Przestępstwo skarbowe przy organizacji gier hazardowych

Chodzi o wyrok z 30 października 2018 r. Sąd Okręgowy w Siedlcach (sygn. akt II Ka 58/18).

Zgodnie z art. 107 § 1 Kodeksu karnego skarbowego przestępstwo skarbowe przeciwko organizacji gier hazardowych popełnia ten, kto urządza lub prowadzi te gry wbrew przepisom ustawy lub warunkom koncesji, lub zezwolenia. Podlega wówczas karze grzywny do 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia wolności do lat 3, albo obu tym karom łącznie. Przepis art. 6 § 2 Kodeksu karnego skarbowego stanowi, że „Dwa lub więcej zachowań, podjętych w krótkich odstępach czasu w wykonaniu tego samego zamiaru lub z wykorzystaniem takiej samej sposobności, uważa się za jeden czyn zabroniony; w zakresie czynów zabronionych polegających na uszczupleniu lub narażeniu na uszczuplenie należności publicznoprawnej za krótki odstęp czasu uważa się okres do 6 miesięcy” (Dz.U. 2018, poz. 1958).

Zarzut powagi rzeczy osądzonej

W listopadzie 2017 r. Sąd Rejonowy w Mińsku Mazowieckim uznał prezesa zarządu jednej ze spółek z o.o. za winnego urządzania i prowadzenia gry o wygrane rzeczowe i pieniężne przy wykorzystaniu automatów do gier w dwóch lokalach znajdujących się na terenach dwóch różnych miejscowości, bez posiadania wymaganej koncesji na kasyno gry, w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w okresie od 1 czerwca 2015 r. do 16 czerwca 2016 r. (wyrok z 21.11.2017 r., sygn. akt II K 360/17).

Rozstrzygnięcie to w całości zaskarżyły obie strony procesu. Jednym z podniesionych przez oskarżonego zarzutów był zarzut powagi rzeczy osądzonej. Przepis art. 439 § 1 pkt 8 Kodeksu postępowania karnego nakazuje uchylić sądowi odwoławczemu zaskarżone orzeczenie, jeśli zostało ono wydane pomimo tego, że postępowanie karne co do tego samego czynu tej samej osoby zostało już prawomocnie zakończone (Dz.U. 1997 nr 89, poz. 555 ze zm.). Potwierdzeniem zaistnienia takiego stanu faktycznego były wyroki trzech innych sądów rejonowych, w których osądzono i skazano już oskarżonego za przestępstwa z art. 107 § 1 Kodeksu karnego skarbowego popełnione w okresie, w którym oskarżony dopuścił się przestępstw objętych zaskarżonym wyrokiem.

Konstrukcja czynu ciągłego

Zaskarżenie prokuratorskie dotyczyło przyjęcia przez sąd, że czyny oskarżonego zostały podjęte w krótkich odstępach czasu i wypełniając przesłanki art. 6 § 2 Kodeksu karnego skarbowego, zostały uznane za czyn ciągły. Prokurator wniósł o zmianę wyroku poprzez wyeliminowanie z niego konstrukcji czynu ciągłego i przyjęcie, że oskarżony dopuścił się dwóch oddzielnych czynów zabronionych.

Polecamy: 11 kluczowych zmian 2019 – PODATKI I KADRY

Tożsamość czynów

Sąd Okręgowy w Siedlcach uznał za niezasadny podniesiony przez oskarżonego zarzut powagi rzeczy osądzonej. Stwierdził, że nie ujawniła się ustanowiona w art. 17 § 1 pkt 7 Kodeksu postępowania karnego przeszkoda procesowa, zakazująca wszczęcia postępowania w sytuacji, gdy postępowanie karne co do tego samego czynu tej samej osoby zostało już prawomocnie zakończone. Zdaniem sądu będące przedmiotem sprawy czyny zabronione nie mogą być uznane za kontynuację czynu ciągłego ujawnionych wcześniej i osądzonych zachowań sprawcy, z uwagi na brak wystąpienia przesłanki tożsamości tych czynów.

„(...) w przedmiotowej sprawie nie mogło być mowy o tożsamości czynów (...) mieliśmy do czynienia z różnymi automatami, wstawionymi do lokali w różnych miejscowościach (...) W tym stanie sprawy przyjęcie przez Sąd Rejonowy, iż oskarżony popełnił nie dwa odrębne przestępstwa z art. 107 § 1 kks, a jeden czyn ciągły kwalifikowany z art. 107 § 1 kks w zw. z art. 6 § 2 kks, było niedopuszczalne i wymagało korekty” (sygn. akt II Ka 58/18).