iban płatnika i odbiorcy płatności (spójnik logiczny "OR" pomiędzy warunkami w częsci "Obowiązek prowadzenia kwartalnej ewidencji odbiorców płatności i płatności transgranicznych - warunki") pytanie może i zbędne ale biorąc pod uwagę jak wątpliwości są rozstrzygane zarówno w polsce jak i za granicą, or to jak prawo jest konstruowane chciałbym rozwiać własne wątpliwości.
    0
    pokażodpowiedzi (1)
QR Code

© Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą wydawcy INFOR PL S.A.

Podatek PIT - część 2
certificate
Jak zdobyć Certyfikat:
  • Czytaj artykuły
  • Rozwiązuj testy
  • Zdobądź certyfikat
1/10
Zeznanie PIT-37 za 2022 r. można złożyć w terminie do:
30 kwietnia 2023 r. (niedziela)
2 maja 2023 r. (wtorek)
4 maja 2023 r. (czwartek)
29 kwietnia 2023 r. (sobota)
Następne
Księgowość
Zapisz się na newsletter
Zobacz przykładowy newsletter
Zapisz się
Wpisz poprawny e-mail
Będzie nowelizacja Ordynacji podatkowej. Ministerstwo pracuje nad projektem. Podatnicy zyskają.

Oprocentowanie nadpłaty, powstałej w wyniku orzeczenia TSUE będzie przysługiwać za cały okres, aż do jej zwrotu. Podobnie będzie z nadpłatami powstałymi wskutek wyroków TK.

Stawki VAT 2024 - zmiany w stawkach obniżonych od 1 kwietnia

Stawki VAT od 1 kwietnia 2024 roku ulegną zmianie. Pojawi się nowa lista towarów i usług, dla których obniża się stawkę podatku do wysokości 8 proc. Stawka obniżona obejmie m.in. usługi kosmetyczne, manicure i pedicure.

Fundacja rodzinna - podatkowe konsekwencje zbycia udziałów

Otaczające nas środowisko prawno-ekonomiczne dynamiczne oddziałuje na wszystkich, dlatego wśród pojawiających się pytań coraz częstszymi są te odnoszące się do fundacji rodzinnej, która zapewnia kuszące preferencje podatkowe.

Składka zdrowotna 2024. Min. Leszczyna: będą zmiany ale powrót do zasad sprzed Polskiego Ładu zbyt kosztowny

Jeszcze w bieżącym tygodniu minister zdrowia razem z ministrem finansów przedstawią premierowi Tuskowi propozycje zmian w składce zdrowotnej dla przedsiębiorców. Taką informację przekazała 18 marca 2024 r. minister zdrowia Izabela Leszczyna.

Zmiany w akcyzie od 2025 roku - opodatkowanie saszetek nikotynowych

Ministerstwo Finansów chce zmienić od 2025 roku przepisy ustawy o podatku akcyzowym w zakresie saszetek nikotynowych. W komunikacie z 18 marca 2024 r. MF przedstawiło propozycje zmian. Resort zaprasza zainteresowanych tymi zmianami na spotkanie w celu uzgodnienia treści tej nowelizacji.

"Nie stać nas na cztery dni pracy". Jednak skrócenie czasu pracy może ograniczyć zwolnienia

"Skrócenie czasu pracy, np. do czterech dni w tygodniu nie zostanie zrównoważone przez wzrost zatrudnienia. Produkcja krajowa zmniejszy się, a wraz z nią zmniejszą się dochody ludności" – mówi Jeremi Mordasewicz, doradca zarządu Konfederacji Lewiatan.

Wymiana walut w firmie. Jak to robić z korzyścią dla biznesu?

Wymiana walut? Pierwsze skojarzenia to zagraniczne wakacje czy kredyt we frankach. Patrząc jednak na oficjalne statystyki wymiany handlowej to firmy operują dziś w wielu walutach. Tym bardziej, że coraz więcej firm prowadzi ekspansję zagraniczną, wychodząc na nowe rynki.

Zmiany w rachunkowości od 2025 roku. Oprócz JPK KR (księgi rachunkowe) będzie JPK ST (środki trwałe)

Od 1 stycznia 2025 roku podatnicy objęci podatkiem CIT (osoby prawne) będą mieli obowiązek prowadzenia ksiąg rachunkowych w formie elektronicznej i wysyłania ich w tej formie do urzędu skarbowego (tzw. JPK CIT). Aktualnie Ministerstwo Finansów konsultuje struktury logiczne pliku JPK_KR_PD oraz pliku  JPK_ST, a także przygotowuje zmianę projektu rozporządzenia wykonawczego w sprawie dodatkowych danych dołączanych do przekazywanych ksiąg.

Inflacja 2024. Skokowy wzrost w kwietniu poza górną granicę celu inflacyjnego. Prognoza eksperta

W marcu 2024 r. inflacja będzie najniższa w całym roku. A już w kwietniu nastąpi skokowy wzrost inflacji, która znajdzie się poza górną granicą celu. Taką prognozę przedstawił ekspert Konfederacji Lewiatan, Mariusz Zielonka. 

Obligacje skarbowe 2024. Drastyczna obniżka oprocentowania od marca i kwietnia

Inflacja w Polsce obniża się tak szybko, że jeszcze rok temu wydawało się to niemal nieprawdopodobne. Większość osób to cieszy, ale nie wszystkich. Hamująca inflacja to informacja, która może rozsierdzić osoby posiadające w portfelu detaliczne obligacje skarbowe. W skrajnym przypadku kwietniowa aktualizacja oprocentowania może doprowadzić do spadku stawki z prawie 20% do niewiele ponad 4%. 

REKLAMA