Jak na dzień bilansowy wycenić poszczególne składniki majątku

SPIS TREŚCI

• Wycena poszczególnych składników majątku na dzień bilansowy
  • Wartości niematerialne i prawne
  • Środki trwałe
  • Odpisy w księgach
  • Środki trwałe w budowie
  • Inwestycje długoterminowe
  • Krótkoterminowe inwestycje
  • Należności
  • Odpis aktualizujący
  • Podatek odroczony
  • Zapasy w firmie
  • Tworzenie rezerw
  • Podatek odroczony
  • Rozpoznawanie różnic

PORADY PRAWNE

• Jak ująć zobowiązania w sprawozdaniu
• Jak wycenić kredyt bankowy
• Jak w bilansie ująć dotację

PRZYKŁADY

• Rezerwy na gwarancje
• Jak ująć prace rozwojowe
• Jak zaktualizować wartość środka trwałego
• Jak zaktualizować wartość należności

Jedną z pozycji bilansu są wartości niematerialne i prawne. Należą do nich prawa majątkowe nabyte przez jednostkę, nadające się do gospodarczego wykorzystania o przewidywanym okresie ich użyteczności przekraczającym rok. Są to m.in.: autorskie prawa majątkowe, prawa pokrewne, licencje, koncesje, prawa do wynalazków, patentów, znaków towarowych, wzorów użytkowych oraz zdobniczych oraz know-how. Ponadto do tej grupy zalicza się także koszty zakończonych prac rozwojowych oraz nabytą wartość firmy.

Kluczowe znaczenie przy kwalifikacji tej pozycji bilansu jest użyte przez ustawodawcę określenie nabyte. Oznacza to, że do wartości niematerialnych i prawnych jednostka może zaliczać tylko te prawa majątkowe, które nabyła (kupno, aport, darowizna), natomiast nie te, które wytworzyła we własnym zakresie (poza wyjątkami wymienionymi powyżej). Wyjątkiem są zakończone prace rozwojowe.

Do ksiąg rachunkowych wartości niematerialne i prawne wprowadza się po cenie nabycia powiększonej o koszty oraz pomniejszone o odpisy amortyzacyjne lub umorzeniowe.

Jeżeli zostały one nabyte odpłatnie, wartość początkowa obejmuje cenę zakupu oraz inne koszty, na które składają się: podatki i opłaty (np. podatek od czynności cywilnoprawnych), koszty związane z przystosowaniem do używania, np. koszty dostosowania licencjonowanego programu komputerowego, zobowiązania, jeżeli zostały zaciągnięte w celu nabycia wartości niematerialnych i prawnych, np. ujemne różnice kursowe (dodatnie różnice kursowe pomniejszają wartość początkową), prowizje, odsetki.

Z kolei w stosunki do prac rozwojowych koszty ewidencjonowane są jako czynne rozliczenia międzyokresowe kosztów. Dopiero po ich zakończeniu przenosi się je na konto wartości niematerialnych i prawnych. Aby ustalić ten moment, warto sięgnąć do wskazówek zawartych w Międzynarodowych Standardach Rachunkowości - MSR 38. Według tego standardu koszty prac rozwojowych można ująć jako wartości niematerialne, jeżeli firma może udowodnić następujące kwestie:

• możliwość - z technicznego punktu widzenia - ukończenia składnika wartości niematerialnych i prawnych, tak aby nadawał się do użytkowania lub sprzedaży,

• zamiar ukończenia składnika wartości niematerialnych i prawnych oraz jego użytkowania lub sprzedaży,

• zdolność do użytkowania lub sprzedaży składnika wartości niematerialnych,

• sposób, w jaki składnik wartości niematerialnych będzie wytwarzał prawdopodobnie przyszłe korzyści ekonomiczne; jednostka gospodarcza powinna m.in. udowodnić istnienie rynku na produkty powstające dzięki składnikowi wartości niematerialnych lub na sam składnik, lub - jeśli składnik ma być użytkowany przez jednostkę - użyteczność składnika wartości niematerialnych,

• dostępność stosownych środków technicznych, finansowych i innych, które mają służyć ukończeniu prac rozwojowych oraz użytkowaniu lub sprzedaży składnika wartości niematerialnych,

• możliwość wiarygodnego ustalenia nakładów poniesionych w czasie prac rozwojowych, które można przyporządkować temu składnikowi.

Na dzień bilansowy wycena wartości niematerialnych i prawnych polega na skorygowaniu wartości wprowadzonej do ksiąg rachunkowych o odpisy amortyzacyjne oraz z tytułu trwałej utraty wartości.

Podstawowym kryterium zaliczania aktywów rzeczowych do środków trwałych w księgach i bilansie to spełnienie następujących warunków: przewidywany okres ich ekonomicznej użyteczności dłuższy niż rok, kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby jednostki. Zalicza się do nich również prawo użytkowania wieczystego. Wszystkie warunki klasyfikacji zawarte są w art. 3 ust. 1 pkt 15 ustawy o rachunkowości.

Na przykład, aby nieruchomość była ujęta w ewidencji księgowej, a następnie w bilansie jako środek trwały, m.in. musi być wykorzystywana dla celów działalności operacyjnej danej jednostki, w przeciwnym razie nie będzie stanowiła środka trwałego.

Wartość bilansową środków trwałych ustala się zgodnie z art. 28 ust. 1 pkt 1 ustawy o rachunkowości według ceny nabycia, kosztów wytworzenia lub wartości przeszacowanej (po aktualizacji wyceny środków trwałych), pomniejszając o odpisy amortyzacyjne lub umorzeniowe, a także o odpisy z tytułu trwałej utraty wartości.

Aby prawidłowo ustalić tę wartość, należy przeanalizować, czy nie istnieją przesłanki wskazujące na trwałą utratę wartości danego składnika majątku. Przypomnijmy, że według art. 28 ust. 7 ustawy o rachunkowości z takim zdarzeniem mamy do czynienia wtedy, gdy istnieje duże prawdopodobieństwo, że kontrolowany przez jednostkę składnik aktywów (np. maszyna produkcyjna) nie przyniesie w przyszłości w znaczącej części lub w całości przewidywanych korzyści ekonomicznych.

Pomocą w prawidłowym ujmowaniu i wykazywaniu odpisów aktualizujących może być przyjęty w czerwcu tego roku Krajowy Standard Rachunkowości, który dostępny jest na stronie internetowej Ministerstwa Finansów (www.mf.gov.pl). Przedstawia on wszystkie etapy przeprowadzenia przez księgowych procedury aktualizacyjnej. Zawiera m.in. instrukcję dotyczącą oceny celowości dokonania odpisu. Znajdują się w nim też zalecenia dotyczące zapisów, jakich należy dokonać w informacji dodatkowej w sprawozdaniu w przypadku utraty wartości składników majątku firmy.

Według standardu, przyczyną przeprowadzenia procedury aktualizacji wyceny może być sytuacja, w której jednostka zamierza zaniechać lub restrukturyzować działalność, do której są wykorzystywane określone składniki aktywów lub też planuje zbyć lub zlikwidować jakieś składniki aktywów przed uprzednio przewidywanym terminem.

Powodem rozpoczęcia procedury aktualizacyjnej może być również pojawienie się dowodów świadczących o tym, że ekonomiczne skutki wykorzystania jakichś składników aktywów są lub w przyszłości będą gorsze od oczekiwanych.

Przyczyną dokonania tego typu odpisu może być np. zaniechanie budowy środka trwałego, na który zostały poniesione nakłady. Ewidencja będzie uzależniona od przyczyny dokonania odpisu aktualizującego: strona Wn konta 766 „Pozostałe koszty operacyjne” (lub 775 „Straty nadzwyczajne” - w przypadku gdy przyczyną dokonania odpisu były zdarzenia nadzwyczajne), strona Ma konta 080 „Środki trwałe w budowie”. W przypadku ustania przyczyn dokonania odpisu należy wprowadzić do ksiąg zapis: strona Wn konta 080 „Środki trwałe w budowie”, strona Ma konta 760 „Pozostałe przychody operacyjne”.

Nieruchomość nie zawsze będzie stanowiła w księgach rachunkowych środek trwały. Decydujący w tym przypadku będzie cel nabycia. Jeżeli została ona nabyta w celu osiągnięcia korzyści ekonomicznych wynikających z przyrostu ich wartości, przychodów w formie odsetek czy dywidend oraz transakcji handlowych, dla celów rachunkowości będzie w takim przypadku traktowana jako inwestycje.

W praktyce zdarza się też, że częściowo służy ona uzyskiwaniu przychodów z czynszów lub korzyści ze wzrostu jej wartości, a częściowo jest użytkowana do działalności. Należy wtedy podzielić nieruchomość na dwa oddzielnie obiekty, jeżeli jest to możliwe np. wynająć każdy z obiektów. Jeżeli jednak nie można dokonać takiego podziału, nieruchomość taką zalicza się do nieruchomości o charakterze lokaty tylko wtedy, gdy niewielka jej część jest użytkowana na potrzeby jednostki, np. w jednym pomieszczeniu prowadzone jest biuro, a pozostałe są wynajmowane.

Dla celów bilansu nieruchomości inwestycyjne, a także zaliczane do inwestycji wartości niematerialne i prawne mogą być wycenione na podstawie zasad dotyczących środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych według wartości rynkowej bądź inaczej określonej wartości godziwej. Wartość rynkowa nieruchomości inwestycyjnej obejmuje najlepszą możliwą do osiągnięcia przez sprzedawcę i jednocześnie najbardziej korzystną cenę, na którą zgodziłby się kupujący (nie uwzględnia się kosztów transakcji), przy założeniu, że uczestnikami transakcji są odpowiednio poinformowane, zainteresowane, niezależne od siebie strony.

Należy pamiętać, że wartość godziwa nieruchomości uwzględnia ponadto dotychczasowe oraz możliwe do uzyskania w przyszłości wpływy z najmu, dzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze. Podstawą wartości godziwej są aktualne ceny, uzyskane na aktywnym rynku dla nieruchomości podobnych pod względem lokalizacji, stanu technicznego oraz wpływów z najmu.

Spadek wartości tych nieruchomości wycenianych według wartości godziwej zalicza się do pozostałych kosztów operacyjnych lub rozlicza się z kapitałem z aktualizacji wyceny, jeżeli wcześniej nieruchomość tę przeszacowano. Wzrost wartości godziwej powoduje zwiększenie pozostałych przychodów operacyjnych (w części, która została wcześniej odpisana w pozostałe koszty operacyjne lub zwiększyła kapitału z aktualizacji wyceny).

Skutki przeszacowania inwestycji zaliczonych do aktywów trwałych, powodujące wzrost ich wartości do poziomu cen rynkowych, zwiększają kapitał (fundusz) z aktualizacji wyceny. Obniżenie wartości inwestycji uprzednio przeszacowanej do wysokości kwoty, o którą podwyższono z tego tytułu kapitał (fundusz) z aktualizacji wyceny, jeżeli kwota różnicy z przeszacowania nie była do dnia wyceny rozliczona, zmniejsza ten kapitał (fundusz). W pozostałych przypadkach skutki obniżenia wartości inwestycji zalicza się do kosztów finansowych. Wzrost wartości danej inwestycji bezpośrednio wiążący się z uprzednim obniżeniem jej wartości, zaliczonym do kosztów finansowych, ujmuje się do wysokości tych kosztów jako przychody finansowe.

Pozostałe inwestycje długoterminowe (rzeczowe i finansowe) wycenia się według: ceny nabycia skorygowanej o odpisy z tytułu trwałej utraty wartości, wartości godziwej (rynkowej, jeżeli istnieje aktywny rynek) lub poprzez przeszacowaniu do ceny rynkowej.

W jednostkach, których sprawozdanie finansowe podlega badaniu, przy wycenie instrumentów finansowych należy stosować rozporządzenie ministra finansów dotyczące metod wyceny instrumentów finansowych (Dz.U. z 2001 r. nr 149, poz. 1674 z późn. zm.). W pozostałych jednostkach nie jest to obowiązkowe.

Również należności w bilansie wykazywane są w podziale na długo- i krótkoterminowe. Jednak wycena na dzień bilansowy obu tych pozycji odbywa się na tych samych zasadach. Zgodnie z art. 28 ust. 1 pkt 7 ustawy o rachunkowości należności ujmuje się w kwocie wymagalnej zapłaty z zachowaniem ostrożności. Kwota wymagalnej zapłaty to ta, która wynika z dokumentu, który potwierdza prawo do wierzytelności, czyli z faktury, umowy z kontrahentem czy wyroku sądowego przyznającego odszkodowanie. Jeżeli wynika to z umowy, mogą być także zaliczane odsetki. Nie mogą być to jednak odsetki za zwłokę.

W przypadku wyceny bilansowej najważniejszym kryterium jest zasada ostrożności. Jej realizacja będzie polegała na zbadaniu, czy nie ma podstaw do dokonania odpisu aktualizującego. Oznacza to konieczność ustalenia prawdopodobieństwa uregulowania tych należności przez kontrahentów. W zależności od tego, w jakim stopniu są one zagrożone, w takim należy dokonać odpisu aktualizacyjnego. Kwestię tę reguluje art. 35b ustawy o rachunkowości.

W art. 35b ustawy o rachunkowości wymienione są sytuacje, kiedy konieczne jest dokonanie odpisu aktualizującego. Należy to uczynić w odniesieniu do:

• należności od dłużników postawionych w stan likwidacji lub w stan upadłości do wysokości należności nieobjętej gwarancją lub innym zabezpieczeniem należności, zgłoszonej likwidatorowi lub sędziemu komisarzowi w postępowaniu upadłościowym,

• należności od dłużników w przypadku oddalenia wniosku o ogłoszenie upadłości, jeżeli majątek dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania upadłościowego - w pełnej wysokości należności,

• należności kwestionowanych przez dłużników oraz z których zapłatą dłużnik zalega, a według oceny sytuacji majątkowej i finansowej dłużnika spłata należności w umownej kwocie nie jest prawdopodobna - do wysokości niepokrytej gwarancją lub innym zabezpieczeniem należności,

• należności stanowiących równowartość kwot podwyższających należności, w stosunku do których uprzednio dokonano odpisu aktualizującego - w wysokości tych kwot, do czasu ich otrzymania lub odpisania,

• należności przeterminowanych lub nieprzeterminowanych o znacznym stopniu prawdopodobieństwa nieściągalności, w przypadkach uzasadnionych rodzajem prowadzonej działalności lub strukturą odbiorców - w wysokości wiarygodnie oszacowanej kwoty odpisu, w tym także ogólnego, na nieściągalne należności.

Należy pamiętać, że kosztem uzyskania przychodów, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 26a ustawy o CIT, są odpisy aktualizujące wartość należności, określone w ustawie o rachunkowości, od tej części należności, która była uprzednio zaliczona do przychodów należnych, a ich nieściągalność została uprawdopodobniona.

Nieściągalność wierzytelności uznaje się za uprawdopodobnioną, gdy:

• dłużnik zmarł, został wykreślony z ewidencji działalności gospodarczej, postawiony w stan likwidacji lub została ogłoszona jego upadłość obejmująca likwidację majątku,

• wierzytelność została potwierdzona prawomocnym orzeczeniem sądu i skierowana na drogę postępowania egzekucyjnego,

• zostało wszczęte postępowanie upadłościowe z możliwością zawarcia układu w rozumieniu przepisów prawa upadłościowego i naprawczego lub na wniosek dłużnika zostało wszczęte postępowanie ugodowe w rozumieniu przepisów o restrukturyzacji finansowej przedsiębiorstw i banków,

• wierzytelność jest kwestionowana przez dłużnika na drodze powództwa sądowego.

Zgodnie z art. 28 ust. 1 pkt 6 ustawy o rachunkowości, podstawą wyceny zapasów jest cena nabycia lub koszt wytworzenia. Cena nabycia to cena zakupu (pomniejszona o VAT odliczony) powiększona o obciążenia o charakterze publicznoprawnym oraz wszystkie koszty związane bezpośrednio z zakupem.

Koszt wytworzenia obejmuje pośrednie koszty stałe (np. koszty: transportu, utrzymania powierzchni, administracji wydziałowej) i zmienne (np. koszty paliw, energii) oprócz kosztów niewykorzystanych zdolności i strat produkcyjnych, ogólnego zarządu, magazynowania wyrobów gotowych i półproduktów (o ile poniesienie tych kosztów nie jest niezbędne w produkcji), a także sprzedaży produktów.

Istotne jest, że w obu tych metodach wyceny istnieje możliwość uwzględnienia kosztów obsługi zobowiązań zaciągniętych na zakup zapasów towarów lub usług. Można również uwzględnić różnice kursowe związane z zakupem lub wytworzeniem tych aktywów (odpowiednio pomniejszyć lub powiększyć cenę), jeżeli jest to uzasadnione długotrwałym okresem wytwarzania lub przygotowania do sprzedaży.

Należy pamiętać, że uwzględnienie w cenie nabycia lub koszcie wytworzenia kosztów finansowania zewnętrznego (odsetek i różnic kursowych) powoduje dodatnie różnice przejściowe. Należy w związku z tym utworzyć rezerwę z tytułu podatku dochodowego.

Przy wycenie na dzień bilansowy zapasów należy pamiętać, że ich wartość nie może być wyższa od cen ich sprzedaży netto na dzień bilansowy. W przypadku gdy cena sprzedaży netto jest niższa od ceny nabycia lub kosztu wytworzenia (wycena ewidencyjna) należy dokonać odpisu aktualizującego. Warto pamiętać, że odwracanie tego odpisu (jeżeli nieaktualna jest przyczyna jego utworzenia) zapisuje się w księgach rachunkowych po stronie przychodów (nie jako korekta kosztów).

Firmy mogą jednak ewidencjonować zapasy według stałych cen ewidencyjnych ustalonych na poziomie:

• najczęściej występujących cen zakupu (określonych składników zapasu) na rynku,

• przeciętnych cen na rynku,

• planowanego kosztu wytworzenia.

Na dzień bilansowy wyrażone w ten sposób wartości doprowadza się do poziomu kosztu wytworzenia, cen nabycia lub zakupu. Wartość odchyleń pomiędzy tymi cenami rozlicza się proporcjonalnie na zapasy i rozchody. Nie dotyczy to produktów gotowych, produktów w toku i półproduktów, jeżeli do ich ewidencji stosuje się koszty planowane, w tym normatywne, różnice zaś między planowanymi a rzeczywistymi kosztami wytworzenia są nieznaczne. Stosowane do wyceny na dzień bilansowy ceny nabycia albo zakupu albo planowane koszty wytworzenia nie mogą być wyższe od cen sprzedaży netto tych składników.

Przy wycenie zapasów warto sięgnąć do stanowiska Komitetu Standardów Rachunkowości w sprawie ustalania kosztu wytworzenia dla celów bilansowej wyceny zapasów. Tekst dostępny jest na stronie internetowej Ministerstwa Finansów (www.mf.gov.pl).

Oddzielną pozycją bilansu są rezerwy na świadczenia pracownicze, które wynikają z obowiązków pracodawcy zarówno z kodeksu pracy, jak i regulaminów wynagradzania. Tworzy się je na odprawy emerytalne i rentowe, urlopy wypoczynkowe, premie, nagrody jubileuszowe. W bilansie pozycja ta jest podzielona na rezerwy krótkoterminowe podlegające realizacji do 12 miesięcy od dnia bilansowego i długoterminowe powyżej 12 miesięcy. Podejmując decyzje o tworzeniu rezerw, spółka powinna wziąć przede wszystkim pod uwagę istotność, z jaką przyszłe świadczenia będą wpływać na wynik finansowy.

Rezerwy na świadczenia pracownicze wycenia się metodą aktuarialną lub inną opisaną w polityce rachunkowości.

Tworzenia aktywów lub rezerw z tytułu odroczonego podatku dochodowego związane jest z faktem, że w wielu obszarach prawo bilansowe i podatkowe znacznie się różni.

Warto jednak pamiętać, że aktywa i rezerwy z tytułu podatku odroczonego tworzy się w przypadku różnic przejściowych.

Na przykład w ewidencji księgowej tworzona jest rezerwa na koszty badania sprawozdania finansowego za 2007 rok (np. 300 tys. zł). Mimo że faktycznie firma poniesie koszty badania dopiero w 2008 roku, musi je ująć w księgach rachunkowych i bilansie za 2007 rok. Takie postępowanie wynika z ustawy o rachunkowości, która nakazuje ujmować tego typu nakłady memoriałowo, czyli w okresie, którego one dotyczą. Z kolei prawo podatkowe nie uznaje tych rezerw za koszt uzyskania przychodów. Wynika to z art. 16 ust. 1 pkt 26a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Podatkowym kosztem staną się dopiero w momencie zapłaty, czyli w 2008 roku.

W związku z tym na dzień bilansowy wartość księgowa tego pasywa jest równa wysokości utworzonej rezerwy (300 tys. zł), natomiast podatkowo równa jest 0. Powstaje przejściowa różnica ujemna, co oznacza, że należy utworzyć rezerwę z tytułu odroczonego podatku.

Zgodnie z ustawą o rachunkowości zarówno wysokość takich aktywów, jak i rezerw ustala się przy uwzględnieniu stawek podatku dochodowego obowiązujących w roku powstania obowiązku podatkowego. Wróćmy do przykładu: jeżeli stawka podatku będzie wynosiła 19 proc., należy utworzyć rezerwę w wartości 57 tys. zł (300 000 zł x 19 proc.).

• Art. 28 ust. 1 pkt 1-2 i ust. 7, art. 35c, art. 37 ustawy z 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2002 r. nr 76, poz. 694 z późn. zm.).


Źródło: Gazeta Prawna [Tygodnik Podatkowy] Nr 239 (2109) poniedziałek, 10 grudnia 2007 r.

Spółka X udzieliła gwarancji za spółkę Y zaciągniętego przez nią kredytu bankowego w wysokości 300 tys. zł.

I. sytuacja: Spółka Y zalega z płatnościami. Spółka X powinna utworzyć z tego tytułu rezerwę w kwocie zaległości i należnych odsetek. Rezerwa zostanie rozwiązana w momencie gdy bank wystąpi do spółki X o spłatę kredytu.

II. sytuacja: Spółka Y regularnie spłaca zobowiązania z tytułu kredytu. W takiej sytuacji spółka X powinna zamieścić w sprawozdaniu finansowym informację o udzielonej gwarancji. Należy ja umieścić w części: dodatkowe informacje i objaśnienia.

W styczniu przyszłego roku wypłacimy pracownikom wynagrodzenia za grudzień tego roku. W księgach za 2007 rok będą ujęte składki ZUS i zaliczka na podatek dochodowy. W jakich pozycjach bilansu trzeba je ująć?

Koszty wynagrodzeń z tytułu umowy o pracę należne pracownikom za dany miesiąc ujmuje się w księgach miesiąca, którego dotyczą. Odnosi się to również do naliczonych od wynagrodzeń składek na ubezpieczenie społeczne w części finansowanej przez pracodawcę, łącznie ze składkami na Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych.

Taka ewidencja wynagrodzeń i składek ZUS odpowiada zasadzie memoriału, zgodnie z którą w księgach rachunkowych jednostki należy ująć wszystkie osiągnięte, przypadające na jej rzecz przychody i obciążające ją koszty związane z tymi przychodami dotyczące danego roku obrotowego, niezależnie od terminu ich zapłaty (art. 6 ust. 1 ustawy o rachunkowości).

Należne wynagrodzenia za grudzień 2007 r., które nie zostaną postawione do dyspozycji pracowników do dnia bilansowego 31 grudnia 2007 r. ujmowane są w pasywach bilansu w pozycji B.III.2 lit. h) jako „Zobowiązania krótkoterminowe z tytułu wynagrodzeń”.

Zarachowane składki na ubezpieczenie społeczne oraz zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych na dzień bilansowy w bilansie wykazuje się w pasywach w pozycji B.III.2 lit. g) jako „Zobowiązania krótkoterminowe z tytułu podatków, ceł, ubezpieczeń i innych świadczeń”. Inna zasada obowiązuje w sposobie ujmowania tego rodzaju kosztów dla celów podatkowych.

Koszty wynagrodzeń stają się kosztem uzyskania przychodu w miesiącu ich wypłaty pracownikom (art. 23 ust. 1 pkt 55 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). W omawianym przypadku miesiącem zaliczenia przez jednostkę kosztów wynagrodzeń do kosztów uzyskania przychodu będzie więc styczeń 2008 r. Natomiast naliczone od wynagrodzeń składki ZUS kosztem uzyskania przychodu stają się dopiero w miesiącu ich zapłaty (art. 23 ust.1 pkt 55a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz art. 16 ust. 1 pkt 57a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Składki ZUS naliczone od wynagrodzeń za grudzień 2007 r., a wypłaconych pracownikom w styczniu 2008 r. pracodawca powinien zapłacić w lutym 2008 r. i wówczas koszty tych składek staną się dla jednostki kosztem uzyskania przychodu.

Pracodawca, rozliczając wynagrodzenie pracowników za grudzień 2007 r. wypłacone w styczniu 2008 r. do naliczenia składek ZUS oraz zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, powinien również uwzględnić obowiązujące w 2008 r. wysokości tych składek, koszty uzyskania przychodu oraz kwotę ulgi.

W związku z ujęciem kosztów wynagrodzeń w grudniu 2007 r., a ich wypłatą w styczniu 2008 r., na dzień bilansowy przypadający 31 grudnia 2007 r. w jednostce pojawi się różnica między wartością aktywów wykazywanych w księgach rachunkowych a ich wartością podatkową. Wykazana różnica jest różnicą ujemną i ma tylko charakter przejściowy. Dlatego w przyszłości, kiedy koszty wynagrodzeń wraz ze składkami ZUS staną się kosztami uzyskania przychodu, różnica ta spowoduje zmniejszenie podstawy obliczenia podatku dochodowego od osób prawnych. W takiej sytuacji jednostka na dzień bilansowy jest zobowiązana ustalić aktywa z tytułu odroczonego podatku dochodowego (na podstawie art. 37 ustawy o rachunkowości), uwzględniając wysokość kwoty, która w przyszłości zostanie odliczona od podatku. W bilansie aktywa z tytułu odroczonego podatku dochodowego wykazywane są w aktywach w pozycji A.V.1.

Warto też wspomnieć, że wysokość aktywów z tytułu odroczonego podatku dochodowego ustala się z uwzględnieniem stawki podatku dochodowego od osób prawnych obowiązującej w roku powstania obowiązku podatkowego, czyli w 2008 roku.

ILONA LESZCZYŃSKA

konsultant w departamencie rachunkowości HLB Frąckowiak i Wspólnicy

PODSTAWA PRAWNA

• Art. 6 ust. 1 oraz art. 37 ustawy z 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2002 r. nr 76, poz. 694 z późn. zm.).

Nasza firma posiada długoterminowy kredyt, który będzie spłacany jeszcze przez trzy lata. Zgodnie z umową odsetki będą doliczone dopiero na koniec spłaty, wtedy też będą wymagalne. Jak w związku z tym wycenić i ująć taki kredyt w bilansie?

Długoterminowy kredyt zgodnie z ustawą o rachunkowości stanowi zobowiązanie finansowe, gdyż jest zobowiązaniem jednostki do wydania aktywów finansowych lub do wymiany instrumentu finansowego z inną jednostką na niekorzystnych warunkach. Ujmowanie w księgach rachunkowych zobowiązań finansowych oraz ich wycena na dzień bilansowych jest regulowana przez rozporządzenie w sprawie szczegółowych zasad uznawania, metod wyceny, zakresu ujawniania i sposobu prezentacji instrumentów finansowych.

Zgodnie z par. 13 rozporządzenia zobowiązania finansowe w momencie ich wprowadzenia do ksiąg ujmuje się w wartości godziwej uzyskanej kwoty lub wartości otrzymanych innych składników majątkowych. Na dzień bilansowy zobowiązania finansowe, z wyjątkiem pozycji zabezpieczanych oraz zobowiązań przeznaczonych do obrotu i instrumentów pochodnych o charakterze zobowiązań, wycenia się w wysokości skorygowanej ceny nabycia.

Zgodnie z definicją zawartą w rozporządzeniu skorygowana cena nabycia (zamortyzowany koszt) zobowiązań finansowych stanowi „cenę nabycia, w jakiej składnik aktywów finansowych lub zobowiązań finansowych został po raz pierwszy wprowadzony do ksiąg rachunkowych (wartość początkowa), pomniejszoną o spłaty wartości nominalnej (kapitału podstawowego), odpowiednio skorygowaną o skumulowaną kwotę zdyskontowanej różnicy między wartością początkową składnika i jego wartością w terminie wymagalności, wyliczoną za pomocą efektywnej stopy procentowej, a także pomniejszoną o odpisy aktualizujące wartość”. Natomiast efektywna stopa procentowa to stopa, „za pomocą której następuje zdyskontowanie do bieżącej wartości związanych z instrumentem finansowym przyszłych przepływów pieniężnych oczekiwanych w okresie do terminu wymagalności, a w przypadku instrumentów o zmiennej stopie procentowej - do terminu następnego oszacowania przez rynek poziomu odniesienia. Efektywna stopa procentowa stanowi wewnętrzną stopę zwrotu składnika aktywów lub zobowiązania finansowego za dany okres.”

Przykładowo 30 czerwca 2006 r. jednostka zaciągnęła kredyt długoterminowy na trzy lata w wysokości 100 tys. zł, który zostanie spłacony w całości w momencie upływu terminu, na jaki został udzielony. Odsetki, w wysokości 24 tys. zł za cały okres trwania umowy, zostaną spłacone łącznie z kwotą główną kredytu. W momencie uruchomienia kredytu potrącono prowizję w wysokości 5 proc. wartości nominalnej kredytu.

W celu wyceny zobowiązania finansowego w sprawozdaniu finansowym na 31 grudnia 2007 r. należy dokonać kalkulacji efektywnej stopy procentowej, a na jej podstawie wyliczyć skorygowaną cenę nabycia na dzień bilansowy. Przepływy z tytułu zaciągnięcia kredytu kształtują się w następujący sposób: 30 czerwca 2006 r. - 95 tys. zł, 30 czerwca 2009 r. - 124 tys. zł.

Na podstawie powyższego harmonogramu można dokonać kalkulacji efektywnej stopy procentowej, która dla powyższego przykładu wynosi 9,28 proc.

Wartość zobowiązania finansowego na dzień bilansowy oblicza się jako wartość bieżącą przyszłych płatności w terminie wymagalności, zdyskontowaną na ten dzień za pomocą efektywnej stopy procentowej. Wartość ta na 31 grudnia 2007 r. wyniesie 108 562 zł. Inny sposób kalkulacji wartości zobowiązania na dzień bilansowy to wartość na moment ujęcia zobowiązania w księgach rachunkowych powiększona o odsetki naliczone za pomocą efektywnej stopy procentowej do dnia bilansowego.

NATALIA DEMBEK

menedżer w dziale audytu firmy Ernst & Young

PODSTAWA PRAWNA

• Par. 13 rozporządzenia ministra finansów z 12 grudnia 2001 r. w sprawie szczegółowych zasad uznawania, metod wyceny, zakresu ujawniania i sposobu prezentacji instrumentów finansowych (Dz.U. nr 149, poz. 1674 z późn. zm.).

Na nasz rachunek bankowy otrzymaliśmy dotację, która w połowie ma sfinansować środek trwały w budowie. Koniec prac związanych z budową środka trwałego przewidziany jest na marzec 2008 r. Jak w takim razie w bilansie ująć otrzymaną dotację.

Otrzymane dotacje możemy ująć w księgach na dwa sposoby. Pierwszą metodą jest metoda kapitałowa, kiedy to otrzymane dotacje zaliczamy do kapitałów (funduszów) własnych. Ujęcie takie możemy zastosować m.in. w spółdzielniach mieszkaniowych lub uczelniach wyższych. Ujęcie w księgach dotacji na podstawie drugiej metody, metody wynikowej, uzależnione jest od celu, na jaki została przyznana. Do ewidencji otrzymanej dotacji służą konta 760 „Pozostałe przychody operacyjne” lub 840 „Rozliczenia międzyokresowe przychodów”.

W myśl art. 41 ust. 1 pkt 2 środki pieniężne otrzymane na sfinansowanie nabycia lub wytworzenia środków trwałych, w tym także środków trwałych w budowie oraz prac rozwojowych, jeżeli stosownie do innych ustaw nie zwiększają kapitałów (funduszy) własnych, zaliczamy do rozliczeń międzyokresowych przychodów.

Jeżeli więc dotacja otrzymana została na inne cele niż wymienione wyżej, to zaliczamy ją do pozostałych przychodów operacyjnych.

Z pytania czytelnika wynika, że dotacja dotyczy sfinansowania zakupu środka trwałego, a więc otrzymane środki pieniężne powinny być zaksięgowane na koncie 840 „Rozliczenia międzyokresowe przychodów”. Dopiero, kiedy środek trwały będzie przyjęty do użytkowania, kwota dotacji będzie miała wpływ na wynik finansowy. Równolegle do odpisów amortyzacyjnych kwota dotacji będzie z 840 przeksięgowywana na konta 760.

Wynika to z art. 41 ust. 1 pkt 2 zdanie drugie, zgodnie z którym kwoty zaliczone do rozliczeń międzyokresowych przychodów zwiększają stopniowo pozostałe przychody operacyjne, równolegle do odpisów amortyzacyjnych lub umorzeniowych.

Należy zwrócić uwagę, że dotacja pokryje tylko połowę wartości środka trwałego. W związku z powyższym, na konto pozostałych przychodów operacyjnych powinna trafić wartość, która odpowiada wielkości otrzymanej dotacji. W naszym przypadku będzie to połowa odpisu amortyzacyjnego.

Ujęcie dotacji w bilansie również uzależnione od jej przeznaczenia. Jeżeli więc dotacja dotyczy środka trwałego w budowie, wykażemy ją w poz. B. IV. 2 pasywów „Inne rozliczenia międzyokresowe przychodów”. Jeżeli dotacja jest przeznaczona na inne cele, to będzie to miało swoje odzwierciedlenie w rachunku zysków i strat i poprzez wynik trafi do bilansu poz. A. VIII. „Zysk (strata) netto”.

Za przykład może posłużyć pytanie czytelnika. Spółka otrzymała dotację w wysokości 5 tys. zł, co stanowi 50 proc. wartości środka trwałego. Do dnia bilansowego nie przyjęto środka trwałego do używania.

Wpływ dotacji na rachunek bankowy spółki zostanie zadekretowany: strona Wn konta 130 „Rachunek bieżący”, strona Ma konta 840 „Rozliczenia międzyokresowe przychodów”.

Do używania może zostać przyjęty środek trwały częściowo sfinansowany z dotacji. Środek trwały jest amortyzowany metodą liniową przy zastosowaniu stawki 30 proc.

Przyjęcie środka trwałego do używania zostanie zaksięgowane: strona Wn konta 010 „Środki trwałe”, strona Ma konta 300 „ Rozliczenie zakupu” 10 tys. Natomiast odpisy amortyzacyjne za 12 miesięcy: strona Wn konta 408 „ Amortyzacja”, strona Ma konta 070 „Odpisy umorzeniowe” 3 tys. (10 tys. x 30 proc.). Równolegle do odpisów umorzeniowych zalicza się do pozostałych przychodów operacyjnych kwoty dotacji: strona Wn konta 840 „ Rozliczenia międzyokresowe przychodów”, strona Ma konta 760 „Pozostałe przychody operacyjne” 1500 (3 tys. x 50 proc.).

Robert Kaczorowski

ekspert z Rödl & Partner

PODSTAWA PRAWA

• Art. 41 ust. 1 pkt 2 ustawy z 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2002 r. nr 76, poz. 694 z późn. zm.).