Jak ustalić status nieruchomości gdy brak jest planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy?

W świetle zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, przy zastosowaniu art. 21 ustawy – Prawo geodezyjne i kartograficzne, w sytuacji braku planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, dla klasyfikacji terenu niezabudowanego wiążące są zapisy ewidencji gruntów i budynków, a nie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego. Tak wynika z wyroku NSA podjętego w składzie 7 sędziów 17 stycznia 2011 r., (sygn. I FPS 8/10.

Pytanie, na które odpowiedział poszerzony skład NSA, wyłoniło się w związku z rozpatrywaniem skargi Ministra Finansów od wyroku WSA w Łodzi z 4 lutego 2009 r.,(I SA/Łd 1423/08).

W wyroku tym uchylono zaskarżoną przez gminę interpretację indywidualną w zakresie podatku VAT.

We wniosku gmina zwróciła się o interpretację wskazując, że w jednej z miejscowości w gminie sprzedano warunkowo działkę, która była działką rolną w ewidencji gruntów i budynków, nie istniał natomiast w stosunku do niej plan zagospodarowania przestrzennego, ani decyzja o warunkach zabudowy, natomiast istniało studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy w przedmiocie nieruchomości, które wskazywało, że tereny te były terenami rozwojowymi i mieszkaniowo – usługowymi.

Zdaniem gminy, przedstawionym we wniosku o interpretację, przepis art. 43 ust. 1 pkt. 9 ustawy o VAT wskazuje na to, że liczy się przede wszystkim plan zagospodarowania przestrzennego i decyzja o warunkach zabudowy, natomiast studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego nie jest przepisem prawa miejscowego – może być w dowolnym momencie zmienione przez gminę – w związku z tym pod uwagę należy brać nie studium, lecz zapisy w ewidencji gruntów.

Polecamy: VAT 2011

Polecamy: Podatki 2011

Minister Finansów w interpretacji z 8 lipca 2008 r. nie zgodził się z tym stanowiskiem i wskazał na inny sposób wykładni przepisu art. 43 ust. 1 pkt. 9 wskazując, że studium jest etapem dochodzenia do planu zagospodarowania przestrzennego, natomiast ewidencja gruntów jest jedynie urzędowym zbiorem informacji faktycznych, natomiast nie odzwierciedla przeznaczenia. Dane ewidencji nie mogą zatem być brane pod uwagę przy interpretacji tego przepisu.

Gmina nie zgodziła się z tą interpretacją i po wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa skierowała sprawę do WSA wskazując na naruszenie art. 43 ust. 1 pkt. 9 ustawy o VAT i argumentując jak we wniosku o interpretację.