Przepisy nakładające solidarną odpowiedzialność za zapłatę podatku, gdy kontrahent podatnika nie odprowadza VAT, są zgodne z przepisami unijnymi. Europejski Trybunał Sprawiedliwości w wyroku C-384/04 z 11 maja 2006 r. odniósł się do istniejących w Wielkiej Brytanii przepisów nakładających na podatnika VAT odpowiedzialność za niezapłacony podatek przez "znikającego podatnika".
Oszustwo znikającego podatnika polega na zarejestrowaniu dla potrzeb VAT fikcyjnego przedsiębiorstwa w celu uniknięcia zapłaty podatku należnego wskutek niezadeklarowania części lub całości obrotu lub wyłudzenia podatku należnego dzięki transakcjom pozorowanym. Oszustwo to może być dokonywane także poprzez kradzież numeru rejestracji podatkowej i wykorzystywanie go w transakcjach.
Brytyjskie przepisy przewidują domniemanie, że podatnik powinien przypuszczać, że kupuje towary od oszusta, jeżeli żądana cena jest niższa od najniższej ceny rynkowej lub niższa od ceny, jaką zażądano za każdą wcześniej zrealizowaną dostawę tych samych towarów. Można jednak to domniemanie obalić, jeżeli podatnik udowodni, iż niska cena, jaka została zapłacona za te towary, może wynikać z okoliczności, które w żaden sposób nie są związane z niezapłaceniem VAT.
Europejski Trybunał Sprawiedliwości orzekł, że 21 ust. 3 VI dyrektywy zezwala na to, żeby przepisy krajowe przewidywały solidarne zobowiązanie do zapłaty VAT przez podatnika, jeżeli w chwili realizowania transakcji na jego korzyść wiedział on lub powinien wiedzieć, że VAT należny z tytułu tej transakcji nie został zapłacony.
Trybunał podkreślił, że wspomniane domniemanie nie może być jednak formułowane w sposób, który uniemożliwiałby obalenie ich przez podatnika przeciwdowodem lub powodował, że ich obalenie byłoby nadmiernie utrudnione.
WAŻNE
Polskie przepisy nie przewidują przerzucenia na nabywcę zapłaty VAT nieuiszczonego przez dostawcę towarów i usług.
