Czy rencista może skorzystać z ulgi rehabilitacyjnej?

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o PIT, podatnik będący osobą niepełnosprawną lub podatnik, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne, ma prawo pomniejszyć dochód przed opodatkowaniem o kwoty wydatków poniesionych w roku podatkowym na cele rehabilitacyjne oraz związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych.

Autopromocja

Webinar:
KSeF 2.0 – co biuro rachunkowe musi wiedzieć przed wejściem w życie obowiązku?

Sprawdź

Autopromocja

Ulga rehabilitacyjna w PIT 2014 / 2015

Szczegółowe warunki i zasady korzystania z tego odliczenia określają przepisy art. 26 ust. 7a–7g oraz ust. 13a ustawy o PIT.

Stosownie do art. 26 ust. 7d i 7g ustawy o PIT – osobą niepełnosprawną jest osoba posiadająca:
– orzeczenie o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub decyzję przyznającą rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną; albo
– orzeczenie o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydane na podstawie odrębnych przepisów; orzeczenie o niepełnosprawności, wydane przez właściwy organ na podstawie przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997 r.

Autopromocja

Konferencja: Kongres KSeF. Cyfrowa rewolucja w fakturowaniu

Sprawdź

Polecamy: Limity ulg i odliczeń w PIT

Katalog wydatków poniesionych na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych określa art. 26 ust. 7a pkt 1–15 ustawy o PIT.

Możliwość odliczenia niektórych wydatków rehabilitacyjnych (tj. określonych w pkt 7, 8, 9, 13 lit.b i 14) została uzależniona od spełnienia warunku zaliczenia osoby niepełnosprawnej, której dotyczy wydatek, do I lub II grupy inwalidztwa w rozumieniu art. 26 ust. 7f ustawy o PIT.

Na podstawie art. 26 ust. 7f ustawy ilekroć w katalogu wydatków rehabilitacyjnych mowa jest o osobach zaliczonych do:

Autopromocja

Webinar:
KSeF w małym biurze rachunkowym

Sprawdź

1) I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
a) całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
b) znaczny stopień niepełnosprawności;

2) II grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
a) całkowitą niezdolność do pracy albo
b) umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Ulga rehabilitacyjna od A do Z

W świetle powyższych przepisów podatnik posiadający decyzję przyznającą rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy jest osobą niepełnosprawną w rozumieniu ustawy i ma prawo do korzystania z ulgi rehabilitacyjnej na zasadach w niej określonych.

Jednak posiadanie orzeczenia o częściowej niezdolności do pracy, traktowanego na równi z orzeczeniem o lekkim stopniu niepełnosprawności (art. 5 pkt 3 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych - Dz. U. z 2010 r. Nr 214, poz. 1407, ze zm.), nie kwalifikuje takiej osoby niepełnosprawnej do żadnej grupy inwalidztwa, o której mowa w art. 26 ust. 7f ustawy.

Oznacza to, że ten rodzaj orzeczenia może stanowić podstawę do korzystania z przedmiotowej ulgi wyłącznie z tytułu tych wydatków rehabilitacyjnych, których odliczenie nie jest uwarunkowane zaliczeniem osoby niepełnosprawnej do I lub II grupy inwalidztwa.

Źródło: Odpowiedź Ministra Finansów na interpelację poselską z dnia 31 stycznia 2011 r. nr SPS-023-20310/11