Czy opłata przygotowawcza (upfront fee) jest kosztem uzyskania przychodów?

Upfront fee opłata „na zachętę”

Z wnioskiem o interpretację indywidualną wystąpił polski podatnik CIT, producent elementów z tworzyw sztucznych, produkujący m.in. dla przedsiębiorców z branży motoryzacyjnej.

Jak poinformował ów podatnik z uwagi na istniejącą dużą konkurencję wśród producentów tego typu elementów stosowana jest w praktyce swoista opłata przygotowawcza (tzw. „upfront fee” lub „quick saving”), którą producent wypłaca  (z góry - przed pierwszym zamówieniem) szczególnie ważnym kontrahentom (zamawiającym) – np. koncernom motoryzacyjnym. Ta opłata stanowi bezzwrotną zachętę do nabywania określonych produktów wypłacającego ją producenta. Wysokość opłaty nie jest uzależniona od rzeczywiście zrealizowanego obrotu z danym kontrahentem w przyszłości.

Polecamy: Monitor Księgowego – prenumerata

Polecamy: INFORLEX Księgowość i Kadry

Zazwyczaj kontrahenci ustalają, że wypłata upfront fee jest warunkiem koniecznym rozpoczęcia współpracy w określonym zakresie asortymentowym.

Zdaniem podatnika opłata upfront fee jest de facto wynagrodzeniem za to, kontrahent:  

- akceptuje ofertę podatnika (producenta) na dostawę określonych produktów i deklaruje składanie zamówień na te produkty,

- powstrzymuje się od szukania innych dostawców oferowanych produktów,

- deklaruje (gwarantuje) nawiązanie stałej, długoterminowej współpracy.

W tym kontekście podatnik zapytał Dyrektora KIS, czy opisana opłata może być przez niego zaliczana do kosztów uzyskania przychodów, a jeżeli tak, to kiedy można ująć taką opłatę w kosztach podatkowych.

W indywidualnej interpretacji podatkowej z 22 listopada 2018 r. (sygn. 0111-KDIB1-2.4010.448.2018.2.DP) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej zgodził się z podatnikiem, że tego typu opłata spełnia wymogi stawiane kosztom uzyskania przychodów w ustawie o CIT.

Jaki wydatek może być kosztem uzyskania przychodów

Organ podatkowy przypomniał, że w myśl art. 15 ust. 1 ustawy o CIT za koszt uzyskania przychodów może być uznany wydatek, który spełnia (łącznie) wszystkie następujące warunki:

- został faktycznie poniesiony przez podatnika,

- jest definitywny co oznacza, że nie został podatnikowi zwrócony w jakikolwiek sposób,

- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

- poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia ich źródła albo może mieć inny wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

- został właściwie udokumentowany,

- nie został wymieniony w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Podatnik powinien (np. podczas kontroli podatkowej) potrafić nie tylko udokumentować fakt poniesienia danego wydatku, ale także przekonująco uzasadnić jego celowość i racjonalność. Podatnik powinien także wykazać związek przyczynowo-skutkowy między wydatkiem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu.

Dyrektor KIS stwierdził, że z opisanego przez podatnika stanu faktycznego wynika, że wydatki poniesione przez Spółkę w związku z wypłatą jednorazowej kwoty stanowiącej bezzwrotną zachętę do nabywania produktów Wnioskodawcy, będzie można uznać za koszty uzyskania przychodów.

Koszty pośrednie rozliczane w dacie ujęcia w księgach

Koszty uzyskania przychodów dzielą się na koszty bezpośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami (koszty bezpośrednie) oraz koszty pozostałe, pośrednio związane z przychodami (koszty pośrednie).

Koszty bezpośrednie da się z reguły przypisać do konkretnych przychodów - to np. wydatki na nabycie towarów od producentów, które następnie podatnik (hurtownik) sprzedaje nabywcom detalicznym.

Natomiast koszty pośrednie są z reguły związane z całokształtem działalności gospodarczej danego podatnika, to np. koszty ochrony placówek handlowych, koszty energii elektrycznej, czy koszty obsługi księgowej, kadrowej, prawnej. Nie mają one bezpośredniego związku z konkretnymi przychodami ale bez nich niemożliwe byłoby prowadzenie racjonalnej i zgodnej z prawem działalności.