Hosting danych a podatek u źródła

Obowiązek poboru tego podatku został określony w art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej jako ustawa o CIT). Zgodnie z tym przepisem, zobowiązane do jego pobrania są podmioty regulujące należności z tytułów wskazanych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT. W przepisie tym nie wymieniono wprost usług hostingu, nie wydaje się także aby były one świadczeniami o charakterze podobnym do tych wymienionych we wskazanym przepisie. Uzasadnione wydaje się szukanie podobieństwa z usługami przetwarzania danych, należy jednak zaznaczyć, iż w przypadku hostingu dane są jedynie przechowywane, nie dochodzi natomiast do ich przekształcenia, co jest istotą usług ich przetwarzania.

Polecamy: Komplet podatki 2019

Polecamy: Podatki 2018 Samochód osobowy w firmie

Czy zatem w przypadku usług hostingu należy pobierać podatek źródła? Zdaniem organów podatkowych - tak. W ostatnio wydanej interpretacji indywidualnej Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej zaprezentował pogląd, w myśl którego należności regulowane za usługi hostingu danych należy uznać za opłaty za korzystanie z urządzenia przemysłowego (zob. Interpretacja indywidualna DKIS z 26.09.2018 roku znak 0111-KDIB1-2.4010.318.2018.1.MS oraz z 7.08.2018 r., znak 0111-KDIB1-2.4010.256.2018.1.MS). W uzasadnieniu organ przywołał słownikowe znaczenie pojęć „urządzenie” oraz „przemysłowe”. Organ wskazał jednocześnie, iż pojęcie urządzenia przemysłowego na gruncie ustawy o CIT należy rozumieć maksymalnie szeroko.

Choć stanowisko to może budzić wątpliwości, jest ono stałą praktyką organów podatkowych w przypadkach analizowania tego terminu. Na podstawie powyższej wykładni wskazanego pojęcia organ uznał, iż serwer, jako infrastruktura informatyczna, mieści się w jego zakresie, zatem korzystanie z serwera należy uznać za korzystanie z urządzenia przemysłowego. W konsekwencji  powyższej kwalifikacji trzeba przyjąć, iż należności te będą objęte regulacją art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT (użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego), a zatem będą podlegały opodatkowaniu podatkiem u źródła, ze stawką w wysokości 20% przychodów.

Należy jednak wskazać, iż zgodnie z art. 21 ust. 2 ustawy o CIT przepisy te trzeba stosować z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartych przez RP (dalej jako UPO). Znaczna część UPO zalicza opłaty za użytkowanie urządzenia przemysłowego do kategorii należności licencyjnych.

W przywołanym powyżej stanowisku organu podatkowego, podmiot zawarł umowę z kontrahentem z Niemiec. W ramach przykładu można zatem posłużyć się Umową między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku (UPO z Niemcami). Zgodnie z treścią jej art. 12 ust. 2, należności licencyjne mogą być opodatkowane w państwie powstania i zgodnie z jego przepisami, jednakże gdy podmiot uprawniony jest rezydentem drugiego państwa - stawka podatku może wynosić maksymalnie 5% kwoty brutto należności licencyjnych. W myśl ust. 3 tego artykułu, opłaty za użytkowanie urządzenia przemysłowego stanowią należności licencyjne. Polski podmiot, dokonujący wypłaty należności z tego tytułu na rzecz nierezydenta będzie zatem zobowiązany do poboru podatku, jednakże w wysokości określonej  zgodnie z art. 12 ust. 2 UPO z Niemcami, pod warunkiem posiadania ważnego certyfikatu rezydencji kontrahenta.

Bartosz Suławko, Młodszy konsultant podatkowy w ECDP Sp. z o.o.