Common Reporting Standard (CRS) – problemy, zagrożenia, skutki

Każdy Polak to lekarz – to już zwyczajowe przekonanie, do którego zdążyliśmy się przyzwyczaić. Dziś jednak musi być również ekonomistą, tłumaczem i prawnikiem. Bo kto dokładnie wie, co to jest i co oznacza Common Reporting Standard, Foreign Account Tax Compliance Act, a co dopiero skrót FATCA CRS?

Pomysł zza oceanu

Aby umożliwić władzom podatkowym USA ściganie pieniędzy swoich obywateli, w 2010 r. amerykański rząd przeforsował ustawę o ujawnianiu informacji o rachunkach zagranicznych na cele podatkowe (FATCA). W istocie umocowano tamtejszego fikusa do zbierania informacji o wszystkich amerykańskich rezydentach posiadających aktywa poza granicami Stanów Zjednoczonych. 1 grudnia 2015 r. weszła w życie rodzima ustawa z dnia 9 października 2015 r. o wykonywaniu umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki w sprawie poprawy wypełniania międzynarodowych obowiązków podatkowych oraz wdrożenia ustawodawstwa FATCA. W ten sposób zalegalizowano inwigilację podatników dokonywaną w Polsce.

Unia też chce „Ameryki”

Pomysł amerykańskiej administracji państwowej spodobał się władzom unijnym, które swoimi dyrektywami zaczęły wymuszać na państwach członkowskich implementację podobnych rozwiązań. 20 marca 2017 r. prezydent podpisał ustawę o wymianie informacji podatkowych z innymi państwami (z 9 marca 2017 r.), która pozwala na automatyczną wymianę informacji w dziedzinie opodatkowania także z krajami spoza Unii Europejskiej w oparciu o procedury Common Reporting Standard. Tzw. ustawa CRS weszła w życie z pewnymi wyjątkami 3 kwietnia, a w pełni – 1 maja tego roku. Pierwsze raporty mają być generowane przez instytucje finansowe już we wrześniu 2017 r. Połączenie FATCA z CRS daje dziś pełny obraz prawnego usankcjonowania globalnego „monitorowania” podatnika. Nic więc dziwnego, że skrót FATCA CRS traktowany jest jako jedność.

Założenia Common Reporting Standard

Do podstawowych założeń CRS należy:

- usystematyzowanie i uregulowanie zasad i trybu wymiany informacji podatkowych między państwami;

- wykrywanie wszelkich przychodów podatnika danego państwa;

- uszczelnienie systemów podatkowych państw członkowskich;

- rozwiązanie problemu uchylania się od opodatkowania.

Czym to pachnie

Opracowane przez OECD, czyli Organizację Współpracy Gospodarczej i Rozwoju, przepisy CRS nakładają na instytucje finansowe w Polsce obowiązek zbierania informacji o swoich klientach i przekazywania ich do władz innych państw. Konieczna do tego przesłanka zaistnieje, gdy tylko zrodzi się podejrzenie, że dany klient może być „związany” z innym niż Polska krajem. Na instytucje finansowe zostały więc nałożone obowiązki monitorowania i gromadzenia informacji zarówno o osobach prawnych, jak i fizycznych posiadających rachunki finansowe.

Polecamy: Instrukcje księgowego. 53 praktyczne procedury (książka)

Na przykładzie banków wygląda to tak: bank zobligowany jest do zdefiniowania rezydencji podatkowej każdego nowego i dotychczasowego klienta. Korzysta przy tym z informacji już posiadanych, a jeśli te nie są wystarczające, powinien wystąpić do klienta o ich uzupełnienie.

Problemy i zagrożenia

Powyższe założenia może i w zamyśle są właściwe i noszą znamiona tworzonych w dobrej wierze. W rzeczywistości trudno jednak oprzeć się wrażeniu, że służyć mają głównie „szewcom” budżetowym, łatającym dziury w skarpecie Skarbu Państwa, wytartej przez nierealne do spełnienia obietnice. Coś takiego jak tajemnica bankowa powoli przestaje istnieć, optymalizacja podatkowa i święte prawo do ochrony własności również są zagrożone. Jeżeli wymierne oszczędności osiągane przez przedsiębiorców w wyniku zastosowania optymalizacji podatkowej zostaną im zabrane, najpewniej odbije się to nie na nich, a na ich pracownikach. Przedsiębiorcy zmniejszą bowiem liczbę miejsc pracy – to one będą musiały zostać „zoptymalizowane”.