Sprzedaż wierzytelności poniżej jej wartości
REKLAMA
Prowadzę przedsiębiorstwo budowlane i mam trudności z odzyskaniem należności od kontrahentów. Zamierzam odsprzedać je podmiotowi zajmującemu się obrotem wierzytelnościami i windykacją. Oferuje mi on zapłatę w wysokości od 40 do 85 proc. wartości tych wierzytelności. Czy otrzymane kwoty należy opodatkować podatkiem dochodowym? Jak potraktować różnicę między wartością wierzytelności a uzyskaną ceną?
Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o p.d.o.f. za przychód z działalności gospodarczej uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie uzyskane. Za datę powstania przychodu przyjmuje się dzień wystawienia faktury (rachunku), nie później jednak niż ostatni dzień miesiąca, w którym wydano rzecz, zbyto prawo majątkowe lub wykonano usługę.
Należności, co do których dłużnicy pozostają w zwłoce, zostały już zatem raz zarachowane jako przychód należny i opodatkowane. W tej sytuacji zapłata za zbyte wierzytelności musi być neutralna podatkowo, gdyż w przeciwnym przypadku ten sam dochód opodatkowany byłby dwukrotnie.
Co się zaś tyczy różnicy między ceną sprzedaży wierzytelności a jej wartością, to ma tutaj zastosowanie art. 23 ust. 1 pkt 34 ustawy o p.d.o.f. Zgodnie z tym przepisem nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat z odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba że wierzytelność ta uprzednio została zarachowana jako przychód należny z działalności gospodarczej. Z opisanego w liście stanu faktycznego wynika, że zachodzą przesłanki do zrekompensowania uszczerbku majątkowego poniesionego na skutek zbycia wierzytelności poniżej ich wartości poprzez zaliczenie tej straty do kosztów podatkowych.
Należy jednak pamiętać, że u podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych VAT za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny VAT. Strata z odpłatnego zbycia wierzytelności powinna być zatem liczona jako różnica między wartością netto wierzytelności a ceną jej zbytu. Uwaga ta koresponduje z art. 23 ust. 1 pkt 43 ustawy o p.d.o.f., zgodnie z którym do kosztów uzyskania przychodów nie można zaliczyć podatku od towarów i usług.
Robert Makuszyński
Podstawa prawna:
art. 14 ust. 1, art. 23 ust. 1 pkt 34 i 43 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (j.t. Dz.U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn.zm.).
Autopromocja
REKLAMA
Źródło:
Prawo Przedsiębiorcy
REKLAMA
Podatek PIT - część 2
Jak zdobyć Certyfikat:
- Czytaj artykuły
- Rozwiązuj testy
- Zdobądź certyfikat
1/9
Są kosztem uzyskania przychodu:
koszty reprezentacji, w szczególności poniesione na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych
udzielone pożyczki, w tym stracone pożyczki
wydatki na wystrój wnętrza biurowego nie będące wydatkami reprezentacyjnymi
wpłaty dokonywane do pracowniczych planów kapitałowych, o których mowa w ustawie o pracowniczych planach kapitałowych – od nagród i premii wypłaconych z dochodu po opodatkowaniu podatkiem dochodowym