Warunki skutecznego przedłużenia terminu zwrotu VAT

W orzecznictwie sądów administracyjnych istniały rozbieżności co do określenia momentu skutecznego przedłużenia terminu zwrotu VAT przez organy podatkowe. W braku jednolitej linii orzeczniczej organy wielokrotnie przyjmowały, że przedłużenie tego terminu następuje z dniem wydania postanowienia o przedłużeniu zwrotu lub najpóźniej w dniu złożenia tego postanowienia w placówce operatora pocztowego. W wyroku z 22 listopada 2018 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu potwierdził, że termin zwrotu podatku od towarów i usług może skutecznie przedłużyć jedynie postanowienie o przedłużeniu, doręczone podatnikowi przed upływem terminu zwrotu (sygn. akt I SA/Po 691/18).

Na mocy art. 87 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług (Dz.U. 2018, poz. 2174) podatnik ma prawo do otrzymania zwrotu VAT, który przysługuje mu z tytułu nadwyżki wpłaconego przez podatnika podatku naliczonego nad należnym. W ust. 2 tego artykułu zawarto, że ustawowe 60 lub 25-dniowe terminy dokonania przez organ podatkowy zwrotu VAT mogą zostać przedłużone przez Naczelnika Urzędu Skarbowego, w przypadku gdy ten uzna, że zasadność zwrotu wymaga dodatkowego zweryfikowania. Przedłużenia może jednak dokonać tylko do czasu zakończenia weryfikacji rozliczenia podatnika, dokonywanej w ramach czynności sprawdzających, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej lub postępowania podatkowego.

Wydanie aktu administracyjnego

Na gruncie interpretacji przepisu art. 87 ust. 2 ustawy o VAT istniały spore rozbieżności. Dotyczyły one tego, czy o skuteczności postanowienia o przedłużeniu terminu zwrotu VAT decyduje jego wydanie, czy doręczenie podatnikowi. Dla przykładu Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku z 6 kwietnia 2017 r. stwierdził: „(...) postanowienie rozpoczęło swój byt prawny z chwilą jego sporządzenia, doręczenie zaś miało na celu zakomunikowanie skarżącej spółce zawartego w nim rozstrzygnięcia. Data wydania postanowienia ma zasadnicze znaczenie, jest to bowiem określenie dnia, według którego ocenia się poszczególną kwestię, w niniejszym przypadku przedłużenie terminu zwrotu” (sygn. akt I SA/Po 1417/16). Z kolei WSA w Warszawie, w orzeczeniu z 30 sierpnia 2016 r. stanął na stanowisku, że „(...) chwilą przedłużenia terminu zwrotu podatku jest data wydania aktu administracyjnego, przedłużającego termin, a nie data jego doręczenia” (sygn. akt III SA/Wa 1550/16).

Kontrola celno-skarbowa zamiast zwrotu VAT

We wrześniu 2017 r. spółka z o.o. spółka komandytowa złożyła deklarację podatkową za sierpień 2017 r., z której wynikała nadwyżka podatku VAT naliczonego nad należnym. Spółka wystąpiła o zwrot VAT w terminie 60-dniowym, upływającym 24 listopada 2017 r.

Zamiast zwrotu spółka otrzymała zawiadomienie o wszczęciu kontroli celno-skarbowej w zakresie prawidłowości rozliczeń VAT. W świetle poczynionych wobec spółki ustaleń Naczelnik Urzędu Skarbowego w listopadzie 2017 r. wydał postanowienie o przedłużeniu terminu zwrotu VAT do stycznia 2018 r., a przed upływem tego terminu postanowieniem ze stycznia 2018 r. ponownie ten termin przedłużył, tym razem do marca 2018 r. Pomimo wniesienia przez spółkę zażalenia, Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w czerwcu 2018 r. utrzymał postanowienie w mocy.

Wyrok NSA z kwietnia 2018 r.

Wnosząc skargę do wojewódzkiego sądu administracyjnego, spółka podniosła, że ostatnie z postanowień NUS, choć wydał przed upływem terminu w styczniu 2018 r., doręczył dopiero w lutym 2018 r., a zatem już po terminie, do jakiego przedłużył termin zwrotu poprzednim postanowieniem.

Polecamy: VAT 2019. Komentarz

Spółka przywołała wyrok składu 7 sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z 23 kwietnia 2018 r., który odrzuca możliwość skutecznego przedłużenia terminu zwrotu VAT tylko wskutek wydania w jego przedmiocie postanowienia lub poprze złożenie tego postanowienia w placówce operatora pocztowego. „Uzewnętrznienie woli organu administracji publicznej musi nastąpić tylko przez zakomunikowanie woli jednostce w trybie prawnym, a tym trybem jest wyłącznie doręczenie orzeczenia” (sygn. akt I FSK 255/17).

W swoim wyroku NSA powołał się na orzecznictwo sądów administracyjnych, jak i Trybunału Konstytucyjnego, który w 2008 r. wskazał, że „chwilą przedłużenia terminu jest data skutecznego wprowadzenia do obrotu prawnego postanowienia przedłużającego termin, czyli odpowiednio data jego doręczenia tudzież (ewentualnie) ogłoszenia. Nie jest wystarczające samo tylko sporządzenie (napisanie) i podpisanie postanowienia przedłużającego termin” (wyrok TK z 23.10.2008 r., sygn. K 16/07).