Ceny transferowe - uproszczone zasady rozliczeń (safe harbour)
Nowelizacja przepisów w zakresie cen transferowych, które weszły w życie 1 stycznia 2019 r. zakłada między innymi wprowadzenie uproszczonych zasad rozliczeń (ang. safe harbour). W tym zakresie polskie regulacje zostały dostosowane do regulacji opublikowanych 10 lipca 2017 r. przez Organizację Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD). Safe harbours objęły usługi o niskiej wartości dodanej wymienione w Załączniku nr 6 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz Załączniku nr 4 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a także transakcje pożyczkowe między podmiotami powiązanymi.
Zastosowanie przewidzianych w ustawie zasad rozliczeń dla usług o niskiej wartości dodanej lub pożyczek skutkuje uznaniem przez krajową administrację podatkową ceny lub elementu ceny za rynkową. Zapewnia to ochronę przed zakwestionowaniem ceny przez organ podatkowy oraz przyznaje podatnikom prawo do zwolnienia z obowiązków dokumentacyjnych w zakresie tej transakcji. Dotychczas przepisy podatkowe ani inne akty prawne regulujące tematykę cen transferowych nie zawierały definicji legalnej usług o niskiej wartości dodanej. W związku z wprowadzeniem do polskiego systemu podatkowego definicji safe harbour doprecyzowano ich znaczenie w art. 11f ust. 2 ustawy o CIT oraz art. 23r ustawy o PIT. Zgodnie z powyższymi artykułami, „przez usługi o niskiej wartości dodanej rozumie się usługi, które:
- zostały wymienione w załączniku nr (6 dla CIT lub 4 dla PIT) lub są usługami o podobnym charakterze;
- mają charakter usług wspomagających działalność gospodarczą usługobiorcy;
- nie stanowią głównego przedmiotu działalności grupy podmiotów powiązanych;
- nie są świadczone przez usługodawcę na rzecz podmiotów niepowiązanych;
- nie są przedmiotem dalszej odprzedaży przez usługobiorcę, z wyłączeniem odsprzedaży usług nabytych we własnym imieniu, ale na rzecz innego podmiotu powiązanego (refakturowanie).”
Przepisy wprowadzone w znowelizowanych ustawach podatkowych pełnią funkcję gwarancyjną ze względu na zapewnienie odstąpienia od oszacowania narzutu przez organy podatkowe w transakcjach, które spełnią określone ustawowo przesłanki.
Jednocześnie na mocy art. 11o ust. 3 ustawy o CIT i art. 23zd ust. 3 ustawy o PIT, w sytuacji gdy podatnik spełnia warunki przewidziane w art. 11f ust. o CIT i art. 23z ustawy o PIT, przysługuje mu zwolnienie z obowiązku dołączenia do dokumentacji cen transferowych za dany rok analizy porównawczej dotyczącej transakcji związanej z usługami o niskiej wartości dodanej. Analiza ta ma na celu bowiem uzasadnienie stosowanego w transakcjach między podmiotami powiązanymi narzutu zysku, który powinien być zgodny z warunkami rynkowymi.
Za rynkowy poziom narzutu zysku w transakcjach o niskiej wartości dodanej uznano:
- nie więcej niż 5% kosztów – w przypadku nabycia usług,
- nie mniej niż 5% kosztów – w przypadku świadczenia usług.
Warunkiem zastosowania określonego w ustawie pięcioprocentowego narzutu wiąże się jednak z precyzyjnym wskazaniem przez podatnika zarówno rodzaju, jak i wysokości kosztów, które zostały uwzględnione w kalkulacji ceny, a także właściwe uzasadnienie wyboru kluczy alokacji dla podmiotów, które korzystają z danych usług. Jak wskazuje uzasadnienie do Projektu ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw, niewystarczające będzie wskazanie np. jedynie ogólnych kategorii kosztów (np. koszty operacyjne, koszty wynagrodzeń) bez dodatkowej specyfikacji i informacji o związku tych kosztów z przedmiotowymi usługami.
Zakresem uproszczonych zasad rozliczeń zostały objęte także pożyczki wewnątrzgrupowe. Regulacja zawarta w art. 11g ustawy o CIT oraz odpowiednio 23t ustawy o PIT zawiera jednak szereg warunków, które należy spełnić łącznie:
- suma wszystkich zobowiązań z tytułu pożyczek pozyskanych od podmiotów powiązanych nie przekracza 20 mln PLN (lub suma należności, gdy podatnik udziela finansowania);
- pozyskaniu albo udzieleniu finansowania nie towarzyszą dodatkowe opłaty, inne niż odsetki;
- pożyczka została udzielona na okres nie dłuższy niż 5 lat;
- pożyczkodawca nie jest podmiotem mającym miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju stosującym szkodliwą konkurencję podatkową;
- oprocentowanie pożyczki wyrażone jest jako stopa bazowa + marża.
Jednym z warunków skorzystania z mechanizmu safe harbour w odniesieniu do pożyczek jest ustalenie poziomu oprocentowania pożyczki w oparciu o rodzaj bazowej stopy procentowej i marżę, określone w obwieszczeniu Ministra Finansów aktualnym na dzień zawarcia umowy. Przedmiotowe obwieszczenie będzie wydawane nie rzadziej niż raz w roku – w zależności od zmiany warunków ekonomicznych. Uproszczenie zwarte w tym przepisie ma bowiem charakter opt-in, tzn. podmiot powiązany może z niego skorzystać, ale nie jest do tego zobowiązany.
Polecamy: Przewodnik po zmianach przepisów
Zgodnie z obwieszczeniem MF opublikowanym w dniu 31 grudnia 2018 r., od 1 stycznia 2019 roku, rodzaj bazowej stopy procentowej dla przedmiotowych transakcji:
- w złotych – stanowi WIBOR 3M;
- w dolarach amerykańskich - stanowi LIBOR USD 3M;
- w euro – stanowi EURIBOR 3M;
- we frankach szwajcarskich – stanowi LIBOR CHF 3M;
- funt brytyjski – stanowi LIBOR GBP trzymiesięczny.
To samo obwieszczenie określiło także poziom rynkowej marży, ustalonej w wysokości 2%. Jeśli wartość bazowej stopy procentowej, określonej w obwieszczeniu, przyjmuje wartość mniejszą od zera – marża stanowi sumę wartość bezwzględnej bazowej stopy procentowej, powiększonej o 2 proc. Podatnicy, którzy nie zdecydują się na zastosowanie mechanizmu safe harbour będą w dalszym ciągu do sporządzania dokumentacji lokalnej zawierającej analizę porównawczą, a organy podatkowe będą mogły badać zgodność warunków pożyczki z warunkami rynkowymi.
Podsumowanie
Wprowadzenie instytucji safe harbours należy odczytywać jako pozytywną zmianę, zmniejszającą obciążenia dokumentacyjne związane z przygotowaniem analiz danych porównawczych. Przepisy te w pewnych aspektach mogą budzić jednak wątpliwości. Jedną z nich jest traktowanie na równi w zakresie usług o niskiej wartości dodanej metody koszt plus z metodą metody marży transakcyjnej netto, które różnią się od siebie konstrukcją bazy kosztowej.
Źródło: Accreo
Komentarze(0)
Pokaż:
NajnowszePopularneNajstarsze