Przedłużenie ważności zezwoleń na pracę cudzoziemców w czasie epidemii

Ważność których zezwoleń na pracę została przedłużona w czasie epidemii?

Zgodnie ze specustawą „covidową” następuje przedłużenie ważności zezwoleń na pracę, oświadczeń o powierzeniu pracy cudzoziemcowi oraz zezwoleń na pobyt i pracę, które miałyby się zakończyć w okresie stanu epidemii (lub zagrożenia epidemicznego). Czy dotyczy to tylko tych zezwoleń i oświadczeń, które zostały wydane (wpisane do ewidencji) i na podstawie których cudzoziemiec podjął pracę jeszcze przed ogłoszeniem tego stanu, czy również po jego ogłoszeniu?

W myśl art. 15zzq ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych, zwanej dalej „ustawą specjalną” – jeżeli ostatni dzień ważności zezwolenia na pracę, przypada w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii, ogłoszonego w związku z zakażeniami wirusem SARS-CoV-2, okres ważności tego zezwolenia na pracę ulega przedłużeniu z mocy prawa do upływu 30. dnia następującego po dniu odwołania tego ze stanów, który obowiązywał jako ostatni. Powyższa zasada dotyczy zezwoleń na pracę wszystkich typów (niezależnie od tego, czy cudzoziemiec posiada zezwolenie na pracę typu „A”, „B”, „C”, „D”, „E” czy „S”) oraz stosuje się ją odpowiednio do decyzji o przedłużeniu zezwolenia na pracę (również bez względu na jego typ).

Z kolei na podstawie art. 15zzq ust. 3 i 4 ustawy specjalnej – jeśli w oświadczeniu o powierzeniu wykonywania pracy cudzoziemcowi wpisanym do ewidencji oświadczeń wskazano okres pracy, którego koniec przypada w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii, ogłoszonego w związku z zakażeniami wirusem SARS-CoV-2, cudzoziemiec może wykonywać pracę określoną oświadczeniem na rzecz podmiotu, który złożył oświadczenie, w okresie lub okresach nieobjętych oświadczeniem do upływu 30. dnia następującego po dniu odwołania tego ze stanów, który obowiązywał jako ostatni, bez zezwolenia na pracę. Dodatkowego okresu wykonywania pracy nie wlicza się do okresu wykonywania pracy, który zgodnie z ustawą o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, co do zasady, wynosi 6 miesięcy w ciągu kolejnych 12 miesięcy.

Analogicznie – na mocy art. 15zd ust. 3 i 4 ustawy specjalnej – gdy ostatni dzień okresu ważności zezwolenia na pobyt czasowy (w tym również zezwolenia jednolitego – na pobyt czasowy i pracę) przypada w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii, ogłoszonego w związku z zakażeniami wirusem SARS-CoV-2, okres ważności tego zezwolenia ulega przedłużeniu z mocy prawa do upływu 30. dnia następującego po dniu odwołania tego ze stanów, który obowiązywał jako ostatni. W takim przypadku nie wydaje się, ani nie wymienia się karty pobytu.

Przytoczone przepisy znajdują zastosowanie zarówno w sytuacji, gdy praca cudzoziemca na podstawie zezwolenia lub oświadczenia rozpoczęła się przed, jak i po ogłoszeniu stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii w związku z zakażeniami wirusem SARS-CoV-2 oraz bez względu na datę wydania zezwolenia bądź wpisania oświadczenia do ewidencji w powiatowym urzędzie pracy. Istotne jest jednak, aby ostatni dzień ważności zezwolenia przypadał w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii w związku z zakażeniami wirusem SARS-CoV-2 lub w oświadczeniu wskazany był okres pracy, którego koniec przypada w okresie takiego stanu (tj. nie wcześniej niż w dniu 14 marca 2020 r., od którego po raz pierwszy ogłoszono stan zagrożenia epidemicznego w związku z zakażeniami tym wirusem).

Ważność oświadczenia o powierzeniu pracy cudzoziemcowi a zmiana pracodawcy

Cudzoziemiec wykonywał pracę na podstawie oświadczenia już po ogłoszeniu stanu epidemii. Utracił jednak zatrudnienie ze względu na zamknięcie firmy spowodowane zakazem prowadzenia działalności. Czy w takim przypadku może on zmienić pracodawcę i czy ważność oświadczenia ulegnie przedłużeniu do upływu 30. dnia po odwołaniu stanu epidemii?

Możliwość zmiany podmiotu powierzającego pracę cudzoziemcowi istnieje wyłącznie w okresie 6 miesięcy w ciągu kolejnych 12 miesięcy, w którym – zgodnie z ustawą z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy – jest dopuszczalne wykonywanie pracy na podstawie oświadczenia o powierzeniu wykonywania pracy cudzoziemcowi (okres ten liczy się łącznie – bez względu na liczbę podmiotów powierzających pracę cudzoziemcowi w jego trakcie). Oznacza to, że w przypadku cudzoziemca, który posiada takie oświadczenie, wpisane do ewidencji oświadczeń we właściwym powiatowym urzędzie pracy i chce dokonać zmiany podmiotu powierzającego pracę, nowy podmiot powinien wystawić cudzoziemcowi kolejne oświadczenie i uzyskać wpis tego oświadczenia do ewidencji w powiatowym urzędzie pracy właściwym ze względu na swoją siedzibę lub miejsce stałego pobytu.

W takiej sytuacji, na podstawie art. 15zzq ust. 3 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych, zwanej dalej „ustawą specjalną” – jeżeli w oświadczeniu wpisanym do ewidencji na wniosek kolejnego podmiotu powierzającego pracę cudzoziemcowi został wskazany okres pracy, którego koniec przypada w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii, ogłoszonego w związku z zakażeniami wirusem SARS-CoV-2, cudzoziemiec może wykonywać pracę określoną oświadczeniem na rzecz nowego podmiotu w okresie lub okresach nieobjętych oświadczeniem do upływu 30. dnia następującego po dniu odwołania tego ze stanów, który obowiązywał jako ostatni, bez zezwolenia na pracę. Dodatkowego okresu wykonywania pracy nie wlicza się do okresu wykonywania pracy, o którym mowa w art. 87 ust. 3 i art. 88z ust. 2 pkt 3 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (tj. 6 miesięcy w ciągu kolejnych 12 miesięcy).

Nie ma możliwości zmiany podmiotu powierzającego pracę cudzoziemcowi w okresie pracy cudzoziemca, który został przedłużony na podstawie art. 15zzq ust. 3 ustawy specjalnej.

Przedłużenie ważności oświadczenia o powierzeniu pracy cudzoziemcowi na okres krótszy niż 3 miesiące

W okresie stanu epidemii cudzoziemiec wykonywał pracę na podstawie oświadczenia i umowy o pracę, lecz do upływu okresu ważności oświadczenia (zgodnie z jego treścią) nie były to pełne 3 miesiące pracy. Następnie oświadczenie uległo przedłużeniu, zgodnie ze specustawą „covidową”, do upływu 30. dnia po odwołaniu stanu epidemii i 3 miesiące pracy cudzoziemca minęło już w czasie tego przedłużonego okresu, po czym pracodawca złożył wniosek o wydanie zezwolenia na pracę dla cudzoziemca (lub ewentualnie cudzoziemiec złożył wniosek o udzielenie mu zezwolenia na pobyt czasowy i pracę). Czy w takiej sytuacji można uznać pracę cudzoziemca za legalną do dnia wydania zezwolenia na pracę (ewentualnie zezwolenia na pobyt i pracę) lub doręczenia decyzji odmownej w tej sprawie, jak stanowi art. 88za ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy?

Zgodnie z art. 15zzq ust. 3 i 4 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych, zwanej dalej „ustawą specjalną” – jeżeli w oświadczeniu o powierzeniu wykonywania pracy cudzoziemcowi, wpisanym do ewidencji oświadczeń, wskazano okres pracy, którego koniec przypada w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii, ogłoszonego w związku z zakażeniami wirusem SARS-CoV-2, cudzoziemiec może wykonywać pracę określoną oświadczeniem na rzecz podmiotu, który złożył oświadczenie, w okresie lub okresach nieobjętych oświadczeniem do upływu 30. dnia następującego po dniu odwołania tego ze stanów, który obowiązywał jako ostatni, bez zezwolenia na pracę. Dodatkowego okresu wykonywania pracy nie wlicza się do okresu 6 miesięcy w ciągu kolejnych 12 miesięcy, wskazanego w ustawie z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.

Istota zadanego pytania sprowadza do problemu, czy można zastosować art. 88za ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, w przypadku gdy oświadczenie dla danego cudzoziemca zostało wpisane do ewidencji na okres krótszy od 3 miesięcy, a wniosek o wydanie dla niego zezwolenia na pracę lub zezwolenia na pobyt czasowy i pracę został złożony co prawda po upływie 3 miesięcy pracy cudzoziemca w określonym podmiocie, ale nastąpiło to już w okresie przedłużonym na mocy art. 15zzq ust. 3 ustawy specjalnej.

W myśl art. 88za ust. 1 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy – jeśli podmiot powierzający wykonywanie pracy cudzoziemcowi, który zatrudniał cudzoziemca przez okres nie krótszy niż 3 miesiące w związku z oświadczeniem o powierzeniu wykonywania pracy cudzoziemcowi wpisanym do ewidencji oświadczeń, złożył przed upływem daty zakończenia pracy wskazanej w oświadczeniu wniosek o wydanie zezwolenia na pracę dla tego cudzoziemca na tym samym stanowisku na podstawie umowy o pracę, a wniosek nie zawiera braków formalnych lub braki formalne zostały uzupełnione w terminie, pracę cudzoziemca na warunkach nie gorszych niż określone w oświadczeniu wpisanym do ewidencji oświadczeń uważa się za legalną od dnia upływu ważności tego oświadczenia do dnia wydania zezwolenia na pracę lub doręczenia decyzji odmownej w tej sprawie.

Na podstawie art. 88za ust. 3 ww. ustawy przepis ust. 1 tego artykułu stosuje się odpowiednio w przypadku wniosku cudzoziemca o udzielenie zezwolenia na pobyt czasowy i pracę, o którym mowa w art. 114 ust. 1 ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach, w celu kontynuacji zatrudnienia u danego pracodawcy.

Warto podkreślić, że wskazany w art. 88za ust. 1 i 3 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy warunek zatrudnienia cudzoziemca obejmuje jedynie pracę w ramach stosunku pracy (umowy o pracę), a nie umów cywilnoprawnych, ponieważ w myśl art. 2 ust. 1 pkt 43 tej ustawy „zatrudnienie” oznacza wykonywanie pracy na podstawie stosunku pracy, stosunku służbowego oraz umowy o pracę nakładczą.

Ponadto, zgodnie z brzmieniem art. 88za, najpierw musi być spełniony warunek zatrudnienia cudzoziemca przez danego pracodawcę na podstawie oświadczenia i umowy o pracę przez co najmniej 3 miesiące, a następnie dopiero pracodawca składa wniosek o wydanie zezwolenia na pracę dla danego cudzoziemca lub sam cudzoziemiec składa wniosek o udzielenie mu zezwolenia na pobyt czasowy i pracę w celu kontynuacji zatrudnienia u danego pracodawcy.

Należy również zaznaczyć, że – w myśl stanowiska ministerstwa właściwego do spraw pracy (aktualnie jest to Ministerstwo Rozwoju, Pracy i Technologii), które opracowało treść art. 88za – w celu zastosowania tego przepisu 3-miesięczne zatrudnienie cudzoziemca i złożenie wniosku o zezwolenie na pracę lub zezwolenie na pobyt czasowy i pracę powinno się odbyć podczas pracy cudzoziemca na podstawie tego samego oświadczenia rozumianego jako dokument (ewentualnie na podstawie dwóch lub większej liczby oświadczeń, ale przerwy w zatrudnieniu i pomiędzy oświadczeniami nie są dopuszczalne – oświadczenia „muszą się zazębiać”).

Odnosząc powyższe wyjaśnienia do sytuacji przedstawionej w pytaniu, należy stwierdzić, że w takim stanie faktycznym nie ma możliwości zastosowania art. 88za, ponieważ niezbędnym warunkiem skorzystania z rozwiązań przewidzianych w tym przepisie jest dokładne spełnienie wszystkich przesłanek określonych w jego treści.
Omawiany przepis wskazuje wyraźnie, że wniosek o wydanie zezwolenia na pracę lub zezwolenia na pobyt czasowy i pracę powinien zostać złożony „przed upływem daty zakończenia pracy wskazanej w oświadczeniu”, a ponadto jeszcze przed złożeniem wniosku powinien upłynąć 3-miesięczny okres zatrudnienia cudzoziemca u danego pracodawcy na podstawie oświadczenia. Innymi słowy, obydwa określone wyżej warunki muszą zostać spełnione łącznie jeszcze przed upływem daty zakończenia pracy wskazanej w dokumencie oświadczenia.

Natomiast w przedstawionej sytuacji upływ 3 miesięcy zatrudnienia cudzoziemca oraz złożenie wniosku o zezwolenie na pracę lub zezwolenie na pobyt czasowy i pracę nastąpiły po dacie zakończenia pracy wskazanej w dokumencie oświadczenia – tj. w okresie, kiedy na podstawie art. 15zzq ust. 3 ustawy specjalnej możliwa jest legalna praca cudzoziemca do upływu 30. dnia następującego po dniu odwołania tego ze stanów (epidemii lub zagrożenia epidemicznego), który będzie obowiązywał jako ostatni. Złożenie któregoś ze wspomnianych wniosków w takim przypadku nie spowodowało uznania pracy cudzoziemca, wykonywanej na warunkach nie gorszych niż określone w oświadczeniu, za legalną do dnia wydania zezwolenia na pracę lub zezwolenia na pobyt czasowy i pracę bądź doręczenia decyzji odmownej w tej sprawie.

W takiej sytuacji, po upływie wynikającego z art. 15zzq ust. 3 ustawy specjalnej przedłużonego okresu ważności oświadczenia, w celu legalnego wykonywania pracy przez cudzoziemca niezbędne będzie posiadanie zezwolenia na pracę.

Prawidłowy sposób postępowania w rozpatrywanym przypadku byłby taki:

1. oświadczenie dla danego cudzoziemca powinno zostać wpisane do ewidencji na okres dłuższy niż 3 miesiące;
2. nastąpi upływ 3 miesięcy wykonywania pracy przez tego cudzoziemca na podstawie oświadczenia i umowy o pracę (przy czym 3-miesięczny okres obliczamy w tej sytuacji nie jako 90 dni, ale zgodnie z art. 112 Kodeksu cywilnego, z którego wynika, że termin oznaczony w miesiącach kończy się z upływem dnia, który datą odpowiada początkowemu dniowi terminu, a gdyby takiego dnia w ostatnim miesiącu nie było – w ostatnim dniu tego miesiąca);
3. po upływie tego okresu zostanie złożony wniosek o zezwolenie na pracę lub zezwolenie na pobyt czasowy i pracę oraz wniosek ten nie zawiera braków formalnych lub zostały one uzupełnione w terminie.

W takim przypadku nastąpi skutek określony w art. 88za, tzn. praca cudzoziemca na warunkach nie gorszych niż określone w oświadczeniu wpisanym do ewidencji oświadczeń będzie uważana za legalną od dnia upływu ważności tego oświadczenia do dnia wydania zezwolenia na pracę lub doręczenia decyzji odmownej w tej sprawie (w tym okresie nie jest wymagane zezwolenie na pracę albo oświadczenie).

Dodatkowo – jeżeli w dniu, który wskazano w oświadczeniu jako datę zakończenia pracy przez cudzoziemca na jego podstawie, będzie nadal obowiązywał stan epidemii lub stan zagrożenia epidemicznego – to na powyższą sytuację nałoży się jeszcze działanie art. 15zzq ust. 3 ustawy specjalnej, w myśl którego w takim przypadku cudzoziemiec może wykonywać pracę określoną oświadczeniem na rzecz podmiotu, który złożył oświadczenie, w okresie lub okresach nieobjętych oświadczeniem do upływu 30. dnia następującego po dniu odwołania tego ze stanów, który obowiązywał jako ostatni, bez zezwolenia na pracę (albo dalszego oświadczenia).

Poza tym należy zwrócić uwagę, że zastosowanie art. 88za nie uchyla jednoczesnego wymogu legalnego pobytu cudzoziemca na terytorium RP w formie niewykluczającej wykonywania pracy. Stosownie do art. 2 i 3 ustawy z dnia 15 czerwca 2012 r. o skutkach powierzania wykonywania pracy cudzoziemcom przebywającym wbrew przepisom na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podmiot powierzający wykonywanie pracy cudzoziemcowi ma obowiązek:

• żądać od cudzoziemca przedstawienia przed rozpoczęciem pracy ważnego dokumentu uprawniającego do pobytu na terytorium RP, w szczególności wizy, karty pobytu lub pieczęci wjazdu w ramach ruchu bezwizowego;
• przechowywać kopię tego dokumentu (należy przyjąć, że w przypadku zatrudnienia cudzoziemca na podstawie umowy o pracę kopia ta powinna być przechowywana w aktach osobowych pracownika – na zasadach i przez okres obowiązkowego przechowywania tych akt, a w razie zawarcia z cudzoziemcem umowy cywilnoprawnej – co najmniej przez cały okres wykonywania pracy przez cudzoziemca).

Wizy przeznaczone typowo do wykonywania pracy na terytorium Polski to wizy wydane przez polskie organy, w których cel wydania został oznaczony jako:

• „05a” – w celu wykonywania pracy na podstawie oświadczenia o powierzeniu wykonywania pracy cudzoziemcowi, wpisanego do ewidencji przez powiatowy urząd pracy;
• „05b” – w celu wykonywania pracy sezonowej;
• „06” – w celu wykonywania pracy, której nie obejmują powyższe wizy, tj. najczęściej na podstawie zezwolenia na pracę.

Wyżej wymienione rodzaje wiz nie są jednak jedynymi, które pozwalają cudzoziemcowi podjąć legalną pracę na terytorium Polski. Obowiązujące przepisy przyjmują bowiem zasadę, że dokument pobytowy odpowiedni do wykonywania pracy (wraz z zezwoleniem na pracę lub oświadczeniem o powierzeniu wykonywania pracy cudzoziemcowi, jeżeli są wymagane) stanowi każda wiza wydana przez polskie organy (typu „C” – wiza Schengen, krótkoterminowa lub typu „D” – wiza krajowa, długoterminowa), niezależnie od celu jej wydania oraz każde zezwolenie na pobyt czasowy, z wyjątkiem wiz i zezwoleń wskazanych w przepisach jako wykluczające podjęcie pracy – zostały one wymienione poniżej.

Cudzoziemiec nie może legalnie pracować, gdy przebywa w Polsce na podstawie:

• wizy, której cel wydania został oznaczony symbolem:
  - „01” – cel turystyczny;
  - „20” – korzystanie z ochrony czasowej;
• zezwolenia na pobyt czasowy udzielonego na podstawie art. 181 ust. 1 ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach.

Ponadto, m.in. w celu podejmowania pracy, cudzoziemcy będący obywatelami określonych krajów mogą korzystać z ruchu bezwizowego (tzn. przekraczać granice bez konieczności uzyskania wizy lub innego dokumentu pobytowego) przy wjeździe na terytorium państw obszaru Schengen, w tym również Polski. Przywilej ten obejmuje m.in. obywateli Ukrainy, Mołdawii i Gruzji, ale tylko takich, którzy posiadają paszport biometryczny, wydany zgodnie z normami Organizacji Międzynarodowego Lotnictwa Cywilnego (ICAO).

W przypadku złożenia przez cudzoziemca wniosku o wydanie zezwolenia na pobyt czasowy i pracę najczęściej jednak pobyt cudzoziemca na terytorium Polski odbywa się na podstawie stempla w dokumencie podróży (zazwyczaj jest to paszport), potwierdzającego złożenie wspomnianego wniosku i jego weryfikację przez urząd wojewódzki – czy wniosek nie zawiera braków formalnych lub zostały one usunięte w wyznaczonym przez urząd terminie. Możliwość taka wynika z art. 87 ust. 1 pkt 12 lit. b ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy w związku z art. 108 ust. 1 ustawy o cudzoziemcach.

Stosownie do tego ostatniego przepisu, jeżeli termin na złożenie wniosku o udzielenie cudzoziemcowi zezwolenia na pobyt czasowy został zachowany (tzn. wniosek został złożony nie później niż w ostatnim dniu legalnego pobytu cudzoziemca na terytorium RP) i wniosek ten nie zawiera braków formalnych lub braki formalne zostały uzupełnione w terminie:

1. wojewoda umieszcza w dokumencie podróży cudzoziemca odcisk stempla potwierdzającego złożenie wniosku o udzielenie zezwolenia na pobyt czasowy;
2. pobyt cudzoziemca na terytorium RP uważa się za legalny od dnia złożenia wniosku do dnia, w którym decyzja w sprawie udzielenia zezwolenia na pobyt czasowy stanie się ostateczna.

Obowiązujące przepisy nie zawierają wprawdzie zakazu wykonywania pracy przez cudzoziemca, który nie otrzymał stempla, w takiej sytuacji ma jednak miejsce stan niepewności prawnej. Dlatego Państwowa Inspekcja Pracy nie rekomenduje powierzania i podejmowania pracy w przypadku braku stempla w paszporcie. Należy bowiem zastrzec, że ewentualne świadczenie pracy przez cudzoziemca w omawianej sytuacji jest obarczone ryzykiem, że – w przypadku nieotrzymania tego stempla z powodu niespełnienia wymaganych przesłanek – wykonywanie oraz powierzanie pracy cudzoziemcowi może zostać uznane za nielegalne już od chwili upływu ważności poprzednio posiadanych dokumentów legalizujących pobyt, co grozi zarówno cudzoziemcowi, jak i pracodawcy konsekwencjami m.in. na podstawie art. 120 ust. 1 i 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (kara grzywny w stosunku do podmiotu powierzającego pracę od 1.000 do 30.000 zł, wobec cudzoziemca – od 20 do 5.000 zł).

W kontekście sytuacji epidemicznej związanej z zakażeniami koronawirusem warto dodatkowo zaznaczyć, że w myśl art. 15zd oraz art. 15z1 ust. 1 ustawy specjalnej, jeżeli ostatni dzień okresu pobytu cudzoziemca na podstawie wizy krajowej (typu „D”) lub ostatni dzień okresu ważności zezwolenia na pobyt czasowy przypada w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii, ogłoszonego w związku z zakażeniami wirusem SARS-CoV-2 – okres pobytu na podstawie tej wizy oraz okres ważności tej wizy, a także okres ważności ww. zezwolenia ulega przedłużeniu z mocy prawa do upływu 30. dnia następującego po dniu odwołania tego ze stanów, który obowiązywał jako ostatni. Ponadto w przypadku cudzoziemca, który w dniu, od którego po raz pierwszy ogłoszono stan zagrożenia epidemicznego w związku z zakażeniami wirusem SARS-CoV-2 (tj. 14 marca 2020 r.), przebywał na terytorium RP m.in. na podstawie wizy Schengen (typu „C”), wizy wydanej przez inne państwo obszaru Schengen, dokumentu pobytowego wydanego przez inne państwo obszaru Schengen lub w ramach ruchu bezwizowego – jego pobyt terytorium Polski uważa się za legalny od dnia następującego po ostatnim dniu legalnego pobytu, wynikającego z tych wiz, dokumentów lub ruchu bezwizowego, do upływu 30. dnia następującego po dniu odwołania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii, w zależności od tego, który obowiązywał jako ostatni.