Jednorazowa amortyzacja środków trwałych 2020

Niskocenne składniki majątkowe

Zgodnie z art. 22f ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dotyczącym podatników PIT) oraz art. 16f ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dotyczącym podatników CIT), ŚT (środki trwałe), a także WNiP (wartości niematerialne i prawne) o wartości wynoszącej maksymalnie 10 000 zł, mogą być amortyzowane jednorazowo. Taki jednorazowy odpis amortyzacyjny może być dokonany w miesiącu, w którym przyjmuje się środki trwałe czy wartości niematerialne i prawne do używania, bądź w miesiącu następnym.

Jednorazowa amortyzacja niskocennych składników majątku możliwa jest również w ujęciu bilansowym. Na mocy art. 32 ust. 1 ustawy o rachunkowości, odpis można zrealizować nie wcześniej, niż po przyjęciu środka trwałego do użytkowania. Umożliwia to ustalenie jednakowego momentu dokonania jednorazowej amortyzacji zarówno w celach bilansowych, jak również podatkowych.

Polecamy: PIT 2020. Komentarz

Polecamy: CIT 2020. Komentarz

Amortyzacja jednorazowa jako forma pomocy de minimis

Zgodnie z przepisami art. 22k ust. 7-13 ustawy o PIT, oraz art. 16k ust. 7-13 ustawy o CIT, możliwe jest dokonanie jednorazowego odpisu amortyzacyjnego w kwocie, która w roku podatkowym nie przekroczyła wysokości 50 000 euro (w 2020 roku kwota ta wynosi 219 000 zł). Odpisy amortyzacyjne od środków trwałych oraz WNiP o wartości początkowej wynoszącej maksymalnie 10 000 zł nie są objęte wyżej wymienionym limitem.

Możliwość skorzystania z tej metody zależna jest od spełnienia wszystkich poniższych kryteriów:

a) w roku podatkowym, w którym dokonywany jest odpis amortyzacyjny, podatnik rozpoczął prowadzenie działalności gospodarczej, bądź z punktu widzenia ustaw o PIT lub CIT, jest małym podatnikiem, a także:

- rozpoczynający działalność gospodarczą podatnik PIT w roku rozpoczęcia prowadzenia działalności oraz w okresie 2 lat licząc od końca roku poprzedzającego rok jej rozpoczęcia, samodzielnie bądź jako wspólnik spółki niebędącej osobą prawną nie prowadził przedsiębiorstwa, a także nie prowadził działalności gospodarczej jako małżonek podatnika, jeśli w tym czasie istniała między małżonkami wspólność majątkowa,

- rozpoczynający działalność gospodarczą podatnik CIT nie powstał na skutek przekształcenia, podziału, połączenia podatników, bądź na skutek przekształcenia niebędącej osobą prawną spółki oraz nie został utworzony przez osoby fizyczne, które wniosły na poczet kapitału nowo utworzonego podmiotu uprzednio prowadzone przez siebie przedsiębiorstwo albo składniki majątku tego przedsiębiorstwa o wartości przekraczającej łącznie równowartość w złotych kwoty co najmniej 10 000 euro..

b) jednorazowy odpis amortyzacyjny nie może być zrealizowany wcześniej niż w miesiącu, w którym środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji,

c) amortyzowane środki trwałe zaliczają się do grup 3-8 Klasyfikacji Środków Trwałych (poza samochodami osobowymi).

W przypadku środków trwałych o wartości większej niż 50 000 euro ważny jest fakt, że nieobjęta jednorazowym odpisem amortyzacyjnym wartość od kolejnego roku podatkowego podlega amortyzacji degresywnej bądź liniowej.

Amortyzacja jednorazowa do 100 000 zł

Zgodnie z art. 22k ust. 14-21 ustawy o PIT oraz art. 16k ust. 14-21 ustawy o CIT jednorazowe odpisy amortyzacyjne mogą być również dokonywane, z uwzględnieniem kilku ograniczeń, do wysokości kwoty 100 000 zł w roku podatkowym. Limit ten dotyczy również wpłat na poczet nabycia środka trwałego, zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.
W celu skorzystania z powyższego rozwiązania należy spełnić szereg warunków:

• amortyzowane środki trwałe muszą być fabrycznie nowe,
• amortyzowane środki trwałe muszą być zaliczane do grup 3-6 oraz 8 Klasyfikacji Środków Trwałych,
• wartość początkowa jednego środka trwałego musi wynosić co najmniej 10 000 zł bądź łączna wartość początkowa przynajmniej dwóch środków trwałych musi wynosić co najmniej 10 000 zł, natomiast każdego z nich pojedynczo przekraczać kwotę 3 500 zł,
• jednorazowy odpis amortyzacyjny musi być zrealizowany w roku podatkowym, w którym środki trwałe wprowadzono do ewidencji, jednak nie wcześniej niż w miesiącu, w którym zostały wprowadzone do ewidencji.

Z amortyzacją jednorazową nieprzekraczającą wartości 100 000 zł związane jest zagadnienie zaliczania do kosztów podatkowych zaliczki na zakup środków trwałych. Zgodnie z art. 22 ust. 1s ustawy o PIT  i art. 15 ust. 1zd ustawy o CIT, podatnik dokonujący wpłaty zaliczki na poczet nabycia środka trwałego, który spełnia wymogi jednorazowej amortyzacji o maksymalnej wartości 100 000 zł - może wpłaconą zaliczkę uznać za koszt podatkowy do wysokości 100 000 zł.  

W limicie odpisów amortyzacyjnych od środka trwałego, na zakup którego wpłacona została wyżej wymieniona zaliczka, uwzględnia się kwotę zaliczki ujętej w kosztach uzyskania przychodów.

Uwaga
W przypadkach wymienionych w art. 22 ust. 21 ustawy o PIT i art. 16k ust. 21 ustawy o CIT ujęta jako koszt uzyskania przychodów zaliczka na poczet nabycia środka trwałego musi być zakwalifikowana do przychodów podatkowych.

Możliwość skorzystania z obu rozwiązań w jednym roku podatkowym

Według informacji przekazanych do Wydawnictwa Gofin przez Ministerstwo Finansów w wyjaśnieniu z 22 września 2017 roku przedsiębiorcy mają możliwość w jednym roku podatkowym skorzystać zarówno z jednorazowej amortyzacji w ramach pomocy de minimis, jak i tej do 100 000 zł. Zgodnie z tym wyjaśnieniem podatnik, który rozpoczyna prowadzenie działalności gospodarczej lub jest małym podatnikiem, może w jednym roku podatkowym zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów jednorazowy odpis amortyzacyjny do kwoty wynoszącej 50 000 euro jak i do kwoty 100 000 zł - pod warunkiem, że każdy z odpisów amortyzacyjnych odnosi się do innego środka trwałego, a także spełnione są kryteria wskazane w art. 22k ust. 7 i ust. 14 ustawy o PIT. Również podatnicy CIT, na podstawie art. 16k ust. 7 i ust. 14 ustawy o CIT, mogą skorzystać z obu limitów w jednym roku podatkowym.

 Jednorazowa amortyzacja w ujęciu bilansowym

Oba rodzaje jednorazowej amortyzacji są udogodnieniem jedynie na gruncie prawa podatkowego. W ustawie o rachunkowości nie przewiduje się możliwości wykorzystywania tych rozwiązań. Jeśli jednak jednorazowy odpis amortyzacyjny w kwocie dozwolonej przepisami podatkowymi nie oddziałuje w istotny sposób na przedstawianą sytuację finansową oraz majątkową, a także finansowy wynik przedsiębiorstwa, to zgodnie z uproszczeniami z art. 4 ust. 4-4a ustawy o rachunkowości, takie jednorazowe odpisy mogą być ujęte w kosztach bilansowych. Informację o dopuszczalności stosowania takiego rozwiązania wraz z określeniem progu istotności należy zawrzeć w polityce rachunkowości jednostki.

W przypadku, gdy wartość jednorazowego odpisu amortyzacyjnego (w jednej bądź drugiej formie) uznana byłaby za istotną, to w celach bilansowych podmiot powinien prowadzić ewidencję odrębną od podatkowej i rozliczać koszty amortyzacji bilansowej w czasie. Dla podatników CIT możliwe, iż będzie się to wiązać z obowiązkiem ustalania rezerwy na odroczony podatek dochodowy.

Warto również mieć na uwadze, iż jednorazowa amortyzacja do 100 000 zł, jak również ta w ramach pomocy de minimis nie  mogą być stosowane dla wartości prawnych i niematerialnych.

Weronika Stelmach, Ekspert ds. księgowości | MDDP Outsourcing w Warszawie