Klauzula przeciwko unikaniu opodatkowania na świecie

Klauzula proponowana w projekcie ustawy o zmianie ustawy – Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych innych ustaw w największym stopniu opiera się na zaleceniach KE i ostatnich rozwiązaniach brytyjskich, które są najbardziej rozbudowane i szczegółowe. Brano pod uwagę także przepisy funkcjonujące w Kanadzie i Australii.

Większość krajów ma klauzule znacznie bardziej ogólne niż projektowana obecnie przez Ministerstwo Finansów. Cechą tego typu norm jak klauzula generalna jest jednak zawsze pewien element ogólności, ponieważ (zdaniem Ministerstwa Finansów) nie da się stworzyć zamkniętego katalogu wszystkich sytuacji, do jakich można ją stosować. Wynika to z kreatywności sektora konsultingowego w tworzeniu sztucznych konstrukcji prawnych do unikania opodatkowania, opartych na rozwiązaniach podatkowych innych państw.

Klauzula przeciwko unikaniu opodatkowania w wybranych krajach OECD (członkowskich i współpracujących)

Kraj Autopromocja Webinar: KSeF – na co warto przygotować firmę? Sprawdź	Rok wprowadzenia	Rozwiązania funkcjonujące w zakresie klauzuli o unikaniu opodatkowania (GAAR)
		Panel ekspercki Autopromocja Szkolenie: Jak przygotować się do KSeF? Sprawdź	Opinie zabezpieczające	Ciężar dowodu Autopromocja Jak przygotować się do zmian 2025. Podatki. Rachunkowość. ZUS Sprawdź	Dodatkowe sankcje administracyjne
Australia	1915 (nowa wersja od 1981)	tak	tak	Podatnik	Do 50% kwoty podatku niezapłaconego.
Austria**	1961	nie	nie	Organ podatkowy	nie
Belgia**	1993 (nowa wersja od 2012)	nie	tak	Organ podatkowy	nie
Francja**	1941 (nowa wersja od 2008)	tak	tak	Organ podatkowy i podatnik	Do 80% podatku nałożonego na podatnika.
Hiszpania	1960	nie	nie	Organ podatkowy i podatnik	nie
Holandia	1987	nie	tak	Organ podatkowy	nie
Indie	2016	tak	tak	Organ podatkowy i podatnik	nie
Irlandia	1989	tak	nie	Podatnik	Do 20% dopłaty.
Kanada**	1988	tak	tak	Organ podatkowy i podatnik	nie
Niemcy**	1919 (nowa wersja od 2008)	nie	nie	Organ podatkowy	nie
Nowa Zelandia	1891 (nowa wersja od 1976)	nie	tak	Podatnik	Do 100% pokrycia niedoboru.
RPA	2006	nie	nie	Organ podatkowy i podatnik	nie
Szwecja	1980	nie	tak	Organ podatkowy	nie
USA	2010	nie	nie	Podatnik	Do 40% kwoty niedoboru.
Węgry	2003	nie	tak	Podatnik	Do 200% zaległości podatkowych.
Wielka Brytania**	2013	tak	nie	Organ podatkowy	nie
Chile	brak klauzuli
Dania	brak klauzuli
Meksyk	brak klauzuli
Polska*	projektowana	tak	tak	Organ podatkowy	nie

Opracowanie: MF – Departament Polityki Podatkowej

*Wprowadzenie klauzuli przeciwko unikaniu opodatkowania w projekcie ustawy o zmianie ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (projekt z 4 listopada 2014 r.). Projekt został zamieszczony w Biuletynie Informacji Publicznej Rządowego Centrum Legislacji w zakładce „Rządowy proces legislacyjny”

**Modele regulacyjne klauzuli przeciwko unikaniu opodatkowania w wybranych państwach oraz Zalecenia Komisji Europejskiej z dnia 6 grudnia 2012 r. w sprawie agresywnego planowania podatkowego [C(2012)8806] z rekomendowaną treścią klauzuli generalnej, która może zostać wprowadzona przez państwa członkowskie Unii Europejskiej (źródło: monografia Agnieszki Olesińskiej, „Klauzula ogólna przeciwko unikaniu opodatkowania”, Towarzystwo Naukowe Organizacji i Kierownictwa „Dom Organizatora”, Toruń 2013 r.).

Klauzula generalna przeciwko unikaniu opodatkowania

ZALECENIE KOMISJI EUROPEJSKIEJ

z dnia 6.12.2012 r.

w sprawie agresywnego planowania podatkowego

(C(2012) 8806 final)

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 292,

a także mając na uwadze, co następuje:

1. Państwa na całym świecie tradycyjnie traktują planowanie podatkowe jako dozwoloną praktykę. Z czasem jednak struktury planowania podatkowego stały się coraz bardziej wyrafinowane. Rozwijają się one, obejmując różne jurysdykcje, i w rezultacie powodują przesunięcie dochodów podlegających opodatkowaniu do państw mających korzystne systemy podatkowe. Kluczową cechą tych praktyk jest to, że ograniczają one zobowiązania podatkowe poprzez rozwiązania ściśle zgodne z prawem, które jednak stoją w sprzeczności z intencją prawa.
2. Agresywne planowanie podatkowe polega na wykorzystywaniu aspektów technicznych systemu podatkowego lub rozbieżności pomiędzy dwoma systemami podatkowymi lub większą ich liczbą w celu zmniejszenia zobowiązania podatkowego. Agresywne planowanie podatkowe może przyjmować wielorakie formy. Jego skutki obejmują podwójne odliczenia (np. gdy ta sama strata jest odliczana zarówno w państwie źródła dochodu, jak i w państwie stałego pobytu) i podwójne nieopodatkowanie (np. w sytuacji, gdy dochód, który nie jest opodatkowany w państwie źródła dochodu, jest także zwolniony w państwie stałego pobytu).
3. Mimo znacznych wysiłków państwa członkowskie mają trudności z powstrzymaniem procesu erozji swoich krajowych baz podatkowych na skutek agresywnego planowania podatkowego. Przepisy krajowe w tej dziedzinie często nie są w pełni skuteczne, szczególnie ze względu na transgraniczny charakter wielu struktur planowania podatkowego oraz zwiększoną mobilność kapitału i osób.
4. W celu przejścia do lepszego funkcjonowania rynku wewnętrznego konieczne jest zachęcenie wszystkich państw członkowskich do przyjęcia takiego samego ogólnego podejścia do agresywnego planowania podatkowego, co przyczyniłoby się do zmniejszenia istniejących zakłóceń.
5. W tym celu konieczne jest zajęcie się przypadkami, w których podatnik osiąga korzyści podatkowe poprzez planowanie swojej sytuacji podatkowej w taki sposób, że przychód nie jest opodatkowany w żadnej z przedmiotowych jurysdykcji podatkowych (podwójne nieopodatkowanie). Utrzymanie takiej sytuacji może prowadzić do sztucznych przepływów kapitałowych oraz sztucznego przemieszczania się podatników w obrębie rynku wewnętrznego i w ten sposób zakłócać jego prawidłowe funkcjonowanie, a także powodować erozję baz podatkowych państw członkowskich.
6. W 2012 r. Komisja przeprowadziła konsultacje społeczne w sprawie podwójnego nieopodatkowania na rynku wewnętrznym. Ponieważ nie jest możliwe przedstawienie jednego rozwiązania obejmującego wszystkie kwestie objęte tymi konsultacjami, w ramach pierwszego kroku należy zająć się problemem związanym z pewnymi często stosowanymi strukturami planowania podatkowego, które wykorzystują rozbieżności między dwoma systemami podatkowymi lub większą ich liczbą i często prowadzą do podwójnego nieopodatkowania.
7. W umowach o unikaniu podwójnego podatkowania państwa często zobowiązują się do odstąpienia od opodatkowania niektórych pozycji przychodów. W przypadku takiego traktowania pozycji przychodów niekoniecznie muszą one uwzględniać fakt, czy pozycje te są opodatkowane na terytorium drugiej strony umowy, a zatem czy istnieje ryzyko podwójnego nieopodatkowania. Takie ryzyko może również wystąpić, jeśli państwa członkowskie jednostronnie zwalniają z podatku pozycje dochodów zagranicznych, niezależnie od tego, czy podlegają one opodatkowaniu w państwie źródła dochodu. Ważne jest, aby w niniejszym zaleceniu zająć się obiema tymi sytuacjami.
8. Jako że struktury planowania podatkowego są coraz bardziej rozbudowane, a krajowi prawodawcy nie mają często wystarczającego czasu na reakcję, szczegółowe środki dotyczące zwalczania nadużyć często okazują się niewystarczające, aby skutecznie nadążyć za nowatorskimi strukturami agresywnego planowania podatkowego. Struktury te mogą być szkodliwe dla krajowych dochodów podatkowych i dla funkcjonowania rynku wewnętrznego. Należy zatem zalecić przyjęcie przez państwa członkowskie wspólnej ogólnej zasady dotyczącej zwalczania nadużyć, która powinna również zapobiec powstaniu skomplikowanej sytuacji prawnej, w której obowiązuje wiele różnych zasad. W tym kontekście konieczne jest uwzględnienie ograniczeń nałożonych przez prawo Unii w odniesieniu do przepisów dotyczących zwalczania nadużyć.
9. W celu zachowania niezależnego funkcjonowania istniejących aktów Unii w danej dziedzinie, niniejsze zalecenie nie ma zastosowania w zakresie objętym przepisami dyrektywy Rady 2009/133/WE[1], dyrektywy Rady 2011/96/UE[2] i dyrektywy Rady 2003/49/WE[3]. Komisja rozważa obecnie przegląd tych dyrektyw w celu wdrożenia zasad leżących u podstaw niniejszego zalecenia,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ZALECENIE:

1.         Przedmiot i zakres

Niniejsze zalecenie dotyczy agresywnego planowania podatkowego w dziedzinie podatków bezpośrednich.

Nie ma ono zastosowania w zakresie objętym przepisami aktów Unii, na których działanie mogłoby mieć wpływ.

2.         Definicje

Do celów niniejszego zalecenia stosuje się poniższe definicje:

(a) „podatek” oznacza podatek dochodowy, podatek od osób prawnych oraz, w stosownych przypadkach, podatek od zysków kapitałowych, jak również podatek u źródła o charakterze równoważnym z którymkolwiek z tych podatków;

(b) „dochód” oznacza wszystkie pozycje, które są zdefiniowane jako takie na mocy prawa krajowego państwa członkowskiego, które stosuje ten termin i, w stosownych przypadkach, pozycje zdefiniowane jako zyski kapitałowe.

3.         Ograniczenia w zakresie stosowania przepisów mających na celu uniknięcie podwójnego opodatkowania

3.1.      W przypadku gdy państwa członkowskie w umowach w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawartych między sobą lub z państwami trzecimi zobowiązały się do odstąpienia od opodatkowania danej pozycji dochodu, państwa członkowskie powinny zapewnić, by takie zobowiązanie miało zastosowanie wyłącznie w przypadku, gdy dana pozycja jest opodatkowana na terytorium drugiej strony umowy.

3.2.      W celu wdrożenia pkt 3.1 zachęca się państwa członkowskie, aby zawarły w swoich umowach o unikaniu podwójnego podatkowania odpowiednią klauzulę. Klauzula ta mogłaby brzmieć następująco:

„W przypadku gdy niniejsza umowa stanowi, że dana pozycja dochodu podlega opodatkowaniu tylko w jednym z umawiających się państw lub może być opodatkowana w jednym z umawiających się państw, opodatkowanie takiej pozycji przez drugie umawiające się państwo wyklucza się jedynie wówczas, gdy pozycja ta podlega opodatkowaniu w pierwszym umawiającym się państwie”.

W przypadku umów wielostronnych określenie „drugie umawiające się państwo” należy zastąpić określeniem „pozostałe umawiające się państwa”.

3.3.      Jeżeli w celu uniknięcia podwójnego opodatkowania poprzez wprowadzenie jednostronnych przepisów krajowych państwa członkowskie przewidują zwolnienie podatkowe w odniesieniu do danej pozycji dochodów uzyskanych w innej jurysdykcji, w której pozycja ta nie podlega opodatkowaniu, państwa członkowskie zachęca się do dopilnowania, by dana pozycja została opodatkowana.

3.4.      Do celów pkt 3.1, 3.2 i 3.3 pozycję dochodów należy uznawać za podlegającą opodatkowaniu, jeśli jest traktowana jako podlegająca opodatkowaniu przez odnośną jurysdykcję i nie jest zwolniona z podatku ani nie korzysta z pełnej ulgi podatkowej lub zerowej stawki opodatkowania.

4.         Ogólna zasada dotycząca zwalczania nadużyć

4.1.      Aby przeciwdziałać praktykom agresywnego planowania podatkowego, które wykraczają poza zakres szczególnych przepisów państw członkowskich dotyczących zapobiegania unikaniu opodatkowania, państwa członkowskie powinny przyjąć ogólną zasadę dotyczącą zwalczania nadużyć, dostosowaną zarówno do sytuacji krajowych i transgranicznych ograniczonych do Unii, jak i do sytuacji, które dotyczą również państw trzecich.

4.2.      W celu zastosowania pkt 4.1, zachęca się państwa członkowskie do wprowadzenia do ich przepisów krajowych następującej klauzuli:

„Nie uwzględnia się sztucznego uzgodnienia lub szeregu sztucznych uzgodnień, które przyjęto w zasadniczym celu uniknięcia opodatkowania i które prowadzą do osiągnięcia korzyści podatkowej. Krajowe organy rozpatrują te ustalenia do celów podatkowych poprzez odniesienie się do ich istoty ekonomicznej".

4.3.      Do celów pkt 4.2 ustalenie oznacza każdą transakcję, system działania, działanie, operację, umowę, dotację, porozumienie, obietnicę, przedsięwzięcie lub zdarzenie.

Uzgodnienie może obejmować większą liczbę etapów lub części.

4.4.      Do celów pkt 4.2 uzgodnienie lub szereg uzgodnień są sztuczne, jeśli nie posiadają treści ekonomicznej. Przy ustalaniu, czy uzgodnienie lub szereg uzgodnień są sztuczne, organy krajowe proszone są o rozważenie, czy dotyczą one co najmniej jednej z poniższych sytuacji:

(a) charakterystyka prawna poszczególnych etapów, z jakich składa się uzgodnienie, jest niespójna z istotą prawną tego uzgodnienia jako całości;

(b) uzgodnienie lub szereg uzgodnień są przeprowadzane w sposób, który nie byłby zwykle stosowany w ramach działalności gospodarczej uznawanej za racjonalną;

(c) uzgodnienie lub szereg uzgodnień zawiera elementy, których skutkiem jest wzajemne kompensowanie lub anulowanie tych elementów;

(d) zawarte transakcje mają charakter okrężny;

(e) uzgodnienie lub szereg uzgodnień prowadzi do znaczącej korzyści podatkowej, która jednak nie ma odzwierciedlenia w ryzyku gospodarczym podejmowanym przez podatnika ani w jego przepływach pieniężnych;

(f) oczekiwany zysk przed opodatkowaniem jest nieznaczny w porównaniu z kwotą oczekiwanej korzyści podatkowej.

4.5.      Do celów pkt 4.2 cel uzgodnienia lub szeregu uzgodnień polega na unikaniu opodatkowania wtedy, gdy – bez względu na wszelkie subiektywne intencje podatnika – podważa przedmiot, ducha i cele przepisów podatkowych, które w przeciwnym razie miałyby zastosowanie.

4.6.      Do celów pkt 4.2 dany cel należy uznać za zasadniczy wtedy, gdy wszelkie inne cele, które przypisuje się lub można by przypisać danemu uzgodnieniu lub szeregowi uzgodnień, wydają się być – po uwzględnieniu wszystkich okoliczności sprawy – co najwyżej mało istotne.

4.7.      Przy ustalaniu, czy uzgodnienie lub szereg uzgodnień doprowadziły do korzyści podatkowej, o której mowa w pkt 4.2, organy krajowe proszone są o porównanie kwoty podatku należnego od podatnika, z uwzględnieniem tego uzgodnienia lub tych uzgodnień, z kwotą podatku, który byłby należny od tego samego podatnika w tych samych okolicznościach w przypadku braku przedmiotowego uzgodnienia lub przedmiotowych uzgodnień. W tym kontekście warto rozważyć, czy ma miejsce co najmniej jedna z poniższych sytuacji:

(g)       kwota nie jest uwzględniona w podstawie opodatkowania;

(h)       podatnik korzysta z odliczenia;

(i)        odnotowuje się stratę do celów podatkowych;

(j)        nie jest należny podatek u źródła;

(k)       kompensowany jest podatek zagraniczny.

5.         Działania następcze

Państwa członkowskie powinny poinformować Komisję o środkach podjętych w celu zapewnienia zgodności z niniejszym zaleceniem, a także o wszelkich zmianach dotyczących tych środków.

Komisja opublikuje sprawozdanie na temat stosowania niniejszego zalecenia w ciągu trzech lat od jego przyjęcia.

6.         Adresaci

Niniejsze zalecenie skierowane jest do państw członkowskich.

Sporządzono w Brukseli, dnia 6.12.2012 r.

W imieniu Komisji

Algirdas Šemeta

Członek Komisji

Kalkulatory

Podyskutuj o tym na naszym FORUM

---

Klauzula przeciwko unikaniu opodatkowania w Wielkiej Brytanii

WIELKA BRYTANIA

FINANCE BILL 2013^[4]

PART 5

GENERAL ANTI-ABUSE RULE

206. General anti-abuse rule

(1) This Part has effect for the purpose of counteracting tax advantages arising from tax arrangements that are abusive.

(2) The rules of this Part are collectively to be known as “the general anti-abuse rule”.

(3) The general anti-abuse rule applies to the following taxes—

(a) income tax,

(b) corporation tax, including any amount chargeable as if it were corporation tax or treated as if it were corporation tax,

(c) capital gains tax,

(d) petroleum revenue tax,

(e) inheritance tax,

(f) stamp duty land tax, and

(g) annual tax on enveloped dwellings.

207. Meaning of “tax arrangements” and “abusive”

(1) Arrangements are “tax arrangements” if, having regard to all the circumstances, it would be reasonable to conclude that the obtaining of a tax advantage was the main purpose, or one of the main purposes, of the arrangements.

(2) Tax arrangements are “abusive” if they are arrangements the entering into or carrying out of which cannot reasonably be regarded as a reasonable course of action in relation to the relevant tax provisions, having regard to all the circumstances including—

(a) whether the substantive results of the arrangements are consistent with any principles on which those provisions are based (whether express or implied) and the policy objectives of those provisions,

(b) whether the means of achieving those results involves one or more contrived or abnormal steps, and

(c) whether the arrangements are intended to exploit any shortcomings in those provisions.

(3) Where the tax arrangements form part of any other arrangements regard must also be had to those other arrangements.

(4) Each of the following is an example of something which might indicate that tax arrangements are abusive—

(a) the arrangements result in an amount of income, profits or gains for tax purposes that is significantly less than the amount for economic purposes,

(b) the arrangements result in deductions or losses of an amount for tax purposes that is significantly greater than the amount for economic purposes, and

(c) the arrangements result in a claim for the repayment or crediting of tax (including foreign tax) that has not been, and is unlikely to be, paid,

but in each case only if it is reasonable to assume that such a result was not the anticipated result when the relevant tax provisions were enacted.

(5) The fact that tax arrangements accord with established practice, and HMRC had, at the time the arrangements were entered into, indicated its acceptance of that practice, is an example of something which might indicate that the arrangements are not abusive.

(6) The examples given in subsections (4) and (5) are not exhaustive.

208. Meaning of “tax advantage”

A “tax advantage” includes—

(a) relief or increased relief from tax,

(b) repayment or increased repayment of tax,

(c) avoidance or reduction of a charge to tax or an assessment to tax,

(d) avoidance of a possible assessment to tax,

(e) deferral of a payment of tax or advancement of a repayment of tax, and

(f) avoidance of an obligation to deduct or account for tax.

209. Counteracting the tax advantages

(1) If there are tax arrangements that are abusive, the tax advantages that would (ignoring this Part) arise from the arrangements are to be counteracted by the making of adjustments.

(2) The adjustments required to be made to counteract the tax advantages are such as are just and reasonable.

(3) The adjustments may be made in respect of the tax in question or any other tax to which the general anti-abuse rule applies.

(4) The adjustments that may be made include those that impose or increase a liability to tax in any case where (ignoring this Part) there would be no liability or a smaller liability, and tax is to be charged in accordance with any such adjustment.

(5) Any adjustments required to be made under this section (whether by an officer of Revenue and Customs or the person to whom the tax advantage would arise) may be made by way of an assessment, the modification of an assessment, amendment or disallowance of a claim, or otherwise.

(6) But—

(a) no steps may be taken by an officer of Revenue and Customs by virtue of this section unless the procedural requirements of Schedule 43 have been complied with, and

(b) the power to make adjustments by virtue of this section is subject to any time limit imposed by or under any enactment other than this Part.

(7) Any adjustments made under this section have effect for all purposes.

210. Consequential relieving adjustments

(1)This section applies where—

(a) the counteraction of a tax advantage under section 209 is final, and

(b) if the case is not one in which notice of the counteraction was given under paragraph 12 of Schedule 43, HMRC have been notified of the counteraction by the taxpayer.

(2) A person has 12 months, beginning with the day on which the counteraction becomes final, to make a claim for one or more consequential adjustments to be made in respect of any tax to which the general anti-abuse rule applies.

(3) On a claim under this section, an officer of Revenue and Customs must make such of the consequential adjustments claimed (if any) as are just and reasonable.

(4) Consequential adjustments—

(a) may be made in respect of any period, and

(b) may affect any person (whether or not a party to the tax arrangements).

(5) But nothing in this section requires or permits an officer to make a consequential adjustment the effect of which is to increase a person’s liability to any tax.

(6) For the purposes of this section—

(a) if the claim relates to income tax or capital gains tax, Schedule 1A to TMA 1970 applies to it;

(b) if the claim relates to corporation tax, Schedule 1A to TMA 1970 (and not Schedule 18 to FA 1998) applies to it;

(c) if the claim relates to petroleum revenue tax, Schedule 1A to TMA 1970 applies to it, but as if the reference in paragraph 2A(4) of that Schedule to a year of assessment included a reference to a chargeable period within the meaning of OTA 1975 (see section 1(3) and (4) of that Act);

(d) if the claim relates to inheritance tax it must be made in writing to HMRC and section 221 of IHTA 1984 applies as if the claim were a claim under that Act;

(e) if the claim relates to stamp duty land tax or annual tax on enveloped dwellings, Schedule 11A to FA 2003 applies to it as if it were a claim to which paragraph 1 of that Schedule applies.

(7) Where an officer of Revenue and Customs makes a consequential adjustment under this section, the officer must give the person who made the claim written notice describing the adjustment which has been made.

(8) For the purposes of this section the counteraction of a tax advantage is final when the adjustments made to effect the counteraction, and any amounts arising as a result of those adjustments, can no longer be varied, on appeal or otherwise.

(9) Any adjustments required to be made under this section may be made—

(a) by way of an assessment, the modification of an assessment, the amendment of a claim, or otherwise, and

(b) despite any time limit imposed by or under any enactment other than this Part.

(10) In this section “the taxpayer”, in relation to a counteraction of a tax advantage under section 209, means the person to whom the tax advantage would have arisen.

211. Proceedings before a court or tribunal

(1) In proceedings before a court or tribunal in connection with the general anti-abuse rule, HMRC must show—

(a) that there are tax arrangements that are abusive, and

(b) that the adjustments made to counteract the tax advantages arising from the arrangements are just and reasonable.

(2) In determining any issue in connection with the general anti-abuse rule, a court or tribunal must take into account—

(a) HMRC’s guidance about the general anti-abuse rule that was approved by the GAAR Advisory Panel at the time the tax arrangements were entered into, and

(b) any opinion of the GAAR Advisory Panel about the arrangements (see paragraph 11 of Schedule 43).

(3) In determining any issue in connection with the general anti-abuse rule, a court or tribunal may take into account—

(a) guidance, statements or other material (whether of HMRC, a Minister of the Crown or anyone else) that was in the public domain at the time the arrangements were entered into, and

(b) evidence of established practice at that time.

212. Relationship between the GAAR and priority rules

(1) Any priority rule has effect subject to the general anti-abuse rule (despite the terms of the priority rule).

(2) A “priority rule” means a rule (however expressed) to the effect that particular provisions have effect to the exclusion of, or otherwise in priority to, anything else.

(3) Examples of priority rules are—

(a) the rule in section 464, 699 or 906 of CTA 2009 (priority of loan relationships rules, derivative contracts rules and intangible fixed assets rules for corporation tax purposes), and

(b) the rule in section 6(1) of TIOPA 2010 (effect to be given to double taxation arrangements despite anything in any enactment).

213. Consequential amendment

(1) Section 42 of TMA 1970 (procedure for making claims etc) is amended as follows.

(2) In subsection (2), for “(3ZB)” substitute “(3ZC)”.

(3) After subsection (3ZB) insert—

“(3ZC)Subsection (2) also does not apply in relation to any claim under section 210 of the Finance Act 2013 (claims for consequential relieving adjustments after counteraction of tax advantage under the general anti-abuse rule).”

214. Interpretation of Part 5

In this Part—

“abusive”, in relation to tax arrangements, has the meaning given by section 207(2) to (6);

“arrangements” includes any agreement, understanding, scheme, transaction or series of transactions (whether or not legally enforceable);

“the Commissioners” means the Commissioners for Her Majesty’s Revenue and Customs;

“the GAAR Advisory Panel” has the meaning given by paragraph 1 of Schedule 43;

“the general anti-abuse rule” has the meaning given by section 206;

“HMRC” means Her Majesty’s Revenue and Customs;

“tax advantage” has the meaning given by section 208;

“tax arrangements” has the meaning given by section 207(1).

215. Commencement and transitional provision

(1) The general anti-abuse rule has effect in relation to any tax arrangements entered into on or after the day on which this Act is passed.

(2) Where the tax arrangements form part of any other arrangements entered into before that day those other arrangements are to be ignored for the purposes of section 207(3), subject to subsection (3).

(3) Account is to be taken of those other arrangements for the purposes of section 207(3) if, as a result, the tax arrangements would not be abusive.

[4] http://www.legislation.gov.uk/ukpga/2013/29/part/5/enacted