Zasady stosowania art. 119a Ordynacji podatkowej (klauzula obejścia prawa podatkowego)

Podstawy stosowania klauzuli

Zgodnie z art. 119a § 1 Ordynacji podatkowej (ustawa z 29 sierpnia 1997 r., Dz. U z. 2017, poz. 201 ze zm., dalej „Op”) czynność dokonana przede wszystkim w celu osiągnięcia korzyści podatkowej, sprzecznej w danych okolicznościach z przedmiotem i celem przepisu ustawy podatkowej, nie skutkuje osiągnięciem korzyści podatkowej, jeżeli sposób działania był sztuczny (unikanie opodatkowania). Niektóre z pojęć użytych w tym przepisie są zdefiniowane w dalszej części Rozdziału 1 Działu IIIA Op.

Już jednak z tego przepisu wynika jedna ważna przesłanka – sprzeczność z przedmiotem i celem ustawy podatkowej. Sprzeczność zatem przyjętych rozwiązań z innymi ustawami, np. prawem handlowym, budowlanymi itd. – nie pozwala na zastosowanie klauzuli.

Po drugie organ stosujący klauzule (czyli Szef Krajowej Administracji Skarbowej – art. 119g i 119w Op) musi wykazać niezgodność z celem i przedmiotem przepisu podatkowego. Ustawodawca nie wyjaśnia co to znaczy, ale lektura dotychczas opublikowanych rozstrzygnięć tego nie wyjaśnia, organy po prostu stwierdzały taką niezgodność, ale nie rozwijały ani nie wyjaśniały tego zagadnienia. I tu można zadać pytanie: jak rozpoznanie wyższych kosztów uzyskania przychodu prowadzących do powstania straty podatkowej jest niezgodne z ustawami i podatkach dochodowych. Przecież rozliczanie kosztów i pomniejszanie o nie przychodu jest istotą tych podatków, więc jak może to być niezgodne z ich przedmiotem i celem?

Polecamy: Monitor Księgowego – prenumerata

Sposób działania uznaje się za sztuczny, jeżeli na podstawie istniejących okoliczności należy przyjąć, że nie zostałby zastosowany przez podmiot działający rozsądnie i kierujący się zgodnymi z prawem celami innymi niż osiągnięcie korzyści podatkowej sprzecznej z przedmiotem i celem przepisu ustawy podatkowej.

Przy ocenie, czy sposób działania był sztuczny, należy wziąć pod uwagę w szczególności występowanie:

1) nieuzasadnionego dzielenia operacji lub

2) angażowania podmiotów pośredniczących mimo braku uzasadnienia ekonomicznego lub gospodarczego, lub

3) elementów prowadzących do uzyskania stanu identycznego lub zbliżonego do stanu istniejącego przed dokonaniem czynności, lub

4) elementów wzajemnie się znoszących lub kompensujących, lub

5) ryzyka ekonomicznego lub gospodarczego przewyższającego spodziewane korzyści inne niż podatkowe w takim stopniu, że należy uznać, że działający rozsądnie podmiot nie wybrałby tego sposobu działania. (art. 119c Op).

Niejasnym na gruncie tego przepisu jest to, czy powyższe okoliczności powinny wystąpić łącznie, czy też wystarczy tylko jedna z nich.

Ponadto niestety ustawodawca ponownie (por. uchylony wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 maja 2004 r. /Dz.U.04.122.1288/ przepis art. 24b § 1 Op: Organy podatkowe i organy kontroli skarbowej, rozstrzygając sprawy podatkowe, pominą skutki podatkowe czynności prawnych, jeżeli udowodnią, że z dokonania tych czynności nie można było oczekiwać innych istotnych korzyści niż wynikające z obniżenia wysokości zobowiązania podatkowego, zwiększenia straty, podwyższenia nadpłaty lub zwrotu podatku) posługuje się licznymi pojęciami niedookreślonymi, które w tak groźnym narzędziu – z przyczyn legalizmu (por. uzasadnienie ww. wyroku) – w ogóle nie powinny występować: „nieuzasadnione dzielenie”, „brak uzasadnienia ekonomicznego lub gospodarczego”, „w takim stopniu” lub też „działający rozsądnie”.

Biorąc pod uwagę fakt, że mimo wielu pozytywnych zmian przepisów, organy KAS nadal działają głównie poprzez pryzmat nadmiernego fiskalizmu, należy się spodziewać szerokiej i niekorzystnej interpretacji tych pojęć. W kontekście opublikowanych rozstrzygnięć z zastosowaniem klauzuli warto zwrócić uwagę, że sam fakt planowania transakcji, będący z ekonomicznego punktu widzenia działaniem naturalnym i wręcz odpowiedzialnym – nie może świadczyć o sztuczności transakcji. W końcu KAS też ma swój plan kontroli.

Czynność uznaje się za podjętą przede wszystkim w celu osiągnięcia korzyści podatkowej, gdy pozostałe cele ekonomiczne lub gospodarcze czynności, wskazane przez podatnika, należy uznać za mało istotne. (art. 119d Op).

Także w tym przepisie znajduje się kolejne wyrażenie niedookreślone, tj. „mało istotne”. Tu jednak należy zwrócić przede wszystkim uwagę na fakt, że Ustawodawca skonfrontował korzyść podatkową z celami zarówno ekonomicznymi, jak i gospodarczymi. Nie muszą one wystąpić jednocześnie, bo użyto spójnika „lub”, ale też wykazanie przez organ tylko nieistotności celów ekonomicznych w sytuacji, gdy podatnik wskaże zasadne cele gospodarcze, oznaczać będzie brak podstaw do zastosowania klauzuli.

Korzyścią podatkową w rozumieniu przepisów niniejszego działu jest:

1) niepowstanie zobowiązania podatkowego, odsunięcie w czasie powstania zobowiązania podatkowego lub obniżenie jego wysokości albo powstanie lub zawyżenie straty podatkowej;

2) powstanie nadpłaty lub prawa do zwrotu podatku albo podwyższenie kwoty nadpłaty lub zwrotu podatku. (art. 119e Op).

Ten przepis reguluje podstawową przesłankę, tj. korzyść podatkową, w sposób bardzo szeroki. W zasadzie stwierdzić można, że prawdopodobnie każde znane teorii i praktyce zdarzenie powodujące brak powstania obowiązku podatkowego lub jego zmniejszenie, a nawet oddalenie płatności będzie taką korzyścią podatkową. Podkreślić przy tym należy, że mowa o zdarzeniach dopuszczalnych i przewidzianych prawem, a dodatkowo wskazane kategorie pokrywają się: np. strata podatkowa powoduje zarówno nie powstanie zobowiązania, jego odsunięcie w czasie, jak i jest wprost wymieniona. Podatki zawsze były kategorią obiektywną: albo zaistniało zobowiązanie podatkowe albo nie. Klauzula kierująca się kryteriami subiektywnymi dla kwestionowania działań dopuszczalnych prawem zasadę tę łamie. Pytanie, czy urzędnicy ją stosujący będą dążyć do rzetelnej kontroli i wyłapywania rzeczywiście sztucznych konstrukcji optymalizacyjnych, czy też do kwestionowania wszystkiego co się da?

W rozumieniu niniejszego działu czynność oznacza także zespół powiązanych ze sobą czynności, dokonanych przez te same bądź różne podmioty (art. 119f § 1 Op).

Ten przepis jest jasny i słuszny w samym założeniu. Skoro bowiem klauzula ma pomijać wybrane skutki podatkowe czynności, w których nastąpiły zdarzenia opisane w art. 119c Op, to w oczywisty sposób powinna znaleźć zastosowanie do kompleksowych konstrukcji. Wynika z niego jednak również istotna uwaga, która może pomóc podatnikom w przypadku ewentualnego zakwestionowania klauzuli. Jeżeli bowiem zastosowuje się ją do czynności kompleksowych, to ocena sztuczności, zasadności ekonomicznej i gospodarczej powinna dotyczyć całej kompleksowej czynności, a nie oderwanych od siebie jej elementów.