Strata ze sprzedaży wierzytelności własnej jest kosztem uzyskania przychodów razem z VAT

Takie wnioski płyną zdaniem NSA z wykładni językowej, systemowej wewnętrznej jak i celowościowej jednakowo brzmiących przepisów ustawy o CIT i ustawy o PIT.

W dobie kryzysu skutkującego znaczącymi zatorami płatniczymi, w celu poprawy płynności finansowej polscy przedsiębiorcy coraz częściej decydują się na zbycie wierzytelności własnych z dyskontem (tj. poniżej ich wartości nominalnej) na rzecz wyspecjalizowanych podmiotów zajmujących się ich ściąganiem. Niestety rozliczenie takich transakcji rodzi szereg wątpliwości na gruncie podatków dochodowych mogących prowadzić do sporów z organami podatkowymi.

W szczególności organy podatkowe prezentują niekorzystne dla podatników stanowisko, zgodnie z którym, w przypadku zbycia wierzytelności własnej podatnicy są uprawnieni do rozpoznania jako koszt uzyskania przychodów jedynie wartości netto zbywanej wierzytelności (tj. bez tej jej części, która przypada na podatek VAT).

Przyjęcie takiego stanowiska może w skrajnym przypadku prowadzić do sytuacji, w której pomimo że z ekonomicznego punktu widzenia podatnik ponosi stratę na zbyciu wierzytelności własnej, operacja taka może skutkować powstaniem dodatkowego zobowiązania podatkowego (stanie się tak, kiedy wartość dyskonta będzie niższa niż wartość podatku VAT, tj. przychód ze zbycia będzie wyższy niż wartość netto zbywanej wierzytelności).

Należy wskazać, że powyższy pogląd prezentowany przez organy podatkowe nie znajduje ostatnio potwierdzenia w orzecznictwie sądów administracyjnych.

W tym miejscu warto zwrócić szczególną uwagę na korzystny dla podatników wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 31 maja 2012 r. (sygn. II FSK 2273/10). Przedmiotowo wyrok dotyczył indywidualnej interpretacji podatkowej odnoszącej się do sposobu ustalania kosztu uzyskania przychodów w przypadku zbycia wierzytelności własnych ze stratą, tj. za cenę niższą niż ich wartość nominalna.

W wydanej interpretacji organ podatkowy uznał, że skoro zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o CIT (jednakowe brzmienie ma art. 23 ust. 1 pkt 34 ustawy o PIT) do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba że wierzytelność ta uprzednio została zarachowana jako przychód należny, a podatek VAT nie stanowi przychodu podatkowego, to jedynie wartość netto zbywanej wierzytelności może stanowić koszt podatkowy.

Taka interpretacja przepisów podatkowych została jednak odrzucona przez wojewódzki sąd administracyjny, a następnie przez Naczelny Sąd Administracyjny w analizowanym wyroku.