Kiedy powstają różnice kursowe? Czy można ewidencjonować w obcej walucie? Jak wyliczać różnice kursowe? Kiedy powstaje przychód? Jak rozliczać należności wzajemne? Jak ustalać koszty od środków własnych?
SPIS TREŚCI
PORADY PRAWNE
AKTY PRAWNE
Ustalanie przychodów
Przepisy ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2000 r. nr 54, poz. 654 z późn. zm., dalej ustawa o CIT) nie definiują pojęcia przychodów, określają jednak, co w szczególności jest przychodem dla potrzeb tego podatku.
Należy pamiętać, że wymienione w art. 12 ustawy o CIT kategorie nie stanowią katalogu zamkniętego, który mógłby wyczerpywać pojęcie przychodu. Pierwszą z kategorii uznanych za przychód są otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym różnice kursowe. A zatem przychód stanowią również różnice kursowe. I znowu, ustawa o CIT nie wyjaśnia, co należy rozumieć przez to pojęcie. W praktyce – co do zasady – uznaje się, że za różnice kursowe można przyjąć różnice kursu danej waluty w stosunku do złotego występujące między datami (dniami), gdzie zachodzą określone zdarzenia gospodarcze.
Przychód stanowią więc zrealizowane dodatnie różnice kursowe powstałe w wyniku zmiany kursu waluty obcej w okresie pomiędzy dniem zawarcia umowy, w której wartość świadczenia była wyrażona, a dniem realizacji płatności wynikającej z tej umowy albo z tytułu zmiany stanu własnych środków lub wartości pieniężnych w walutach obcych.
Wydawać by się mogło, że przeliczenie walut nie powinno rodzić większych problemów. Jednak praktyka pokazuje, że skomplikowane przepisy, określające zasady przeliczania oraz różnice między ujęciem księgowym i podatkowym, są przyczyną wielu wątpliwości. Co do zasady, przeliczanie odbywa się przy zastosowaniu odpowiednich kursów walut obowiązujących w danym momencie. Dokonywane jest dwukrotnie – raz według kursu z dnia zaistnienia zdarzenia (wystawienie lub otrzymanie faktury), drugi raz według kursu z dnia zapłaty (otrzymania należności lub uregulowania zobowiązania). Różnica między tak wyliczonymi wielkościami jest różnicą kursową. Przepisy podatkowe ściśle wiążą sposób wyliczania różnic kursowych z koniecznością stosowania kursów wymiany walut banku, z którego usług korzysta podatnik. Wątpliwości mogą pojawić się w sytuacji, gdy podatnik nie korzysta w ramach przeprowadzanych transakcji z pośrednictwa banku, tym bardziej że przepisy podatkowe nie wyłączają wyraźnie możliwości rozpoznawania kosztów podatkowych z tytułu różnic kursowych w przypadku nieskorzystania przez podatnika z usług banków w momencie zakupu waluty czy zapłaty ceny wyrażonej w walucie obcej.
Jak podnoszą eksperci, również fakt zakupienia waluty w kantorze, którą podatnik reguluje zobowiązania względem kontrahenta, nie powinien wyłączać możliwości rozpoznania różnic kursowych korygujących koszty, jeśli zapłata na rzecz kontrahenta nastąpi za pośrednictwem banku.
W efekcie podatnicy mieliby możliwość optymalizowania swych rozliczeń podatkowych dokonując zapłaty kwot należnych kontrahentom bezpośrednio do ich kasy (bez obowiązku ewentualnego obniżenia kosztów podatkowych w razie niekorzystnych wahań kursów walut) lub za pośrednictwem banku (korzystając z możliwości podwyższenia kosztów podatkowych o zrealizowane różnice kursowe).
Jak przeliczyć przychody w walutach obcych
Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2002 r. nr 76, poz. 694 z późn. zm.) na dzień bilansowy wycenie podlegają należności w walutach obcych. W związku z tą wyceną i zmiennością kursów danej waluty w stosunku do złotego powstać mogą dodatnie różnice kursowe. Nie będą one jednak stanowiły przychodu dla potrzeb CIT, ponieważ nie zostały one zrealizowane. Przypomnijmy, że zasady ustalania przychodów z tytułu różnic kursowych od własnych środków pieniężnych (czyli wartości pieniężnych wyrażonych w walutach obcych) określa art. 12 ust. 2 ustawy o CIT. Podatnik co do zasady zobowiązany jest przeliczyć przychody wyrażone w walutach obcych przy zastosowaniu średnich kursów walut obcych NBP obowiązujących w dniu uzyskania przychodu.
Przychody z tytułu różnic kursowych od własnych środków lub wartości pieniężnych w walutach obcych ustala się jako różnicę między wartością tych środków obliczoną przy zastosowaniu kursu kupna walut z dnia faktycznego otrzymania przychodu oraz kursu kupna walut z dnia ich otrzymania albo kursu sprzedaży z dnia nabycia walut, ogłaszanego odpowiednio przez bank, z którego usług korzystał podatnik.
Zgodnie z brzmieniem powołanego przepisu, przychody z tytułu różnic kursowych ustala się jako różnicę pomiędzy:
• wartością tych środków obliczoną przy zastosowaniu kursu kupna walut z dnia faktycznego otrzymania przychodu oraz
• kursu kupna walut z dnia ich otrzymania albo
• kursu sprzedaży z dnia nabycia walut, ogłaszanego odpowiednio przez bank dewizowy, z którego usług korzystał podatnik.
WAŻNE
Przychody z tytułu różnic kursowych od własnych środków lub wartości pieniężnych w walutach obcych ustala się jako różnicę między wartością tych środków obliczoną przy zastosowaniu kursu kupna walut z dnia faktycznego otrzymania przychodu oraz kursu kupna walut z dnia ich otrzymania albo kursu sprzedaży z dnia nabycia walut, ogłaszanego odpowiednio przez bank, z którego usług korzystał podatnik.
Dodatnie lub ujemne różnice kursowe
Jednak w przypadku przychodów z działalności gospodarczej faktyczne otrzymanie należności następuje najczęściej po upływie pewnego czasu od momentu ich uzyskania. Jeżeli należności są wyrażone w walutach obcych, to obowiązywanie innego kursu waluty obcej w dniu faktycznego otrzymania przychodów niż w dniu ich uzyskania spowoduje wystąpienie ujemnych lub dodatnich różnic kursowych. Dodatnie różnice kursowe podwyższają przychód podatkowy pierwotnie obliczony przy zastosowaniu kursu średniego NBP, natomiast różnice ujemne pomniejszają go. Obowiązywanie różnych kursów walut w dniu uzyskania i w dniu faktycznego otrzymania przychodów powoduje dla podatnika ten skutek, że musi on go zwiększyć lub zmniejszyć o różnice wynikające z zastosowania:
• kursu kupna walut obowiązującego w banku, z którego usług korzysta podatnik w dniu faktycznego otrzymania przychodów oraz
• kursu średniego NBP obowiązującego w dniu uzyskania przychodu.
Wskazany sposób wyliczania różnic kursowych w swoim zamierzeniu ma mieć pozytywne konsekwencje dla podatników w razie konieczności rejestrowania w księgach rachunkowych operacji gospodarczych w walucie polskiej. Taka metoda wyliczania różnic kursowych ma umożliwić urealnienie przychodów i kosztów o niezależne od podatnika skutki wynikłe z wahań kursów waluty, w której dokonywane są operacje gospodarcze.
Zastosowanie kursu kupna walut z dnia ich otrzymania albo kursu sprzedaży walut z dnia nabycia walut wynika stąd, że środki pieniężne wyrażone w walutach obcych mogły zostać otrzymane przez podatnika z tytułu:
• zapłaty od kontrahenta zagranicznego,
• nabycia przez podatnika walut obcych, np. w celu wykonania zobowiązań wobec kontrahenta zagranicznego z tytułu importu towarów.
WAŻNE
Przychodem są faktycznie zrealizowane różnice kursowe. Różnice powstałe w związku z wyceną sald na rachunkach dewizowych na koniec każdego miesiąca roku obrachunkowego nie będą stanowić przychodów dla celów podatkowych.
Rozliczanie należności wzajemnych
Zdaniem organów podatkowych rozliczanie przez podatnika wzajemnych wierzytelności na zasadach kompensaty nie prowadzi do powstania podatkowych różnic kursowych, stanowiących podstawę do korekty przychodów i kosztów ich uzyskania. Potwierdza to pismo MF z 19 grudnia 2002 r. (nr PB 4/KGK/-82-14-2292-335/02), w którym zostało wskazane, że uregulowany ustawą sposób liczenia różnic kursowych, mający wpływ na ostateczne ukształtowanie wysokości przychodów i kosztów w rachunku podatkowym, dotyczy jedynie różnic kursowych zrealizowanych, co wynika z treści art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT – „otrzymane różnice kursowe”. Natomiast w przypadku potrącenia wzajemnych należności nie dochodzi do zapłaty w pieniądzu, przez co nie następuje faktyczna realizacja tych różnic.
W konsekwencji różnice niezrealizowane mogą zostać uwzględnione jedynie w bilansowym rachunku podatnika. Warto też przytoczyć odpowiedź MF na interpelację poselską udzieloną pismem z 16 kwietnia 2004 r. (nr PB 4/KGK-060-445-44-04). Ministerstwo potwierdziło w nim swoje stanowisko, że potrącenie nie powoduje uznania za koszt lub przychód podatkowych różnic kursowych między kursem z dnia zarachowania kosztu lub uzyskania przychodu i z dnia potrącenia wzajemnych zobowiązań. Co więcej, w piśmie tym wskazano, że różnice kursowe powstają jedynie w przypadku płatności dokonanych drogą faktycznych transferów pieniężnych za pośrednictwem banku. Nie mają natomiast miejsca przy umownych kompensatach o charakterze stałym. Jednak ze stanowiskiem, które w tym temacie zajmuje Ministerstwo Finansów, nie chcą się zgodzić praktycy. Podnoszą oni, że kompensaty są w istocie powszechnie stosowaną formą rozliczeń między kontrahentami traktowaną na równi z zapłatą. Kompensatę stosuje się zazwyczaj po to, by m.in. ograniczyć operacje bankowe. A ponieważ w przepisach nie ma mowy o zapłacie w formie pieniężnej, można wnioskować, że każda zapłata powodująca powstanie różnic kursowych powinna skutkować uznaniem ich za koszty lub przychód podatkowy. Nie istnieje przepis prawny, który zabraniałby ustalania różnic kursowych od takich rozliczeń. Samo Ministerstwo Finansów we wcześniejszych pismach (por. pismo MF z 7 czerwca 1995 r. nr PO4/BA-722-341/95) uznawało, że potrącenie wzajemnych wierzytelności jest w takiej sytuacji formą spełnienia zobowiązania do zapłaty i w związku z tym ustalenie ewentualnych różnic kursowych następuje poprzez porównanie kursów walut z dnia ich zarachowania i z dnia zapłaty – tutaj: z dnia dokonania potrącenia.
Różnice kursowe od własnych środków
Podatnicy ustalają przychody z tytułu różnic kursowych również od własnych środków lub wartości pieniężnych w walutach obcych.
Dzień faktycznego otrzymania przychodu to dzień, kiedy podatnik dokonuje odsprzedaży walut obcych zgromadzonych na rachunku bankowym. Ustalenie przychodu z tytułu różnic kursowych od własnych środków pieniężnych (wyrażonych w walutach obcych) dokonywane jest więc przez porównanie wartości tych środków obliczoną przy zastosowaniu kursu kupna walut z dnia, kiedy przychód został faktycznie otrzymany, z wartością tych środków obliczonej przy zastosowaniu kursu kupna walut z dnia ich otrzymania. W sytuacji gdy podatnik nabył te środki, porównania dokonuje się z wartością tych środków obliczoną przy zastosowaniu kursu sprzedaży walut z dnia ich nabycia. Trzeba też pamiętać, że kursy walut pomiędzy dniem faktycznego otrzymania przychodu a dniem nabycia lub otrzymania tych środków ulegną zmianie. W takim przypadku u podatnika powstanie przychód lub koszt, w zależności od zmiany tych kursów: czy nastąpi ich wzrost, czy spadek.
WAŻNE
Kursy średnie walut ogłaszane są na stronach internetowych NBP www.nbp.gov.pl, a także ogłaszane w bankach komercyjnych i publikowane w prasie (patrz: wskaźniki i stawki). Niektóre programy komputerowe zawierają specjalne kalkulatory walutowe, które umożliwiają przeliczenie walut obcych na złote polskie wg kursów NBP z danego dnia.
Koszty uzyskania przychodu
Kwestia różnic kursowych wpływających na wysokość kosztów uzyskania przychodów interesuje przede wszystkim tych podatników, którzy część wydatków uznawanych za koszt podatkowy ponoszą w walutach obcych. Gdy podatnicy dokonują transakcji handlowych, waluty obce na dzień zarachowania wydatku podlegają przeliczeniu na złote polskie według kursów średnich ogłaszanych przez NBP na ten dzień. Z kolei na dzień poniesienia wydatku w walucie obcej jego wartość przelicza się na złote polskie według kursu sprzedaży banku, z którego usług korzystał podatnik przy przeprowadzaniu transakcji.
Ujęcie po stronie kosztów
Jeśli między dniem zarachowania kosztu i dniem zapłaty występują różne kursy walut, to koszt ten podwyższa się lub obniża o różnicę wynikającą z zastosowania kursu sprzedaży walut z dnia zapłaty, ustalonego przez bank, z którego usług korzystał podatnik, oraz z zastosowania kursu średniego ogłaszanego przez NBP z dnia zarachowania kosztu.
Koszty z tytułu różnic kursowych ustala się od własnych środków lub wartości pieniężnych w walutach obcych jako różnice między wartością tych środków obliczoną przy zastosowaniu kursu sprzedaży walut z dnia faktycznej zapłaty oraz kursu kupna walut z dnia ich otrzymania albo kursu sprzedaży z dnia nabycia walut, ogłaszanego odpowiednio przez bank dewizowy, z którego usług korzystał podatnik. A zatem różnice kursowe od własnych środków pieniężnych ustalane są przy zastosowaniu:
• kursu kupna walut z dnia otrzymania tych walut,
• kursu sprzedaży walut z dnia nabycia tych walut,
• kursu kupna walut z dnia faktycznego otrzymania przychodu,
• kursu sprzedaży walut z dnia faktycznej zapłaty.
Dlatego przy odsprzedaży przez podatnika własnych walut obcych lub przy ich wypłacie z rachunku bankowego, czyli też w razie przelania na żądanie podatnika środków finansowych z rachunku walutowego na złotówkowy, podatnik na dzień wypłaty lub przelania środków powinien ustalić przychód wg kursu kupna walut obcych banku przelewającego walutę z rachunku walutowego na złotówkowy. Jednocześnie powinien on ustalić wartość w złotych środków przelanych na rachunek złotówkowy. Konieczność ustalenia tej wartości wynika z faktu, że wcześniej podatnik waluty te otrzymał z tytułu sprzedaży eksportowej lub nabył. Wartość środków przelanych na rachunek złotówkowy należy ustalić:
• w przypadku, gdy waluty te podatnik otrzymał – wg kursu kupna walut z dnia ich otrzymania ogłoszonego przez bank prowadzący rachunek bankowy podatnika,
• w przypadku, gdy waluty te zostały nabyte przez podatnika – wg kursu sprzedaży walut z dnia ich nabycia ogłoszonego przez bank podatnika.
Tak ustalone różnice kursowe będą stanowić przychód podatnika. Podatnik może też ponieść koszty z tytułu zrealizowanych różnic kursowych powstałych w wyniku obniżenia wartości waluty obcej, w której wyrażone są jego własne środki lub wartości pieniężne.
Koszty z tytułu różnic kursowych od własnych środków lub wartości pieniężnych w walutach obcych ustala się jako różnicę między wartością tych środków obliczoną przy zastosowaniu kursu sprzedaży walut z dnia faktycznej zapłaty oraz kursu kupna walut z dnia ich otrzymania albo kursu sprzedaży z dnia nabycia walut, ogłaszanego odpowiednio przez bank, z którego usług korzystał podatnik.
Dlatego do wyceny w złotych zakupionej przez siebie waluty obcej podatnik powinien zastosować kurs sprzedaży obowiązujący w dniu ich nabycia w banku, z którego usług korzystał. Z kolei w razie otrzymania waluty obcej od osoby trzeciej, do przeliczenia jej na złote należy zastosować kurs kupna obowiązujący w dniu otrzymania waluty w banku, z którego korzystano. Jeśli na dzień rzeczywistej zapłaty, czyli obciążenia rachunku podatnika kwotą wyrażoną w walucie obcej, kurs jej sprzedaży jest niższy niż kurs sprzedaży w dniu nabycia lub otrzymania, wówczas mamy do czynienia z ujemnymi różnicami kursowymi. Tego typu różnice stanowią koszt uzyskania przychodów przez podatnika.
Edyta Wereszczyńska
Gazeta Prawna Nr 71/2006 [Dodatek: Księgowość i Podatki] z dnia 2006-04-10
Przepisy podatkowe ściśle wiążą sposób wyliczania różnic kursowych z koniecznością stosowania kursów wymiany walut banku, z którego usług korzysta podatnik. Wątpliwości mogą pojawić się w sytuacji, gdy podatnik nie korzysta w ramach przeprowadzanych transakcji z pośrednictwa banku, w szczególności, gdy np. kwota należna z tytułu zakupu towarów przez podatnika zostanie zapłacona kontrahentowi w jego kasie walutą uprzednio zakupioną w kantorze.
W takiej sytuacji, w świetle dominującego stanowiska organów podatkowych i Ministerstwa Finansów, nie będzie możliwe podatkowe rozpoznanie różnic kursowych korygujących koszty podatkowe, jak i różnic kursowych od własnych środków pieniężnych ze względu na brak pośrednictwa banku w powyższych operacjach. Warto dodać, że pogląd ten jest konsekwentnie prezentowany przez władze skarbowe, mimo że podatnicy mogą korzystać z pozabankowych instytucji oferujących zakup walut (np. kantorów) w granicach przewidzianych prawem dewizowym i ustawą o swobodzie działalności gospodarczej.
Wykładnia gramatyczna przepisów ustaw o podatku dochodowym może prowadzić do wniosku, że w przypadku gdy podatnik zakupi walutę w kantorze, a następnie wpłaci ją na rachunek walutowy banku i za jego pośrednictwem dokona zapłaty na rzecz kontrahenta, wówczas podatnik będzie mógł skorygować koszty podatkowe o tak powstałe różnice kursowe. Spełniona zostanie bowiem przesłanka korzystania z pośrednictwa banku przy płatnościach walutowych. W efekcie, zakup w kantorze waluty, która następnie posłuży do uregulowania zobowiązania względem kontrahenta, nie powinien wyłączać możliwości rozpoznania różnic kursowych korygujących koszty, o ile zapłata na rzecz kontrahenta nastąpi za pośrednictwem banku.
W konsekwencji – w zależności od wahań kursów wymiany walut pomiędzy dniem zarachowania kosztu a dniem jego faktycznej zapłaty – podatnicy mogliby optymalizować swe rozliczenia podatkowe, dokonując zapłaty kwot należnych kontrahentom bezpośrednio do ich kasy (bez obowiązku ewentualnego obniżenia kosztów podatkowych w razie niekorzystnych wahań kursów walut) lub za pośrednictwem banku (korzystając z możliwości podwyższenia kosztów podatkowych o zrealizowane różnice kursowe).
Powyższa możliwość wydaje się być prostą konsekwencją prezentowanego od pewnego czasu przez władze skarbowe stanowiska uzależniającego możliwość podatkowego rozpoznania różnic kursowych od stricte technicznego sposobu regulowania płatności (w linię tę wpisuje się także osławiony brak możliwości rozpoznawania różnic kursowych na kompensatach).
Przepisy podatkowe nie wyłączają wyraźnie możliwości rozpoznawania kosztów podatkowych z tytułu różnic kursowych w przypadku nieskorzystania przez podatnika z usług banków w momencie zakupu waluty czy zapłaty ceny wyrażonej w walucie obcej. Podatnik powinien mieć zatem możliwość zaliczenia tak powstałych różnic kursowych do kosztów podatkowych, o ile wykaże ich związek z przychodem. To, że przepisy regulujące techniczne sposoby obliczania różnic kursowych odnoszą się jedynie do przypadków, w których podatnik korzysta z pośrednictwa banku, nie powinno automatycznie oznaczać, że nie jest możliwe podatkowe rozpoznanie różnic kursowych, w sytuacji gdy podatnik nie korzysta z usług banku.
Konieczność ponoszenia kosztów ekonomicznych wynikających z wahań kursów walut powinna łączyć się z możliwością podatkowego rozpoznania takich kosztów, niezależnie od sposobu nabycia waluty czy dokonania płatności.
Podatnicy zobowiązani są do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, tj. ustawą z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2002 r. nr 76, poz. 694 z późn. zm.), w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku. Przepisy dotyczące podatku dochodowego od osób prawnych odsyłają więc w zakresie ewidencjonowania zdarzeń gospodarczych do ustawy o rachunkowości, której art. 9 stanowi, że księgi rachunkowe prowadzi się w języku polskim i w walucie polskiej.
W przypadku prowadzenia działalności gospodarczej na terenie Polski przez podmiot zagraniczny w formie oddziału (zakładu), oddział ten (zakład) będzie również obowiązany ewidencjonować zdarzenia gospodarcze wg wyżej wskazanych zasad.
Przepisy unijne wprowadzają możliwość prowadzenia ksiąg rachunkowych w euro. Jeżeli takie rozwiązanie zostanie przyjęte przez polskich podatników, to powstanie wówczas problem przeliczenia danych księgowych wyrażonych w euro dla celów podatkowych.
Zgodnie z art. 12 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przychody podatników (czyli ich „sprzedaż”) w walutach obcych przelicza się na złote według średnich kursów NBP z dnia uzyskania (zarachowania) przychodu.
Jeżeli przychody wyrażone są w walutach obcych, na przykład faktury są wystawione w euro, a między dniem ich uzyskania (zarachowania) i dniem faktycznego otrzymania (tj. zapłaty przez kontrahenta) występują różne kursy walut, przychody te odpowiednio podwyższa się lub obniża o różnice wynikające z zastosowania kursu kupna walut z dnia faktycznego otrzymania przychodów (tj. zapłaty), ustalonego przez bank, z którego korzysta podatnik, oraz z zastosowaniem średniego kursu NBP z dnia uzyskania (zarachowania) przychodu.
Organy podatkowe uważają, że różnice kursowe zwiększające lub zmniejszające przychody powstają wyłącznie w sytuacji rozliczenia gotówkowego bądź przelewem bankowym z kontrahentem. Stoją one na stanowisku, że różnice kursowe nie powstają przy innych formach rozliczenia należności, np. przy potrąceniu (kompensacie) wierzytelności.
Przy niepoprawnym rozliczeniu różnic kursowych organy podatkowe mogą określić wynik podatkowy (tj. dochód lub stratę) podatnika w innej wysokości niż uprzednio przez podatnika zadeklarowana. Jeżeli w opinii organu dochód do opodatkowania jest wyższy niż wykazał podatnik, będzie on wtedy zobowiązany do zapłaty zaległości podatkowej wraz z odsetkami za zwłokę. Dodatkowo, nie można wykluczyć pociągnięcia podatnika do odpowiedzialności na zasadach określonych w kodeksie karnym skarbowym.
Przepisy nie regulują zasad rozliczania różnic kursowych przy pożyczkach zaciąganych w walutach obcych. Jednak w praktyce, potwierdzonej w piśmie Ministerstwa Finansów z 28 lutego 1995 r. (nr PO 4/UD-722-1356/94), przy spłacie pożyczek walutowych, podatnicy powinni rozpoznawać różnice kursowe w dacie ich realizacji, tj. w momencie spłaty pożyczki (jej raty). Dodatnie różnice kursowe od zaciągniętych pożyczek zmniejszają koszty podatkowe, z kolei ujemne różnie koszty takie zwiększają.
Updop nie określa, jaki kurs winien zostać przyjęty dla ustalenia różnic kursowych od pożyczek. W praktyce, dla celów podatkowych, ewidencjonuje się otrzymane pożyczki wg średniego kursu NBP, zaś spłatę pożyczki wykazuje się po kursie dnia sprzedaży walut stosowanym przez bank, z którego korzysta podatnik, tj. kursie, po którym zakupił walutę niezbędną do spłaty pożyczki (podobnie w piśmie Ministerstwa Finansów z 23 grudnia 1997 r., PO-3/7158-722-761/HS/97).
- ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2000 r. nr 54, poz. 654 z późn. zm.)
- ustawa z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2002 r. nr 76, poz. 694 z późn. zm.)
