Moment zaliczenia do kosztów opłaty faktoringowej

Odpowiedź

(...) Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że spółka 27 grudnia 2006 r. zawarła umowę sprzedaży na raty nieruchomości składającej się z prawa własności budynku oraz prawa użytkowania wieczystego gruntu w Warszawie. Uzgodniona cena sprzedaży netto wyniosła 23,5 mln zł. Wydanie nieruchomości nastąpiło w tym samym dniu i w dniu tym „L” otrzymał pierwszą ratę ceny sprzedaży w wysokości 3,83 mln zł plus VAT. Pozostałą kwotę spółka otrzyma zgodnie z zawartą umową w ciągu 4 kolejnych lat w równych ratach, po 4,9175 mln zł netto każda.

Sprzedaż nieruchomości była możliwa jedynie dzięki rozłożeniu kupującemu ceny na raty na okres 4 lat, gdyż nie był on w stanie zapłacić w chwili zawarcia umowy całej ceny sprzedaży.

Ze względu jednak na rozłożenie kupującemu ceny na raty, spółka po sprzedaży nie mogła spłacić pożyczek zaciągniętych na zakup nieruchomości. Aby spłacić te pożyczki, służące uprzednio nabyciu nieruchomości i pokryciu innych kosztów związanych z posiadaniem nieruchomości i przygotowaniem jej do sprzedaży, spółka zdecydowała się skorzystać z usługi faktoringu. Po zawarciu umowy faktoringu „bez regresu” z bankiem spółka otrzymała od banku w ciągu 2 dni od spełnienia warunków umowy kwotę równą pozostałej do zapłaty cenie sprzedaży, zaś bank przejął inkaso niezapłaconych rat ceny sprzedaży. Spółka dzięki temu mogła spłacić pożyczki na zakup nieruchomości. Z tytułu usługi faktoringu spółka zapłaciła na rzecz banku 1 marca 2007 r. uzgodnione wynagrodzenie.

Spółka do dnia zapłaty wynagrodzenia za faktoring i otrzymania stosownej faktury VAT od banku nie zamknęła ksiąg rachunkowych za rok 2006. Spółka uznała wobec zawarcia umowy sprzedaży 27 grudnia 2006 r. całą cenę sprzedaży za przychód roku 2006. Ze względu na bezpośredni związek zapłaconego wynagrodzenia za faktoring z przychodem ze sprzedaży spółka zgodnie z ustawą o rachunkowości zaksięgowała je jako rachunkowy koszt roku 2006. (...).

Stanowisko organów podatkowych

Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie odnosząc się do postawionego przez podatnika we wniosku pytania dotyczącego momentu zaliczenia poniesionego wydatku na wynagrodzenie wypłacone faktorowi do kosztów uzyskania przychodów, wydał 6 czerwca 2007 r. postanowienie nr 1471/DPR2/423-37/07/JB/2, w którym to uznał stanowisko podatnika za nieprawidłowe.

W uzasadnieniu postanowienia Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie wskazał, iż bez wątpienia koszty wynagrodzenia dla banku (faktora), wynikające z zawartej umowy faktoringu, spełniają przesłanki uznania ich za koszty uzyskania przychodów. Wydatki te poniesione zostały w celu uzyskania przychodów i jednocześnie nie zostały wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jako niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Organ I instancji nie zgodził się jednak z poglądem podatnika, iż koszty te mają bezpośredni związek z uzyskanym przez spółkę przychodem ze sprzedaży nieruchomości. W ocenie naczelnika, koszt poniesiony na zapłatę wynagrodzenia dla faktora nie jest związany z przychodem ze sprzedaży nieruchomości, lecz stanowi koszt zawarcia umowy faktoringu, która jest niezależna od umowy sprzedaży nieruchomości, i wydatek ten powinien być zaliczony w ciężar kosztów uzyskania przychodów w dacie poniesienia. (...)