Jak dokumentować wydatki by móc je odliczyć w ramach ulgi rehabilitacyjnej?
Ulga rehabilitacyjna w PIT 2014 / 2015
Dowodem tym może być zarówno faktura VAT, jak i inne dowody – rachunki, umowy, dowody przekazania pieniędzy – przelewy, pokwitowania.
Niektórych wydatków nie trzeba jednak dokumentować.
Nie trzeba dokumentować wydatków związanych z:
1. opłaceniem przewodników osób niewidomych zaliczonych do I grupy inwalidztwa lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa – tu odliczyć można od dochodu nie więcej niż 2.280 zł (art. 26 ust. 7a pkt 7 ustawy o PIT).;
Jednak w tym przypadku poniesienie wydatku musi być faktem – na żądanie urzędu skarbowego podatnik powinien móc uprawdopodobnić, że taki wydatek został poniesiony, np. poprzez wskazanie osoby przewodnika, któremu należność wręczył.
Warto też wskazać, że osoba niewidoma, nie może korzystać z wymienionej ulgi podwójnie, tzn. raz jako osoba niewidoma, a raz jako osoba z niepełnosprawnością narządu ruchu. W sytuacji, gdy podatnik wskaże, że jego przewodnikiem jest małżonek – nie może skorzystać z ulgi, gdy między małżonkami istnieje wspólność majątkowa. Opłacenie przewodnika dziecka niewidomego (małoletniego) – nie korzysta z ulgi. Ulga obejmuje osoby mające I lub II grupę, a dziecko do lat 16 nie może być przydzielone do grupy inwalidztwa. Zatem art. 26 ust 7a pkt 7 nie wymienia dzieci.
Kto może skorzystać z ulgi rehabilitacyjnej?
2. utrzymaniem przez osoby niewidome I lub II grupy inwalidztwa psa przewodnika – również w ramach limitu 2.280 zł (art. 26 ust 7a pkt 8 ustawy o PIT),
Pies przewodnik to pies, o którym mowa w regulaminie przyznawania psów przewodników w Polskim Związku Niewidomych (czyli pies przyznany na mocy decyzji Dyrektora Związku).
Warto zauważyć, że od 1 stycznia 2011 roku obowiązuje nowa treść tego przepisu ustalona przez ustawę z 25 listopada 2010 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2010 nr 226, poz. 1478.).
W art. 26 ustęp 7a pkt 8 ustawy o PIT otrzymał brzmienie „utrzymanie przez osoby niewidome i niedowidzące zaliczone do I lub II grupy inwalidztwa oraz osoby z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczone do I grupy inwalidztwa psa asystującego, o którym mowa w ustawie o rehabilitacji zawodowej, w kwocie nie przekraczającej w roku podatkowym 2 280 zł".
Ponadto ustęp 7c w art. 26 ustawy o PIT otrzymał brzmienie:
„W przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:
1) wskazać z imienia i nazwiska osoby, które opłacono w związku z pełnieniem przez nie funkcji przewodnika;
2) okazać certyfikat potwierdzający status psa asystującego;
3) okazać dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych".
Jednak te nowe przepisy dotyczą rozliczania dochodów za 2011 rok i nie powinny mieć zastosowania do PIT-ów za 2010 rok. Nie można jednak wykluczyć, że organy kontroli podatkowej lub organy kontroli skarbowej będą żądać wskazania z imienia i nazwiska osób, które pełniły funkcję przewodnika i zostały opłacone. Będzie to działanie bezprawne ale już wcześniej zdarzało się, że niektóre urzędy skarbowe kierowały do osób niewidomych takie żądania.
3. używaniem samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne – tu również jest limit odliczenia 2.280 zł (art. 26 ust 7a pkt 14 ustawy o PIT).
Wydatki na dojazd na wizyty lekarskie nie mieszczą się zatem w ramach tego odliczenia.
Odliczenie wydatków związanych z używaniem samochodu osobowego nie wymaga ich dokumentowania. W toku weryfikacji zeznania rocznego organ podatkowy nie może zatem żądać od podatnika, aby ten przedłożył mu dowody świadczące o kwocie poniesionych wydatków.
Jednak zgodnie z art. 26 ust. 7c pkt 3 ustawy o PIT na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności okazać dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych.
Odliczeniu podlegają tylko te wydatki, które dotyczą koniecznych przewozów na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. O ile ograniczenia wynikające z wyrażeń "konieczne", "niezbędne" w praktyce występują bardzo rzadko (ustawodawca zastosował je wyłącznie po to, by eliminować ewentualne nadużycia), o tyle ograniczenia wynikające z wyrażenia "zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne" zawężają w istotny sposób cel przejazdu, który upoważnia do zastosowania omawianego odliczenia. W odliczeniu tym nie mieszczą się np. wizyty u lekarza (konsultacje), których celem jest jedynie rozpoznanie bieżącego stanu zdrowia pacjenta, wskazanie dalszego sposobu leczenia itp.
Fakt oraz konieczność poniesienia tych wydatków powinny być co najmniej uprawdopodobnione.
Czy w ramach ulgi rehabilitacyjnej można odliczyć wydatki na cudzy samochód?
Organ podatkowy ma prawo kwestionować wydatki na używanie samochodu jeśli okaże się, że zabiegi nie były konieczne lub dana osoba wcale z nich nie korzystała. Organ podatkowy może poszukiwać innych dowodów – np. przesłuchać świadków lub stronę.
Zdaniem fiskusa pod pojęciem wydatków dotyczących używania samochodu dla potrzeb przejazdu na zabiegi należy rozumieć nie tylko koszty samego przejazdu, ale i koszty utrzymania samochodu (pismo MF z 07.05.2007r. nr DD3- 0602-22/IMD/07/MB7- 4928).
Stosowanie tego odliczenia dotyczy wyłącznie właścicieli (współwłaścicieli) samochodów (inny tytuł prawny do samochodu, np. umowa najmu, użyczenia – nie uprawnia do ulgi). Przepis nie wymaga natomiast, aby osoba niepełnosprawna, względnie osoba posiadająca na utrzymaniu osobę niepełnosprawną, posiadała prawo jazdy i użytkowała samochód jako kierowca.
Przepis nie pozbawia prawa do ulgi, gdy w dowodzie rejestracyjnym samochodu jest wymieniony tylko współmałżonek osoby niepełnosprawnej, z którym pozostaje ona we wspólności majątkowej małżeńskiej, jeżeli dowiedzie, że jest współwłaścicielem samochodu (samochód stanowi składnik majątku małżeńskiego).
Zdaniem organów podatkowych użycie przez ustawodawcę, przy określaniu wielkości limitu, wyrażenia "w wysokości nieprzekraczającej kwoty 2.280 zł" (a nie np. "w wysokości 2.280 zł") wskazuje, iż wysokość odliczenia uzależniona jest od stopnia użytkowania samochodu. Podatnik, który użytkował samochód w większym stopniu ma prawo do wyższego odliczenia niż podatnik, który użytkował go w mniejszym stopniu. Nie jest w związku z tym możliwe zastosowanie pełnego odliczenia u podatnika, który w roku podatkowym dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne przejechał np. 5 km. – Tak stwierdzono np. w odpowiedzi MF z dnia 29.05.2007r. na interpelację poselską nr 7890.
Warto też zauważyć, że z ulgi tej mogą również skorzystać osoby niepełnosprawne ponoszący koszty rehabilitacji społecznej dojeżdżający na taką terapię spełniający pozostałe warunki do odliczenia.
Zgodnie z wyrokiem NSA z 27 listopada 1996 r. (sygn. akt SA/Łd 2682/95) rehabilitacja osób niepełnosprawnych oznacza zespół działań, w szczególności organizacyjnych, leczniczych, psychologicznych, technicznych, szkoleniowych, edukacyjnych, społecznych, zmierzających do osiągnięcia, przy aktywnym uczestnictwie tych osób, możliwie najwyższego poziomu ich funkcjonowania, jakości życia i integracji społecznej.
Rehabilitacja społeczna odbywa się poprzez uczestnictwo osoby niepełnosprawnej w warsztatach terapii zajęciowej czy turnusach rehabilitacyjnych.
Oczywiście warunkiem odliczenia ww. wydatków jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:
1) orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2) decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3) orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
Odliczeń tych mogą też dokonywać podatnicy, na których utrzymaniu pozostają następujące osoby niepełnosprawne: współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowe – jeżeli w rozliczanym roku podatkowym dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekroczyły 9 120 zł.
Zdaniem organów podatkowych każda osoba niepełnosprawna (jak również osoba posiadająca na utrzymaniu osobę niepełnosprawną) dysponuje "własnym" limitem, jednak kwota odliczenia u takiej osoby nie może przekroczyć kwoty limitu. Według tej zasady np. każdy z małżonków będąc osobą niepełnosprawną, ma "własny" limit do kwoty 2.280 zł.
Komentarze(0)
Pokaż:
NajnowszePopularneNajstarsze