Wycena rezerwy na świadczenia pracownicze – podejście do wyznaczania założeń aktuarialnych

W niniejszym artykule skoncentrujemy się na ostatnim punkcie – na założeniach aktuarialnych. Zastanowimy się, jakie powinno być podejście (podejście wynikające z MSR 19) do wyznaczania poszczególnych założeń aktuarialnych  i na ile bieżące zmiany poszczególnych czynników mają wpływ na ustalenie wartości poszczególnych założeń aktuarialnych, a tym samym na ile bieżące zmiany poszczególnych czynników mają wpływ na wartość rezerwy na świadczenia pracownicze.

Przypomnijmy, że zgodnie z MSR 19 założenia aktuarialne wykorzystywane do wyceny rezerwy na świadczenia pracownicze dzielimy na założenia demograficzne i na założenia finansowe.

Główne założenia demograficzne (dla typowych świadczeń wycenianych w warunkach polskich) dotyczą:

• umieralności,
• przejścia na rentę,
• rotacji pracowników.

Natomiast główne założenia finansowe (dla typowych świadczeń wycenianych w warunkach polskich) dotyczą:

• stopy wzrostu wynagrodzeń,
• stopy dyskontowej.

Zgodnie z MSR 19 założenia aktuarialne powinny być bezstronne i wzajemnie spójne.

Według MSR 19 założenia aktuarialne są bezstronne, jeśli nie są ani nieostrożne, ani nadmiernie ostrożne. Z kolei założenia aktuarialne są wzajemnie spójne, jeśli odzwierciedlają relacje ekonomiczne pomiędzy takimi czynnikami jak: inflacja, stopa wzrostu wynagrodzeń i stopa dyskontowa. Przykładowo, we wszystkich założeniach (takich jak założenia dotyczące stóp procentowych oraz wzrostu wynagrodzeń i świadczeń), które zależą od konkretnego poziomu inflacji w którymkolwiek z przyszłych okresów  powinno przyjmować się taki sam poziom inflacji.

Wycena rezerw na świadczenia pracownicze – ujmowanie zysków i strat aktuarialnych

Generalnie, poza dwoma przypadkami, MSR 19 nie wypowiada się na temat zasad ustalania założeń aktuarialnych. Te dwa przypadki, to założenia dotyczące umieralności i założenia dotyczące stopy dyskontowej.

Zapisy w MSR 19 dotyczące wyznaczania założenia dotyczącego tabeli umieralności są ogólne i przedstawiają się następująco:

• jednostka ustala założenia dotyczące umieralności w odniesieniu do najlepszego możliwego oszacowania umieralności uczestników programu zarówno w trakcie okresu zatrudnienia, jak i po tym okresie,
• w celu oszacowania ostatecznego kosztu świadczenia, jednostka uwzględnia przewidywane zmiany w umieralności, na przykład poprzez korektę standardowych tabel umieralności o szacowane pozytywne zmiany w umieralności;

zawierają jednak kilka istotnych wskazówek:

• po pierwsze: nie ma zapisów dotyczących korzystania z konkretnych tabel umieralności,
• po drugie: można modyfikować standardowe tabele umieralności (w Polsce standardowymi tabelami umieralności są Polskie Tablice Trwania Życia publikowane przez GUS),
• po trzecie: przy ustalaniu tabel umieralności można uwzględniać przyszłe zmiany w umieralności.

Zatem oznacza to, że aktuariusz dokonujący wyceny rezerwy na świadczenia może sam, w oparciu o swoją wiedzę ekspercką, o standardowe tabele umieralności, o przyszłe zmiany w umieralności, wyznaczać tabele umieralności tak, aby otrzymać możliwie najlepsze oszacowania umieralności uczestników programu zarówno w trakcie okresu zatrudnienia, jak i po tym okresie. Oznacza, to, że ewentualne krótkotrwałe zmiany w poziomie umieralności nie powinny skutkować istotnym wpływem na tabele umieralności, które będą stosowane do wyceny rezerwy na świadczenia pracownicze.

Dokładnie takie samo podejście możemy zastosować do wyznaczania tabel przejścia na rentę.

Ewidencja bilansowa rezerw na świadczenia pracownicze