Outsourcing z zagranicy a VAT

Nierzadko zdarza się, szczególnie w spółkach z udziałem kapitału zagranicznego, że usługi outsourcingu świadczone są przez podmioty mające siedzibę za granicą. W odróżnieniu od wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów (WNT) ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera pojęcia wewnątrzwspólnotowego nabycia usług.

W przypadku świadczenia usług przez podmioty z zagranicy mamy do czynienia z importem usług. Gdy jednak usługi są świadczone przez podmioty mające siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium państwa członkowskiego UE, istotne znaczenia ma miejsce świadczenia tych usług. Od tego bowiem zależy gdzie dana usługa będzie opodatkowana.

W przypadku usług miejscem świadczenia jest miejsce, gdzie świadczący usługę posiada siedzibę, a w przypadku posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności, z którego świadczy usługi – miejsce, gdzie świadczący usługę posiada stałe miejsce prowadzenia działalności. W przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności jest to miejsce stałego zamieszkania (art. 27 ust. 1 ustawy o VAT).

Jednakże w przypadku m.in. reklamy, usług prawniczych, rachunkowo-księgowych, badania rynków i opinii publicznej, doradztwa w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania (PKWiU 74.1), przetwarzania danych i dostarczania informacji, czy dostarczania (oddelegowania) personelu, miejscem świadczenia tych usług jest miejsce, gdzie nabywca usługi posiada siedzibę, stałe miejsce prowadzenia działalności, dla którego dana usługa jest świadczona, a w przypadku braku stałego miejsca prowadzenia działalności, stały adres lub miejsce zamieszkania (art. 27 ust. 4 pkt 2, 3 i 5 w zw. z art. 27 ust. 3 pkt 2).

A zatem w przypadku świadczenia tych usług w Polsce przez podmioty mające siedzibę lub miejsce zamieszkania w państwie członkowskim, usługi te będą podlegały opodatkowaniu w Polsce jako import usług, analogicznie jak wykonywane przez podmioty mające siedzibę albo miejsce zamieszkania w państwie trzecim (art. 17 ust. 3 w zw. z art. 17 ust. 1 pkt 4). Nie ma tu znaczenia czy usługodawca rozliczy podatek należny z tego tytułu, czy też nie (art. 17 ust. 2).

Podstawą opodatkowania w imporcie usług jest kwota, którą usługobiorca jest obowiązany zapłacić (art. 29 ust. 17). W takim przypadku usługobiorca wystawia faktury wewnętrzne (art. 106 ust. 7).

Kwota podatku należnego od importu usług jest podatkiem naliczonym (art. 86 ust. 2 pkt 4), a zatem usługobiorca może go odliczyć (art. 86 ust. 10 pkt 2). Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym powstał obowiązek podatkowy w podatku należnym. Obowiązek ten jest uzależniony od rodzaju czynności (powstaje na podstawie art. 19 ust. 19 ustawy o VAT).

Jeżeli podatnik nie dokona obniżenia kwoty podatku należnego w tym terminie, to może obniżyć kwotę podatku należnego w deklaracji podatkowej za następny okres rozliczeniowy (art. 86 ust. 11). W przypadku, gdy nie dokona obniżenia podatku również w tym terminie, może obniżyć kwotę podatku należnego przez dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym wystąpiło prawo do obniżenia podatku należnego, nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym wystąpiło prawo do obniżenia podatku należnego (art. 86 ust. 13).

Obniżenia podatku należnego nie stosuje się jednak do importu usług, w związku z którymi zapłata należności jest dokonywana bezpośrednio lub pośrednio na rzecz podmiotu mającego miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju wymienionych w załączniku nr 5 do ustawy (art. 88 ust. 1 pkt 1). Chodzi tu o kraje bądź terytoria uznawane za „raje podatkowe”. W tych przypadkach podatek ten będzie kosztem uzyskania przychodu na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 43 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych bądź art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.