Standardy CFC i CRS przyczyniają się do emigracji podatkowej

Przepisy CFC zostały wprowadzone na początku 2015 r. przede wszystkim w celu zwalczania nadużyć podatkowych, które polegają na wykazywaniu dochodu generowanego z działalności prowadzonej w danym kraju jako dochodu podmiotów podlegających jurysdykcji podatkowej państw stosujących preferencyjne zasady opodatkowania. Za takie podmioty uznaje się te działające nie tylko w tzw. rajach podatkowych, ale również w państwach, które stosują korzystniejsze reguły opodatkowania niż Polska.

Polski rezydent podatkowy spełniający przesłanki wynikające z definicji zagranicznej spółki kontrolowanej będzie zobowiązany wykazać w odrębnym zeznaniu podatkowym (deklaracji PIT-CFC lub CIT-CFC) dochody pochodzące z zagranicznej spółki kontrolowanej i zapłacić polskiemu fiskusowi podatek w wysokości 19% od dochodów zagranicznej spółki kontrolowanej. Podobne regulacje istnieją już w wielu innych państwach europejskich, takich jak Francja, Szwecja, Dania, Finlandia, Portugalia, Hiszpania, Węgry, Włochy i Estonia. Niedawno wprowadziła je także Wielka Brytania. Poza Europą funkcjonują w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie, Japonii, Nowej Zelandii, Argentynie, Brazylii, Izraelu, Turcji i Chinach.

Sprawdź: INFORLEX SUPERPREMIUM

Aktem prawnym uprawniającym do wymiany informacji podatkowych z innymi krajami jest Ustawa z dnia 9 marca 2017 r. o wymianie informacji podatkowych z innymi państwami (Dz.U. z 2017 r. poz. 648; dalej jako „Ustawa CRS”, „Regulacja CRS”). Postanowienia Ustawy CRS dotyczące zasad poszukiwania rachunków podlegających raportowaniu oraz przekazywania informacji o nich do organów podatkowych weszły w życie 1 maja 2017 r. Zgodnie z Regulacjami CRS posiadacz rachunku, a – w przypadku niektórych podmiotów – także osoba kontrolująca (beneficjent rzeczywisty dla podmiotów) są obowiązani składać oświadczenie o rezydencji podatkowej oraz przedstawiać dokumenty wskazane w Ustawie CRS na każde żądanie instytucji finansowej.

Poufność danych a inwigilacja

Dla osób, które cenią sobie poufność danych finansowych i nie chciałyby uczestniczyć w nowym standardzie inwigilacji, jednym z rozwiązań będzie uzyskanie rezydencji podatkowej w kraju, w którym nie obowiązują przepisy CFC. W takim miejscu użyteczność ewentualnie przekazanych informacji o rachunkach zgodnie z Regulacjami CRS jest jeszcze bardziej ograniczona niż w Polsce. W Europie takimi krajami są Cypr i Malta.

Zalety uzyskania rezydencji podatkowej na Malcie oraz na Cyprze

Zgodnie z Regulacjami CRS raportowaniu podlegać będą informacje o posiadaczu rachunku dotyczące jego rezydencji podatkowej w kraju stosującym standard wymiany informacji. Zarówno Malta, jak i Cypr należą do krajów, które zobowiązały się do priorytetowego wdrożenia nowych standardów wymiany informacji w stosunku do kont istniejących od stycznia 2016 r. Jednakże ani na Cyprze, ani na Malcie nie istnieją przepisy podatkowe nakładające opisywany obowiązek podatkowy na podmioty posiadające majątek w postaci udziałów w spółkach zagranicznych (zagranicznych spółkach kontrolowanych). Wymiana informacji nie znajdzie więc realnego odzwierciedlenia w zobowiązaniach podatkowych takich posiadaczy rachunków. Ponadto, zgodnie z wewnętrznymi regulacjami tych państw, informacje raportowane na Maltę i Cypr są przez nie gromadzone, ale nie przetwarzane.