Niższa akcyza na energię elektryczną

Ustawa z dnia 28 grudnia 2018 r., podpisana przez prezydenta 29 grudnia br., nowelizuje ustawę z dnia 11 marca 2004 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2018 r. poz. 1114, ze zm.; dalej: ustawa o podatku akcyzowym), ustawę z dnia 29 czerwca 2007 r. o zasadach pokrywania kosztów powstałych u wytwórców w związku z przedterminowym rozwiązaniem umów długoterminowych sprzedaży mocy i energii elektrycznej (Dz. U. z 2018 r. poz. 1571; dalej: ustawa o pokrywaniu kosztów powstałych w związku z rozwiązaniem umów długoterminowych sprzedaży mocy i energii elektrycznej), ustawę z dnia 12 czerwca 2015 r. o systemie handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1201; dalej: ustawa o systemie handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych) oraz ustawę z dnia 17 lipca 2009 r. o systemie zarządzania emisjami gazów cieplarnianych i innych substancji (Dz. U. z 2018 r. poz. 1271, ze zm.; dalej: ustawa o systemie zarządzania emisjami gazów cieplarnianych).

Jak wskazano w uzasadnieniu, ustawa wprowadza rozwiązania nadzwyczajne, które mają na celu ochronę odbiorców energii elektrycznej przed skokowym wzrostem kosztów zaopatrzenia w energię elektryczną w 2019 r. Wzrost cen uprawnień do emisji CO2 (w 2017 r. cena oscylowała na poziomie 5‑6 €/t, a we wrześniu 2018 r. przekroczyła 25 €/t) oraz wzrost cen paliw w Europie wygenerowały wzrost cen energii elektrycznej na giełdach europejskich, w tym w Polsce. W listopadzie 2017 r. średnia cena energii elektrycznej w kontrakcie rocznym na Towarowej Giełdzie Energii S.A. oscylowała na poziomie 174 zł/MWh, a w listopadzie 2018 r. na poziomie blisko 287 zł/MWh.

I. Zmiana w art. 89 ust. 3 ustawy o podatku akcyzowym zmniejsza poziom tego podatku w odniesieniu do energii elektrycznej do 5 zł/MWh (było 20 zł/MWh).

II. Dodanie art. 11b ust. 1 w ustawie o pokrywaniu kosztów powstałych w związku z rozwiązaniem umów długoterminowych sprzedaży mocy i energii elektrycznej oznacza obniżenie stawek opłaty przejściowej, które – dla odbiorców końcowych – wynoszą od dnia 1 stycznia 2019 r. na miesiąc netto:

1. 0,02 zł (było 0,45 zł) – jeżeli pobierając energię elektryczną w gospodarstwie domowym, zużywają rocznie poniżej 500 kWh;
2. 0,10 zł (było 1,90 zł) – jeżeli pobierając energię elektryczną w gospodarstwie domowym, zużywają rocznie od 500 do 1200 kWh;
3. 0,33 zł (było 6,50 zł) – jeżeli pobierając energię elektryczną w gospodarstwie domowym, zużywają rocznie powyżej 1200 kWh.

Dla odbiorców niewymienionych wyżej, których:

1.  instalacje są przyłączone do sieci elektroenergetycznej niskiego napięcia, stawka wynosi 0,08 na kW mocy umownej (było 1,65 zł);
2. instalacje są przyłączone do sieci elektroenergetycznej średniego napięcia, stawka wynosi 0,19 zł na kW mocy umownej (było 3,80 zł);
3. instalacje są przyłączone do sieci elektroenergetycznej wysokich i najwyższych napięć, stawka wynosi 0,20 zł na kW mocy umownej (było 3,93 zł);
4. instalacje są przyłączone do sieci elektroenergetycznej wysokich i najwyższych napięć i którzy w roku kalendarzowym poprzedzającym o rok dany rok kalendarzowy, w którym są stosowane stawki opłaty przejściowej, zużyli nie mniej niż 400 GWh energii elektrycznej z wykorzystaniem nie mniej niż 60% mocy umownej, dla których koszt energii elektrycznej stanowi nie mniej niż 15% wartości ich produkcji, stawka wynosi 0,06 zł za kW mocy umownej (było 1,10 zł).

III. Zmiany w ustawie o systemie handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych:

1. w art. 27 ust. 3 novum normatywne zawiera natomiast zdanie drugie tego przepisu, stanowiące o tym, że „uprawnienia, które nie zostały wydane instalacji do roku rozpoczęcia eksploatacji zostają sprzedane w drodze aukcji po zakończeniu roku, w którym powinny były zostać wydane instalacji, nie później jednak niż do dnia 31 grudnia 2019 r.”;
2. konsekwencją przyjętego rozwiązania jest dodanie ust. 3a w art. 27 tej ustawy, obligującego operatora instalacji, w przypadku której proces inwestycyjny został faktycznie rozpoczęty najpóźniej w dniu 31 grudnia 2008 r., do niezwłocznego poinformowania – pismem w postaci elektronicznej opatrzonym kwalifikowanym podpisem elektronicznym albo pismem w postaci papierowej – ministra właściwego do spraw środowiska o braku możliwości rozpoczęcia eksploatacji instalacji przed upływem roku kalendarzowego, do którego został przypisany przydział uprawnień. W przypadku przedłożenia powyższej informacji uprawnienia do emisji są kierowane do aukcji na zasadach określonych w ust. 3;
3. kolejnym, bardzo istotnym następstwem sprzedaży aukcyjnej uprawnień do emisji jest zmiana ust. 3 w art. 16 tej ustawy, rozstrzygającego o tym, że uprawnienia do emisji znajdujące się na rachunku w rejestrze Unii, z wyłączeniem krajowego rachunku posiadania, niewykorzystane w danym okresie rozliczeniowym są zastępowane równoważną liczbą uprawnień do emisji ważnych w kolejnym roku rozliczeniowym,
   z zastrzeżeniem uprawnień sprzedanych w drodze aukcji do dnia 31 grudnia 2019 r.;
4. środki uzyskane ze sprzedaży w drodze aukcji uprawnień do emisji, o których mowa
   w art. 27 ust. 3 zdanie drugie, przekazuje się:

– w wysokości 20% na wyodrębnione subkonto w ramach Rachunku klimatycznego z przeznaczeniem wyłącznie na dofinansowanie realizacji na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej inwestycji: w wykorzystanie odnawialnych źródeł energii; w jednostki kogeneracji wytwarzające energię elektryczną i ciepło użytkowe w wysoko sprawnej kogeneracji; realizowanych przez operatora systemu dystrybucyjnego, w dostosowanie jednostek wytwórczych do poziomów emisji ustalonych w normach prawa Unii Europejskiej mających na celu ochronę środowiska; w magazyny energii elektrycznej;

– w wysokości 80% do Funduszu Wypłaty Różnicy Ceny.

Polecamy: Komplet podatki 2019

IV. Najważniejsze zmiany w ustawie o systemie zarządzania emisjami gazów cieplarnianych obejmują:

1. rozstrzygnięcie w art. 22 ust. 1, że tworzy się Krajowy system zielonych inwestycji, w ramach którego środki pochodzące ze sprzedaży jednostek przyznanej emisji oraz środki uzyskane w wyniku przeprowadzenia aukcji, o których mowa w art. 27 ust. 3 zdanie drugie ustawy o systemie handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych, gromadzone na rachunku klimatycznym, są przeznaczane na inwestycje: realizowane przez operatora systemu dystrybucyjnego, w instalacje odnawialnych źródeł energii, w jednostki kogeneracji wytwarzające energię elektryczną i ciepło użytkowe w wysokosprawnej kogeneracji, mające na celu dostosowanie do przepisów prawa Unii Europejskiej dotyczących ochrony środowiska, w szczególności poziomów emisji ustalonych w decyzji wykonawczej Komisji (UE) 2017/1442 oraz w magazyny energii elektrycznej;
2. dodanie w art. 23 ust. 1a, zgodnie z którym 20% środków uzyskanych w wyniku przeprowadzenia aukcji, o których mowa w art. 27 ust. 3 zdanie drugie ustawy o systemie handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych, przekazuje się na wyodrębnione subkonto w ramach Rachunku klimatycznego z przeznaczeniem wyłącznie na dofinansowanie realizacji na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej inwestycji: w wykorzystanie odnawialnych źródeł energii; w jednostki kogeneracji wytwarzające energię elektryczną i ciepło użytkowe w wysoko sprawnej kogeneracji; realizowanych przez operatora systemu dystrybucyjnego, w dostosowanie jednostek wytwórczych do poziomów emisji ustalonych w normach prawa Unii Europejskiej mających na celu ochronę środowiska; w magazyny energii elektrycznej;
3. określenie postępowania z listami programów i projektów przeznaczonych do realizacji w obszarach inwestycji, a także określenie trybu zaskarżenia decyzji ministra właściwego do spraw środowiska w przypadku odmowy akceptacji programu lub projektu.

V. Inne rozwiązania przyjęte w uchwalonej ustawie:

1) art. 5 omawianej ustawy stanowi, że w 2019 r. ceny i stawki opłat zawartych w taryfie lub zbiorze cen i stawek opłat za energię elektryczną opracowywanym przez przedsiębiorstwo energetyczne i wprowadzanym jako obowiązujący dla określonych w nim odbiorców przedsiębiorstwa energetycznego zajmującego się:

– przesyłaniem lub dystrybucją energii elektrycznej – określa się w wysokości nie wyższej niż ceny i stawki opłat brutto stosowane w dniu 31 grudnia 2018 r., uwzględniając zmniejszenie stawek opłaty przejściowej, o której mowa w zmienionym art. 11b ust. 1 ustawy o pokrywaniu kosztów powstałych w związku z rozwiązaniem umów długoterminowych sprzedaży mocy i energii elektrycznej,

– obrotem energią elektryczną – określa się w wysokości nie wyższej niż ceny i stawki opłat brutto stosowane w dniu 30 czerwca 2018 r., uwzględniając zmniejszenie stawki podatku akcyzowego na energię elektryczną, o której mowa w zmienionym art. 89 ust. 3 ustawy o podatku akcyzowym;

2) art. 6 ustawy stanowi, że przedsiębiorstwo energetyczne prowadzące działalność gospodarczą w zakresie obrotu energią elektryczną, które po dniu 30 czerwca 2018 r. zawarło umowy sprzedaży energii elektrycznej lub umowy kompleksowe z ceną lub stawką opłaty wyższą od ceny lub stawki opłaty wynikającej z ostatnio obowiązującej umowy, albo po raz pierwszy z odbiorcą końcowym, z ceną lub stawką opłaty energii elektrycznej wyższą niż cena lub stawka opłaty wskazana w taryfie lub cenniku energii elektrycznej – jest obowiązane do zmiany warunków tej umowy nie później niż do dnia
1 kwietnia 2019 r., ze skutkiem od dnia 1 stycznia 2019 r.;

3) art. 7 ustawy stanowi, że przedsiębiorstwo energetyczne prowadzące działalność gospodarczą w zakresie obrotu lub dystrybucji energią elektryczną może zwrócić się do Zarządcy Rozliczeń S.A., o którym mowa w rozdziale 7 ustawy z dnia 29 czerwca 2007 r. o zasadach pokrywania kosztów powstałych u wytwórców w związku z przedterminowym rozwiązaniem umów długoterminowych sprzedaży mocy i energii elektrycznej (Dz. U. z 2018 r. poz. 1571) z wnioskiem o wypłatę kwoty na pokrycie różnicy między ceną wskazaną w taryfie lub cenniku energii elektrycznej, a średnioważoną ceną energii elektrycznej na rynku hurtowym, obliczoną zgodnie ze wzorem, określonym w rozporządzeniu ministra właściwego do spraw energii (ustawa zawiera upoważnienie do wydania rozporządzenia określającego sposób obliczenia kwoty na pokrycie różnicy cen oraz średnioważonej ceny energii elektrycznej na rynku hurtowym);

4) art. 8-10 ustawy określają tryb postępowania z wnioskiem o wypłatę kwoty na pokrycie różnicy między ceną wskazaną w taryfie lub cenniku energii elektrycznej;

5) art. 11-17 ustawy stanowią o organizacji, zadaniach i sposobie działania Funduszu Wypłaty Różnicy Ceny, określa źródła jego przychodów i cele, na które środki będą przeznaczane oraz wskazuje zadania dysponenta Funduszu i zarządcy rozliczeń;

6) art. 18 wprowadza kary pieniężne, którym podlegać będzie podmiot nieprzestrzegający obowiązków wynikających z art. 5, 6 i 9 ust. 1 omawianej ustawy.  Karę pieniężną nakłada Prezes URE w drodze decyzji, a jej wysokość nie może przekroczyć 5% przychodu ukaranego przedsiębiorcy, wynikającego z działalności koncesjonowanej, osiągniętego w poprzednim roku podatkowym. Kara pieniężna jest płatna na konto Funduszu. Karę pieniężną uiszcza się w terminie 14 dni od dnia, w którym decyzja Prezesa URE o wymierzeniu kary pieniężnej stała się prawomocna Kary pieniężne podlegają ściągnięciu w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

Ustawa wejdzie w życie z dniem ogłoszenia, z mocą od dnia 1 stycznia 2019 r.

Zobacz: Podatki 2019

Dowiedz się więcej z naszej publikacji

Przeciwdziałanie praniu pieniędzy oraz finansowaniu terroryzmu. Obowiązki biur rachunkowych

Tylko teraz

89,00 zł

99,00 zł

Przejdź do sklepu