Zatrudnianie pracowników samorządowych. Od umowy o pracę do zwolnienia
Dokumentacja kadrowa. Nowe zasady prowadzenia i przechowywania
Umowy terminowe. Jak zatrudniać pracownikówZatrudnienie tymczasowe
Zatrudnienie tymczasowe reguluje ustawa o zatrudnianiu pracowników tymczasowych (Dz.U. z 2016 r. poz. 360) oraz Kodeks pracy. Jest formą zatrudnienia, w której udział biorą trzy strony: pracownik tymczasowy, agencja pracy tymczasowej oraz pracodawca użytkownik. Zatrudnienie pracownika tymczasowego odbywa się za pośrednictwem agencji pracy tymczasowej na podstawie umowy o pracę tymczasową.
reklama
reklama
W wyniku zmian wniesionych przez nowelizację ustawy o zatrudnieniu pracowników tymczasowych, która weszła w życie z dniem 1 czerwca 2017 r. pracownik tymczasowy może wykonywać pracę tymczasową na rzecz jednego pracodawcy użytkownika przez okres nieprzekraczający łącznie 18 miesięcy w okresie obejmującym 36 kolejnych miesięcy.
Częsta zmiana miejsca pracy wpływa na pozyskanie dodatkowych umiejętności i nabranie doświadczenia. Z drugiej strony zawieranie umowy o pracę tymczasową na okres obejmujący kilka dni czy kilka tygodni nie daje poczucia stabilizacji zawodowej. Można również spotkać się z przekonaniem, że stanowiska które oferuje agencja pracy tymczasowej są mało atrakcyjne, a pracownicy na stałe zatrudnieni u pracodawcy użytkownika nie chcą podejmować się tego typu pracy.
Zdecydowanie jednak przeważają korzyści zatrudnienia tymczasowego. Elastyczne godziny pracy umożliwiają w szczególności młodym ludziom, studentom zdobywanie doświadczenia. Agencje mogą również ułatwić powrót do pracy po długich nieobecnościach spowodowanych chorobą lub macierzyństwem. Duże korporacje korzystają z usług agencji pracy tymczasowej oferując szeroki wachlarz stanowisk pracy, mogą również zaoferować zatrudnienie na stałe. Agencje pracy tymczasowej dają możliwość szybkiego dostosowania się do zmian na rynku pracy, utrzymania elastyczności zatrudnienia, a także dopasowanie ilości personelu do potrzeb pracodawcy.
Outsourcing pracowniczy
Outsourcing pracowniczy nie został do tej pory prawnie uregulowany. Istotny w tej kwestii jest wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 stycznia 2016 r. (sygn. I PK 21/15), który definiuje outsourcing pracowniczy jako przedsięwzięcie polegające na wydzieleniu ze struktury organizacyjnej przedsiębiorstwa macierzystego realizowanych przez nie funkcji i przekazanie ich do realizacji innym podmiotom gospodarczym. Zatem outsourcing pracowniczy to zlecenie podmiotowi zewnętrznemu realizacji określonych zadań za pomocą własnego personelu. W tej konstrukcji podmiot korzystający z outsourcingu nie pozostaje w żadnym stosunku prawnym z osobą faktycznie wykonującą pracę na jego rzecz.
Podstawową cechą odróżniającą outsourcing pracowniczy od zatrudnienia pracowników własnych lub też świadczenia pracy przez pracowników tymczasowych jest brak bezpośredniego i stałego podporządkowania (zarówno prawnego, jak i faktycznego) wykonawców w stosunku do podmiotu, u którego takie usługi lub praca są wykonywane. Zdarza się, że outsourcing pracowniczy wprowadza się poprzez przejście na outsourcera części zakładu pracy (art. 23 1 Kp)
Polecamy: Kodeks pracy 2018. Praktyczny komentarz z przykładami
Korzyści outsourcingu pracowniczego dotyczą w szczególności posiadania przez outsourcera wykwalifikowanej kadry, specjalizującej się w procesach kadrowo-płacowych oraz rekrutacyjnych. Szerokie bazy kandydatów obniżają koszty oraz czasochłonność procesów rekrutacji, co zachęca duże korporacje. Obniżenie kosztów wiąże się również z ograniczeniem etatów, zmniejszeniu ulegają kwoty przeznaczone na wynagrodzenie, zabezpieczenie socjalne, emerytalne, chorobowe oraz koszty utrzymania stanowisk pracy. Na outsourcingu można wiele zyskać, ale także wiele stracić, dlatego aby zminimalizować ryzyko należy w sposób przemyślany wybrać odpowiedniego partnera outsourcingowego.
Zobacz także: Kadry
