Pokwitowanie a księgowanie w kpir
TAK, o ile pokwitowanie zawiera dane wymagane przez rozporządzenie w sprawie kpir i potwierdza fakt poniesienia kosztu przez dzierżawcę.
Poniesienie wydatku, powinno być udokumentowane dowodem jego poniesienia przewidzianym w przepisach § 12 - 14 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. 2003 r. Nr 152 poz. 1475 ze zm.).
Zgodnie z § 13 pkt 5 rozporządzenia w sprawie kpir dowodem księgowym są m.in. dokumenty zawierające dane, o których mowa w § 12 ust. 3 pkt 2. Chodzi tu o dokumenty stwierdzające fakt dokonania operacji gospodarczej zgodnie z jej rzeczywistym przebiegiem i zawierające co najmniej:
a) wiarygodne określenie wystawcy lub wskazanie stron (nazwę i adresy) uczestniczących w operacji gospodarczej, której dowód dotyczy,
b) datę wystawienia dowodu oraz datę lub okres dokonania operacji gospodarczej, której dowód dotyczy, z tym że jeżeli data dokonania operacji gospodarczej odpowiada dacie wystawienia dowodu, wystarcza podanie jednej daty,
c) przedmiot operacji gospodarczej i jego wartość oraz ilościowe określenie, jeżeli przedmiot operacji jest wymierny w jednostkach naturalnych,
d) podpisy osób uprawnionych do prawidłowego udokumentowania operacji gospodarczych
- oznaczone numerem lub w inny sposób umożliwiający powiązanie dowodu z zapisami księgowymi dokonanymi na jego podstawie.
Tak więc pokwitowanie może być dowodem księgowym, na podstawie którego dokonać można zapisu w kpir o ile pokwitowanie zawiera ww. dane.
Jeżeli pokwitowanie dokonania zapłaty podatku od nieruchomości zawiera tylko dane właściciela nieruchomości, to samodzielnie nie może stanowić podstawy ujęcia kosztu w kpir dzierżawcy, który ten koszt faktycznie poniósł. W takiej sytuacji trzeba dodatkowo udokumentować to zdarzenie innymi dokumentami potwierdzającymi, że to dzierżawca faktycznie poniósł ten koszt.
Polecamy: Jak rozliczać koszty w czasie
Opłaty z tytułu podatku od nieruchomości pozostają w pośrednim związku z osiąganymi przez dzierżawcę przychodami i mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, pod warunkiem prawidłowego ich udokumentowania.
Co prawda zobowiązanie podatkowe w podatku od nieruchomości, ciążące na wydzierżawiającym, jako właścicielu nieruchomości nie może być w drodze umowy przeniesione na osobę dzierżawcy ze skutkiem zwalniającym wydzierżawiającego z obowiązku podatkowego.
Polecamy: Czy obiad z kontrahentem w restauracji to reprezentacja, czy koszt uzyskania przychodu
Jednakże strony stosunku dzierżawy mogą w ramach swobody w kształtowaniu łączących je stosunków zobowiązaniowych zawrzeć w umowie postanowienie, co do zwrotu (refundacji) należności z tytułu podatku od nieruchomości od wydzierżawianej nieruchomości, czyniąc ją składnikiem albo określając ją poza kwotą samego czynszu.
Niezależnie od tego, czy zwracana wydzierżawiającemu przez dzierżawcę kwota podatku od nieruchomości zostaje wyłączona z czynszu, czy też stanowi element kalkulacyjny tego czynszu, zawsze jest należnością wydzierżawiającego wynikającą z umowy dzierżawy, bowiem wynika nie z obowiązku podatkowego dzierżawcy, lecz ze zobowiązania cywilnoprawnego łączącego go z wydzierżawiającym.
Dlatego, jeżeli dzierżawca taki wydatek poniósł, to dla niego jest to koszt podatkowy.
Podstawa prawna:
Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz.U z 2003 Nr 152 poz 1475 ze zm.)
Komentarze(0)
Pokaż:
NajnowszePopularneNajstarsze