Zasady stosowania art. 119a Ordynacji podatkowej (klauzula obejścia prawa podatkowego)

Wyłączenia stosowania klauzuli obejścia prawa podatkowego

Te przepisy zapewne są najważniejsze dla podatników, a czytając opublikowane odmowy wydania interpretacji, czy też opinii zabezpieczających, można odnieść wrażenie, że były dotychczas pomijane.

Już art. 119a Op zawiera pierwsze wyjątki (§ 2-4):

§ 2. W sytuacji określonej w art. 119a § 1 Op skutki podatkowe czynności określa się na podstawie takiego stanu rzeczy, jaki mógłby zaistnieć, gdyby dokonano czynności odpowiedniej.

§ 3. Za odpowiednią uznaje się czynność, której podmiot mógłby w danych okolicznościach dokonać, jeżeli działałby rozsądnie i kierował się zgodnymi z prawem celami innymi niż osiągnięcie korzyści podatkowej sprzecznej z przedmiotem i celem przepisu ustawy podatkowej.

§ 4. Jeżeli w toku postępowania strona wskaże czynność odpowiednią, skutki podatkowe określa się na podstawie takiego stanu rzeczy, jaki zaistniałby, gdyby dokonano tej czynności.

Jednocześnie § 5 wyłącza stosowanie tego przepisu, jeżeli okoliczności wskazują, że osiągnięcie korzyści podatkowej było jedynym celem dokonania czynności, o której mowa w § 1. W takiej sytuacji skutki podatkowe określa się na podstawie takiego stanu rzeczy, jaki zaistniałby, gdyby czynności nie dokonano.

Regulacja ta jest dość niejasna. Z jednej strony przepis nakazuje przy stosowaniu klauzuli poprzez określenie jakie skutki zaistniałyby gdyby dokonano „czynności odpowiedniej”, czyli będącej wynikiem działania „rozsądnego” i z celami zgodnymi z prawem, ale też sam podatnik może taką czynność odpowiednią wskazać. Jednocześnie jednak wykazanie przez organ, że osiągnięcie korzyści podatkowej było jedynym celem dokonania czynności, do której zastosowano klauzule powoduje, że nie ocenia skutków podatkowych wg czynności odpowiedniej. Przepis nie wyjaśnia jednak wtedy jak to powinien zrobić? Wynika z niego, w związku z art. 119d Op bardzo ważna zasada:

Czynność może służyć osiągnięciu korzyści podatkowej, jeżeli nie jest ona jedynym jej celem, a pozostałe cele ekonomiczne lub gospodarcze czynności, wskazane przez podatnika, nie można uznać za mało istotne.

Pozostałe przypadki wyłączenia stosowania klauzuli określa art. 119b § 1 Op:

1) jeżeli korzyść podatkowa lub suma korzyści podatkowych osiągniętych przez podmiot z tytułu czynności nie przekracza w okresie rozliczeniowym 100 000 zł, a w przypadku podatków, które nie są rozliczane okresowo - jeżeli korzyść podatkowa z tytułu czynności nie przekracza 100 000 zł;

2) do podmiotu, który uzyskał opinię zabezpieczającą - w zakresie objętym opinią, do dnia doręczenia uchylenia lub zmiany opinii zabezpieczającej;

3) do podmiotu, którego wniosek o wydanie opinii zabezpieczającej nie został załatwiony w terminie, o którym mowa w art. 119zb Op - w zakresie objętym wnioskiem, do dnia doręczenia zmiany opinii zabezpieczającej;

4) do podatku od towarów i usług oraz do opłat i niepodatkowych należności budżetowych;

5) jeżeli zastosowanie innych przepisów prawa podatkowego pozwala na przeciwdziałanie unikaniu opodatkowania.

Ad 1) Ten przepis, w zw. z art. 14b § 5b Op, Organy wydające interpretacje w imieniu MF, a obecnie Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej naruszyli najczęściej - przy odmowach wydania interpretacji indywidualnych. Wnioskodawcy bowiem w praktyce nie określają wysokości spodziewanych korzyści podatkowych, a też organ wydający interpretacje nie może zrobić tego sam – bo nie prowadzi postępowania dowodowego, nawet w postaci obliczeń, a jedynie interpretuje prawo. Z tego tylko powodu wszystkie te odmowy, które są oparte na stwierdzeniu podstaw do zastosowania art. 119a Op, a nie art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Niestety analiza nielicznego orzecznictwa w tym zakresie, pokazuje, że Sądy administracyjne niekoniecznie to zauważyły.

Ad 2) Ten przepis wyjaśnia prawdopodobnie dlaczego takie opinie nie zostały dotąd wydane.

Ad 3) Organy dotąd zachowywały również termin na wydanie odmowy wydania opinii zabezpieczającej.

Ad 4) Podatek VAT posiada własną klauzulę w tym zakresie. Wyłączenie natomiast niepodatkowych należności budżetowych wynika prawdopodobnie z zupełnie innych zasad ich udzielania. W ich bowiem wypadku spory z organami dotyczą głownie ich zwrotu.

Ad 5) Idzie o tzw. małe klauzule obejścia prawa, czyli np. art. 10 ust. 4 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (zwana dalej „ustawą z dnia 15 lutego 1992 r.”). Zresztą analiza jednego z odmownych rozstrzygnięć w zakresie opinii zabezpieczających prowadzi do wniosku, że zaszła tam taka sytuacja. Mimo to organ wydał tę odmowę, być może dlatego, że „małą klauzulę” mógł zastosować tylko do jednej transakcji w ramach „czynności” (w rozumieniu art. 119f § 1 Op), a nie do wszystkich.

Wnioski

Po pierwsze stwierdzić trzeba, że organy otrzymały do rąk potężne narzędzie pozwalające na podstawie nie do końca doprecyzowanych kryteriów – co już budzi wątpliwości odnośnie konstytucyjności przyjętych rozwiązań. Inne konstytucyjne wątpliwości zgłosić można odnośnie do stosowania tych przepisów do w istocie legalnych czynności nie wiążących się ani z naruszeniem, ani nadużyciem prawa;  przeciwnie – z korzystaniem z uprawnień, zgodnie z zasadą Nullus videtur dolo facere, qui iure suo utitur. Pozwala ono bowiem kwestionować takie legalne działania, jak rozpoznanie straty podatkowej czy choćby skorzystanie z instytucji spółki-wehikułu – powołanej lub kupionej wyłącznie celem przeprowadzenia transakcji.

Pamiętać trzeba, że klauzula może dotyczyć wyłącznie sytuacji niezgodności czynności z celem i przedmiotem ale wyłącznie ustawy podatkowej (art. 119a § 1 Op). Przy czym wykazanie, że osiągnięcie korzyści podatkowej nie było jedynym celem, a pozostałe cele ekonomiczne lub gospodarcze czynności nie są mało istotne – powinno przy rzetelnym rozpatrzeniu sprawy i ocenie tych przesłanej doprowadzić do nie zastosowania klauzuli. Sam fakt zaistnienia korzyści podatkowej – nawet znacznej – nie może być podstawą do zastosowania klauzuli – chyba że jest to jedyna korzyść (art. 119a § 5 Op). Po drugie przepis ten skupia się na kwestiach ekonomicznych a nie prawnych, szczególnie z zakresu innych dziedzin prawa.

r.pr., dor. pod. Mirosław Siwiński Dyrektor w Departamencie podatków Kancelarii Prof. W. Modzelewskiego