Przepadek przedmiotów w prawie karnym skarbowym cz. 2

Przepisy dotyczące przepadku przedmiotów znajdują się w ustawie z 10 września 1999 roku Kodeks karny skarbowy (Dz. U. Nr 83 poz. 930), zwanej dalej kodeksem, art.29-33.

Przepis art. 33 kodeksu stanowi, że jeżeli sprawca osiągnął z popełnienia przestępstwa skarbowego, nawet w sposób pośredni, korzyść majątkową, która nie podlega przepadkowi przedmiotów określonych w art. 29 pkt 1 (przedmiot pochodzący bezpośrednio z przestępstwa skarbowego) lub 4 (przedmiot, którego wytwarzanie, posiadanie, obrót, przechowywanie, przewóz, przenoszenie lub przesyłanie jest zabronione), sąd orzeka środek karny - przepadek tej korzyści.

Przepadek przedmiotów w prawie karnym skarbowym cz. 1

Natomiast, gdy orzeczenie tego środka karnego nie jest możliwe, sąd orzeka środek karny ściągnięcia równowartości pieniężnej uzyskanej korzyści majątkowej.

Kodeks w art. 53 § 13 wskazuje, że korzyścią majątkową lub osobistą jest korzyść osiągnięta zarówno dla siebie, jak i dla kogo innego. Przepis art. 53 § 17 uzupełnia ( jeżeli kodeks nie stanowi inaczej), że jako wartość przedmiotu czynu zabronionego przyjmuje się jego wartość rynkową, ustaloną według przeciętnej ceny rynkowej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a w razie braku tych danych - na podstawie oszacowania.

O wartości rozstrzyga czas popełnienia czynu zabronionego. Gdy nie można go ustalić, decydujący jest czas jego ujawnienia (chyba że ustawa stanowi inaczej).

W art. 33 mowa jest o dwóch środkach karnych. Jeden dotyczy przepadku korzyści majątkowych pochodzących z przestępstwa, drugi ściągnięcia równowartości pieniężnej tej korzyści.

Jeżeli zajdą opisane w tym przepisie okoliczności, to sąd musi orzec jeden ze wskazanych środków. Jest to obowiązkowe, chociaż sąd ma swobodę wyboru danego środka. 

Przepis dotyczy także korzyści, która została uzyskana pośrednio. W związku z tym pożytki, które przynosi dana rzecz (np. odsetki, dywidendy, czynsz) także ulegają przepadkowi.

Istotne jest również to, że za korzyść majątkową będzie uznana zarówno korzyść, którą osiągnięto ze środków nielegalnych (uzyskanych w wyniku popełnionego przestępstwa), jak i legalnych, bez względu na proporcje między tymi pierwszymi i drugimi.

W przypadku, gdy korzyść jest współwłasnością, to orzeka się tylko przepadek tego udziału, który należy do sprawcy (lub jego równowartość pieniężną). Zasady tej nie stosuje się do przypadku, gdy sprawca posiada udział we współwłasności w korzyści majątkowej pochodzącej z przestępstwa skarbowego.

Przestępstwa i wykroczenia skarbowe - vademecum