Poręczenie jako forma zabezpieczenia wierzytelności
REKLAMA
Kto może być poręczycielem
Poręczenie to umowa, według której osoba trzecia zobowiązuje się względem wierzyciela wykonać zobowiązanie na wypadek, gdyby dłużnik go nie spełnił. Aby skorzystać z tej metody zabezpieczenia, wierzyciel i osoba trzecia muszą zawrzeć umowę w formie pisemnej. Po stronie wierzyciela i poręczyciela może występować każda osoba - zarówno fizyczna, jak i prawna.
Zabezpieczenie roszczenia przez zawarcie umowy poręczenia może zaproponować zarówno kontrahent - wskazując osobę trzecią, która w razie potrzeby spełni roszczenie lub takiego wskazania może zażądać sam wierzyciel.
Warunki ważności poręczenia
Umowa poręczenia może zabezpieczać zarówno wierzytelność aktualną jak i przyszłą. Warunkiem ważności poręczenia za dług przyszły jest jednak ścisłe i niebudzące wątpliwości oznaczenie wysokości odpowiedzialności poręczyciela. Odpowiedzialność osoby trzeciej może bowiem obejmować dług cały lub jego część. Oświadczenie poręczyciela powinno określać rodzaj przyszłego długu.
Czy spłatę długu spadkowego można uwzględnić w kosztach
Oznaczenie zakresu odpowiedzialności poręczyciela za dług przyszły z reguły powinno zostać dokonane w pieniądzu. W przypadku jednak gdy chodzi o wierzytelność niepieniężną, oznaczenie może być dokonane przez wskazanie rodzaju, ilości i jakości rzeczy, ewentualnie działań, za jakie poręczyciel przyjmuje odpowiedzialność.
Zazwyczaj umowa poręczenia określa termin płatności. Możliwe jest jednak także zawarcie tej umowy bezterminowo.
Zakres odpowiedzialności poręczyciela
Zobowiązanie poręczyciela co do zasady nie może wykraczać poza zakres zobowiązania głównego. Może ono jedynie zostać w stosunku do niego ograniczone.
Jeżeli zatem strony umowy poręczenia nie postanowią inaczej, poręczyciel poza świadczeniem podstawowym odpowiada także za świadczenia uboczne, takie jak odsetki za opóźnienie czy kary umowne.
Czy aport wierzytelności własnych jest korzystny podatkowo
Odpowiedzialność osoby trzeciej poręczającej za dług ma charakter równorzędny. Oznacza to, że wierzyciel może, w razie wymagalności długu głównego, zwrócić się o wykonanie zobowiązania zarówno do dłużnika głównego jak i do poręczyciela.
Strony mogą jednak ukształtować umowę w ten sposób, że wierzyciel będzie mógł żądać wykonania zobowiązania od poręczyciela dopiero wówczas, gdy nie przyniosą skutku działania podjęte w celu uzyskania świadczenia od dłużnika głównego.
W przypadku zaspokojenia wierzyciela przez poręczyciela dochodzi do swoistego przetasowania ról. Od tej pory bowiem, dotychczasowy poręczyciel staje się wierzycielem dłużnika głównego i może od niego żądać wszystkiego, co sam świadczył z tytułu poręczenia.
Zapraszamy na forum Księgowość
REKLAMA
- Czytaj artykuły
- Rozwiązuj testy
- Zdobądź certyfikat