Jak kwalifikować koszty finansowane ze środków funduszy strukturalnych - realizacja zasady "wydatki rzeczywiście poniesione"

Przepisy rozporządzenia Komisji wymieniają 12 zasad (patrz „MONITOR księgowego” nr 17/2006) kwalifikowania kosztów. Pierwsza z nich dotyczy kwestii rzeczywistego ponoszenia wydatków przez jednostkę korzystającą z pomocy unijnej.

Zasada ta opisuje następujące zagadnienia dotyczące kwalifikowalności:

1) płatności ponoszone przez beneficjentów końcowych,

2) koszty amortyzacji,

3) wkład rzeczowy,

4) koszty ogólne,

5) dowody wydatków,

6) podwykonawstwo.

Koszty w projekcie, co do zasady, są realizowane w postaci płatności gotówkowych. Istnieje jednak odstępstwo od tej reguły – zgodnie z rozporządzeniem wydatek kwalifikowalny mogą stanowić również, przy zachowaniu określonych zasad, koszty amortyzacji, koszty ogólne oraz wkład rzeczowy.

Koszty amortyzacji nieruchomości lub wyposażenia mogą być uznane za wydatek kwalifikowalny tylko wtedy (zasada nr 1 ust. 1 pkt 6), kiedy są bezpośrednio powiązane z celami projektu oraz spełnione są następujące warunki:

• dotacja krajowa lub wspólnotowa nie służyła nabyciu w całości środka trwałego,

• koszt amortyzacji jest obliczany zgodnie z właściwymi zasadami rachunkowości stosowanymi w danym kraju (na gruncie prawa polskiego zasady te określa ustawa o rachunkowości),

• koszt odnosi się wyłącznie do okresu współfinansowania danego projektu.

Jeżeli sprzęt używany na potrzeby realizacji projektu jest używany również do innych celów, należy określić metodę obliczania, w jakiej proporcji użytkowany jest sprzęt na poszczególne cele.

Beneficjent może ponosić koszty na rzecz projektu również w postaci wkładu rzeczowego (zasada nr 1 ust. 1 pkt 7). Za wkład rzeczowy uważa się wniesienie określonych składników majątku do projektu, niepowodujące powstania faktycznego wydatku pieniężnego.

Jako wkład rzeczowy mogą być wnoszone nieruchomości, wyposażenie lub materiały, badania, działalność zawodowa (specjalistyczna) lub nieodpłatna dobrowolna praca.