Korekta kosztów po zmianie wysokości zobowiązania z tytułu podatku od nieruchomości

Takie stanowisko zajął Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji, której fragment przedstawiamy.

Wnioskodawca w opisanym stanie faktycznym stwierdził, że w żadnym roku przyczyną zadeklarowania podatku od nieruchomości w (jakoby) zaniżonej wysokości w przedmiotowych okresach nie były błędy rachunkowe ani inne oczywiste omyłki.

Tym samym w przypadku otrzymania przez Spółkę decyzji wydanych przez Burmistrza w maju 2016 r. korygujących w 2016 r. kwoty dotyczące kosztów poniesionych w latach 2011-2015 do korekty kosztów powinna ona stosować przepisy obowiązujące od 1 stycznia 2016 r., tj. art. 15 ust. 4i i następne ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Oznacza to, że koszty te powinny być skorygowane na bieżąco. Powyższe jest przy tym niezależne od daty wystawienia decyzji korygujących wysokość podatku od nieruchomości, gdyż ww. art. 15 ust. 4i wiąże moment korekty z otrzymaniem dokumentu korygującego przez podatnika.

Art. 15 ust. 4i ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi, że jeżeli korekta kosztu uzyskania przychodów, w tym odpisu amortyzacyjnego, nie jest spowodowana błędem rachunkowym lub inną oczywistą omyłką, korekty dokonuje się poprzez zmniejszenie lub zwiększenie kosztów uzyskania przychodów poniesionych w okresie rozliczeniowym, w którym została otrzymana faktura korygująca lub, w przypadku braku faktury, inny dokument potwierdzający przyczyny korekty.

Natomiast zgodnie z art. 15 ust. 4j ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jeżeli w okresie rozliczeniowym, o którym mowa w ust. 4i, podatnik nie poniósł kosztów uzyskania przychodów lub kwota poniesionych kosztów uzyskania przychodów jest niższa niż kwota zmniejszenia, podatnik jest obowiązany zwiększyć przychody o kwotę, o którą nie zostały zmniejszone koszty uzyskania przychodów.

W myśl art. 15 ust. 4k ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przepisów ust. 4i i 4j nie stosuje się do korekty kosztów uzyskania przychodów, do których ma zastosowanie art. 15b oraz jeżeli korekta dotyczy kosztu uzyskania przychodów związanego z zobowiązaniem podatkowym, które uległo przedawnieniu.

Polecamy: Monitor Księgowego – prenumerata

(…) Jak wynika z powyższego, stosownie do art. 15 ust. 4i ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jeżeli korekta kosztu uzyskania przychodów, w tym odpisu amortyzacyjnego, nie jest spowodowana błędem rachunkowym lub inną oczywistą omyłką, korekty dokonuje się poprzez zmniejszenie lub zwiększenie kosztów uzyskania przychodów poniesionych w okresie rozliczeniowym, w którym otrzymano fakturę korygującą lub, w przypadku braku faktury, inny dokument potwierdzający przyczyny korekty.

Powyższy przepis przewiduje rozwiązanie polegające na rozliczaniu faktury korygującej i innych dokumentów korygujących w zakresie korekty przychodu oraz kosztów uzyskania przychodów (korekta podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym) w bieżącym okresie rozliczeniowym. W uzasadnieniu do ustawy nowelizującej wprowadzającej ten przepis od 1 stycznia 2016 r. wskazano, że brak kłopotliwego i pracochłonnego korygowania zeznań podatkowych z lat poprzednich i zapłaty powstałych wskutek tego zaległości podatkowych wraz z odsetkami za zwłokę (w przypadku zmniejszenia kosztów lub zwiększenia przychodów) oraz brak konieczności zapłaty odsetek od zaliczek na podatek dochodowy (w przypadku zmniejszenia kosztów lub zwiększenia przychodów tego samego roku podatkowego) uproszczą rozliczenia podatkowe przedsiębiorców. W uzasadnieniu stwierdzono również, że zaproponowane zmiany będą również korzystne ze względu na brak konieczności zmiany sprawozdań finansowych.

Reasumując, skoro jak stwierdził Wnioskodawca, korekta kosztów nie jest spowodowana błędem rachunkowym lub inną oczywistą omyłką, korekty zaniżonych kosztów podatkowych należy dokonać zgodnie z art. 15 ust. 4i ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w okresie rozliczeniowym, w którym Wnioskodawca otrzyma przedmiotowe decyzje, poprzez odpowiednie zwiększenie kosztów uzyskania przychodów poniesionych w okresie rozliczeniowym, w którym decyzje Burmistrza o podwyższeniu kwoty podatku od nieruchomości za lata 2011-2015 wpłynęły. Tym samym Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do dokonywania korekty kosztów podatkowych wstecz, tj. korekty zeznań podatkowych za prawnych za lata, w których ujął pierwotną wysokość tego podatku.

Interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 21 listopada 2017 r., sygn. 0115-KDIT2-3.4010.211.2017.2.JG

Od redakcji:

W opisanym w interpretacji przypadku korekty dokonuje się poprzez zwiększenie kosztów uzyskania przychodów poniesionych w okresie rozliczeniowym, w którym została otrzymana decyzja określająca nową wyższą wysokość podatku od nieruchomości. Co ważne dla podatnika, korekta zeznań CIT-8 złożonych za lata 2011-2015 nie będzie w przedstawionej sytuacji konieczna.

Warto dodać, że obowiązek korekty wstecz nie wystąpiłby także w przypadku, w którym podatnik nadpłacałby podatek od nieruchomości i byłby mu on zwrócony. Zwrócone podatki i opłaty stanowiące dochody budżetu państwa albo budżetów jednostek samorządu terytorialnego zaliczone wcześniej do kosztów podatkowych stanowią bowiem przychody podatników. Momentem rozpoznania takiego przychodu jest moment faktycznego otrzymania przez podatnika zwrotu nadpłaconego podatku.

Sławomir Biliński

- prawnik, redaktor "MONITORA księgowego", ekspert podatkowy, autor licznych publikacji z prawa podatkowego i gospodarczego