Kto płaci CIT we Włoszech

Podmioty niebędące rezydentami podlegają opodatkowaniu tylko od dochodów uzyskanych w tym państwie.

Zgodnie z umową zawartą między rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a rządem Republiki Włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania z dnia 21 czerwca 1985 r. (Dz.U. z 1989 r. nr 62, poz. 374; dalej umowa) opodatkowaniu włoskim podatkiem dochodowym podlegają dochody polskiego przedsiębiorcy w zakresie, w jakim dochody te powstają w związku z działalnością gospodarczą prowadzoną przez tego przedsiębiorcę we Włoszech za pośrednictwem stałej placówki (zakładu). Jak wyjaśnia Magdalena Ćwik-Burszewska, konsultant Ernst & Young, przez pojęcie zakładu należy rozumieć stałą placówkę, poprzez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność, w tym miejsce zarządzania, filia, biuro, zakład fabryczny, warsztat, kopalnia, kamieniołom albo inne miejsce wydobywania bogactw naturalnych.

– Podobnie jak w innych polskich umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania, nie stanowią zakładu np. placówki służące prowadzeniu działalności o charakterze przygotowawczym lub pomocniczym, w tym: w celu reklamowym, informacyjnym czy prowadzenia badań oraz placówki służące jedynie składowaniu, wystawianiu lub wydawaniu dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa – podkreśla Magdalena Ćwik-Burszewska.

Podstawę opodatkowania stanowi co do zasady wynik księgowy skorygowany o przychody wolne od opodatkowania i koszty niestanowiące kosztów uzyskania przychodów, określone wyłączenia oraz straty podatkowe z lat ubiegłych.

Przychody zwolnione obejmują m.in. odsetki od obligacji rządowych wydanych przed 1986 rokiem oraz niektóre zyski z tytułu udziału w spółkach zależnych. W odniesieniu do kosztów obowiązuje generalna zasada, że koszty podatkowe stanowią wydatki, które związane są z działalnością lub z aktywami generującymi przychód lub z innymi wpływami podlegającymi opodatkowaniu. Do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się m.in. dwóch trzecich wydatków poniesionych w związku z organizacją imprez, jak również wydatków poniesionych w związku z transakcjami dokonywanymi z podmiotami spoza Unii Europejskiej będącymi rezydentami rajów podatkowych (chyba że podmioty te są faktycznie zaangażowane w prowadzanie działalności w tym kraju lub transakcja ta faktycznie miała miejsce i miała rzeczywisty cel gospodarczy). Ponadto kosztów uzyskania przychodów nie stanowią odsetki od pożyczek udzielanych przez udziałowca w części, w jakiej kwota zadłużenia z tytułu pożyczki przekracza czterokrotność aktywów netto spółki.