Czy przedsiębiorca może zaliczać do kosztów wydatki na dokształcanie

Dwie interpretacje podatkowe, wydane przez tę samą izbę skarbową w bardzo podobnych sprawach, dotyczących możliwości zaliczenia do kosztów działalności gospodarczej wydatków na studia. I dwie odmienne odpowiedzi – pozytywna i negatywna. Najwyraźniej fiskus nie uważa, aby przedsiębiorca mógł się nauczyć czegoś wartościowego na zarządzaniu.

Studenci pytają izbę skarbową

O możliwość wpisania w koszty wydatków na swoje studia spytało dwoje podatników. Jedno z nich, mężczyzna, zajmuje się usługami informatycznymi i komputerowymi oraz projektuje „modele trójwymiarowe”, które następnie drukuje przy użyciu drukarki 3D i następnie sprzedaje w internecie. Pytał on o możliwość wliczenia w koszty wydatków na niestacjonarne studia magisterskie na kierunku zarządzanie. Jak napisał, uważa on, że przedmioty związane z ekonomią, finansami oraz rachunkowością pozwolą mu lepiej zarządzać finansami swojej firmy, zaś dzięki zajęciom z marketingu będzie on w stanie lepiej trafić do klientów.

Wyżywienie w pracy – koszt firmowy?

Drugie pytanie skierowała podatniczka, która zajmuje się tworzeniem oprogramowania. Obecnie posiada tytuł inżyniera, ale zamierza podjąć studia magisterskie na specjalistycznej uczelni informatycznej, aby zdobyć głębszą wiedzę na temat przedmiotu, którym się zajmuje. Jej zdaniem, ukończenie tych studiów pozwoli jej na współpracę z większymi firmami, a co za tym idzie na wzrost przychodów.

Zarządzanie daje wiedzę, ale nie przychody

Izba Skarbowa w Warszawie w niewielkim, bo dwudniowym odstępie czasu, wydała interpretacje w obu tych sprawach. I jej decyzje okazały się odmienne. W przypadku podatnika, który chciał studiować zarządzanie, uznała, że nie może on wpisać czesnego do kosztów firmy (sygnatura IPPB1/4511-1114/15-2/AM), a podatniczce, która zamierzała uczyć się informatyki, pozwoliła zaliczyć wydatki na naukę do kosztów uzyskania przychodów (sygnatura IPPB1/4511-1045/15-2/AM).

Polecamy: IFK Platforma Księgowych i Kadrowych

Wyjaśnienie odmiennych decyzji w podobnych sprawach tkwi w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, według którego kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Jako że nie ma precyzyjnych przepisów, mówiących, co służy uzyskaniu przychodu, a co nie, daje to pole urzędnikom do decydowania, co może być kosztem. W rezultacie czasem w interpretacjach pojawia się teza, że możliwość zaliczenia kosztów do działalności gospodarczej to przywilej przedsiębiorcy.