Zwolnienie z PIT stosuje się do odszkodowań przyznanych pracownikom zarówno na podstawie wyroku, jak i ugody sądowej - orzekł WSA w Białymstoku.
Podatnik wystąpił o stwierdzenie nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych. Wniosek motywował tym, że pracodawca niesłusznie pobrał podatek od przychodów wypłaconych mu na podstawie ugody sądowej. Naczelnik urzędu skarbowego odmówił stwierdzenia nadpłaty, wskazując na brak podstaw prawnych do uwzględnienia żądania. Stwierdził, że kodeks pracy nie wymienia tego rodzaju odszkodowania, zaś w protokole dotyczącym ugody nie ma odniesienia do przepisów, na podstawie których została określona jego wysokość.
Naczelnik uznał za zasadne stanowisko, że odszkodowanie nie zostało przyznane na podstawie kodeksu i nie podlega zwolnieniu od podatku.
W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku podatnik stwierdził, że podstawą wypłaty był przepis kodeksu pracy, zaś wysokość została obliczona jak wynagrodzenie za urlop wypoczynkowy. Dlatego też na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy podatkowej odszkodowanie jest wolne od podatku.
Rozstrzygając sprawę sąd stwierdził, że przepisy w brzmieniu obowiązującym w 2002 roku nie uzależniały uznania określonego odszkodowania za zwolnione od podatku, od ustalania, czy jego wysokość lub zasady ustalania wynikają z innych ustaw, jak to jest w chwili obecnej. Wystarczającym i jedynym warunkiem, który umożliwia uznanie odszkodowania za zwolnione z opodatkowania było otrzymanie go na podstawie przepisów rangi ustawowej.
Dodatkowo twierdzenie organów jakoby art. 45 kodeksu pracy w związku z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy podatkowej dotyczył jedynie odszkodowań przyznanych przez sąd w formie wyroku a nie ugody sądowej nie może być uznane za prawidłowe. Fakt przyznania odszkodowania na podstawie wyroku bądź ugody sądowej nie zmienia jego charakteru, w dalszym ciągu jego celem jest naprawienie szkody za nieuzasadnione lub niezgodne z prawem wypowiedzenie stosunku pracy. Na gruncie prawa cywilnego ugoda sądowa została zrównana z wyrokiem sądowym. Oba sposoby zakończenia sprawy podlegają kontroli sądowej, aby zapadłe rozstrzygnięcie było zgodne z prawem i zasadami współżycia społecznego. Zatem strony ugody sądowej nie mają nieograniczonej swobody w kształtowaniu jej treści.
