Obowiązek podatkowy małych podatników VAT

Mały podatnik VAT

Zgodnie z definicją legalną zawartą w ustawie o podatku od towarów i usług małym podatnikiem jest każdy podatnik podatku od towarów i usług:

- u którego wartość sprzedaży sumowana wraz z kwotą podatku nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1 200 000 euro;

- prowadzący przedsiębiorstwo maklerskie, zarządzający funduszami powierniczymi, będący agentem, zleceniobiorcą lub inną każdym innym podmiotem, który świadczy usługi o analogicznym charakterze, z pominięciem prowadzenia komisu – pod warunkiem, iż kwota prowizji bądź też innych form wynagrodzenia za wykonane usługi zsumowane z kwotą podatku nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w polskiej walucie sumy odpowiadającej równowartości 45 000 euro.

Przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonywać należy według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do tysiąca złotych.

Zatem w przypadku limitu 1.200.000 euro, limit w złotych na obecny rok podatkowy wynosi 5.157.000 zł. Oznacza to, że gdy wartość sprzedaży (wraz z kwotą podatku VAT) podatnika VAT nie przekroczyła w ubiegłym roku tej kwoty – to podatnik ma status małego podatnika w 2017 roku.

Natomiast w przypadku limitu 45.000 euro, limit w złotych wynosi 193.400 zł. W związku z tym, jeżeli wartość prowizji lub innych postaci wynagrodzenia (wraz z kwotą podatku VAT) ww. podatników VAT nie przekroczyła w ubiegłym roku tej kwoty – podatnik prowadzący ww. działalność ma status małego podatnika w 2017 roku.

Metoda kasowa

Mały podatnik VAT może korzystać z ułatwień w zakresie rozliczaniu podatku VAT, tj. metody kasowej i kwartalnych deklaracji. Może także (w zakresie podatku dochodowego) korzystać z tzw. jednorazowej amortyzacji.

Zasady metody kasowej oraz zasady powstawania obowiązku podatkowego u małych podatników uległy zmianie z dniem 1 stycznia 2013 roku. Obowiązek ten powstaje zgodnie z brzmieniem obecnie obowiązujących przepisów na dwa różne sposoby. Kwestia ta jest zależna od tego, jaki status posiada podmiot będący odbiorcą czynności, które wykonuje mały podatnik.

Polecamy książkę: VAT 2017. Komentarz

Jeżeli mały podatnik wykonuje czynności na rzecz podmiotu, który jest czynnym podatnikiem VAT, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania należnego wynagrodzenia bądź też jego części. Nieotrzymanie należności nie rodzi obowiązku podatkowego, bez względu na czas, który upłynął od chwili wykonania czynności.

W sposób odmienny uregulowana została kwestia sposobu, w jaki powstaje obowiązek podatkowy w sytuacji, gdy mały podatnik VAT zbywa towary bądź świadczy usługi na rzecz podmiotu, który nie jest zarejestrowany jako czynny podatnik podatku od towarów i usług. Mogą być to czynności wykonywane na rzecz:

- podmiotów niebędących podatnikami VAT dla danej, konkretnej czynności, występujący przy danej transakcji jako konsumenci;

- podmiotów zarejestrowanych jako zwolnieni podatnicy podatku od towarów i usług;

- niezarejestrowanych podatników VAT.

W omawianym przypadku obowiązek podatkowy powstanie wraz z chwilą otrzymania należności w całości lub w części, nie później jednak niż 180. dnia od dnia wydania towarów bądź też wykonania usługi.

Istotne jest to, iż ustalenie jaki status posiada nabywca towarów czy też usług należy do obowiązków małego podatnika, występującego przy danej transakcji jako sprzedawca bądź usługodawca – jednakże stan świadomości co do statusu klienta nie ma znaczenia dla sposobu, w jaki powstanie obowiązek podatkowy.

Odnotować należy, iż powyższe regulacje nie dotyczą okresu, w którym podatnik nie rozliczał się przy pomocy metody kasowej.