Uzasadnienie w interpretacji podatkowej musi być rzetelne

Organy podatkowe muszą właściwie uargumentować brak uznania dla stanowiska przedstawionego przez podatnika we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej. Są też zobowiązane wskazać, jakie to stanowisko powinno być i dlaczego. Takie konkluzje przyniósł trwający blisko pięć lat, toczony przed trzema sądami, niedawno zakończony spór przedsiębiorcy z fiskusem.

27 lutego 2018 r. Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach działającego z upoważnienia Ministra Finansów (sygn. II FSK 398/16). Tym samym zakończył blisko 5-letni spór wszczęty 5 kwietnia 2013 r. wnioskiem przedsiębiorcy o wydanie interpretacji indywidualnej w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych.

Stanowisko podatnika

Wniosek o wydanie interpretacji złożyła spółka, która do prowadzenia działalności gospodarczej chciała korzystać z maszyn i urządzeń nie zakupionych, a objętych w posiadanie na podstawie umów leasingu finansowego. Stała na stanowisku, że zgodnie z obowiązującymi wówczas przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2011 r. nr 74, poz. 397 ze zm.) nie dotyczy jej obowiązek zmniejszania kosztów uzyskania przychodów wyrażony w art. 15b w odniesieniu do odpisów amortyzacyjnych dokonywanych przez spółkę z tytułu posiadanych i użytkowanych na podstawie umów leasingu finansowego maszyn i urządzeń. Obowiązek ten należało bowiem spełnić tylko w przypadku nabycia lub wytworzenia środków trwałych.

Jednocześnie, występując o wydanie interpretacji indywidualnej, przedsiębiorca poinformował, że na mocy art. 16a ust. 2 pkt 3 tej samej ustawy dokonywać będzie amortyzacji maszyn i urządzeń, a odpisy amortyzacyjne z tytułu zużycia środków trwałych będzie zaliczał do kosztów uzyskania przychodów, na co pozwala mu art. 15 ust. 6.

Istotne pytanie asekuracyjne

Spółka zapytała również, który z przepisów znajdzie zastosowanie w przypadku uznania jej stanowiska za nieprawidłowe w świetle art. 15b ust. 2 – art. 15b ust. 6 czy art. 15b ust. 7 ustawy o CIT. To rozstrzygnięcie miało doniosłe znaczenie dla ustalenia, w jakich terminach spółka będzie zobowiązana do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów i w jakim stopniu uprawniona będzie do zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych.

W swoim wniosku spółka wskazała, że konsekwencje stosowania art. 15b ust. 7 ustawy o CIT mogą być absurdalne i stać w sprzeczności z zasadami amortyzowania środków trwałych.

Ukierunkowany fiskus

Występujący w imieniu Ministra Finansów Dyrektor Izby Skarbowej nie zgodził się ze stanowiskiem podatnika, uznając, że „wbrew literalnemu brzmieniu art. 15b ust. 6 i 7 updop przepisy te należy stosować nie tylko w odniesieniu do składników majątku trwałego stanowiących własność podatnika”. A zatem wynikające z art. 15b obowiązki dotyczą nie tylko nabytych i wytworzonych środków trwałych, ale i tych posiadanych przez spółkę na podstawie umowy leasingu. Zdaniem organu stanowisko to miało być zgodne m.in. z duchem nowelizacji przepisów podatkowych z 16 listopada 2012 r. (Dz.U. 2012 poz. 1342), zmierzającej do likwidacji tzw. zatorów płatniczych.

O ile w przypadku pierwszego pytania objętego wnioskiem o wydanie interpretacji organ podatkowy mógł całkowicie nie zgodzić się z podatnikiem, o tyle przy drugim stanął przed wyborem między dwoma ścieżkami, spośród których jedna, zgodnie z sugestią spółki, była ślepą uliczką. W tym ostatnim przypadku fiskus zgodził się z poglądem podatnika, że zastosowanie znajdzie nieprowadzący do absurdów przepis.

Za, a nawet przeciw

Spółka nie zgodziła się z interpretacją organu i domagała się jej zmiany, co spotkało się z odmową. W efekcie w październiku 2013 r. sprawa trafiła do WSA w Gliwicach (sygn. I SA/Gl 1412/13). Zdaniem sądu skarga była uzasadniona, zwłaszcza że „organ uznając po części stanowisko strony za prawidłowe zawarł w uzasadnieniu kontrolowanej interpretacji poglądy prawne sprzeczne w tym zakresie ze stanowiskiem wnioskodawcy”. Fiskus potwierdził pogląd o obowiązku ustalania łącznego terminu płatności całego zobowiązania z tytułu umowy leasingu, ale jednocześnie stwierdził konieczność określania terminów płatności każdej z rat oddzielnie.

NOWOŚĆ na Infor.pl: Prenumerata elektroniczna Dziennika Gazety Prawnej KUP TERAZ!

Uzasadnienie musi być rzetelne

Główny zarzut wobec organu wynikający z wyroku WSA dotyczył niedopełnienia najważniejszych wymogów dotyczących wydawania interpretacji nałożonych na organy podatkowe przez art. 14c § 1 i 2 Ordynacji podatkowej. Sąd przypomniał, że tylko pełna zgodność ze stanowiskiem zaprezentowanym przez stronę we wniosku o wydanie interpretacji nie wymaga od organu wskazywania uzasadnienia prawnego. Jak stwierdził sąd, uzasadnienie prawne „musi bowiem stanowić rzetelną informację dla wnioskodawcy, dlaczego w jego sprawie określone przepisy znajdują zastosowanie, a także dlaczego wyrażony przez niego pogląd nie zasługuje na uwzględnienie”.