Kodeks spółek handlowych nie może ograniczać swobody przedsiębiorczości

W praktyce to orzeczenie jest przejawem poparcia Unii Europejskiej dla transgranicznych przekształceń spółek dokonywanych wewnątrz Wspólnoty bez konieczności ich likwidacji w kraju macierzystym. Czy takie stanowisko europejskiego Trybunału oznacza konieczność nowelizacji Kodeksu spółek handlowych?

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w składzie 15 sędziów (Wielka Izba) 25 października 2017 r. wydał wyrok dotyczący interpretacji przepisów prawnych w zakresie możliwości przeniesienia siedziby polskiej spółki Polbud – Wykonawstwo sp. z o.o. (sygn. sprawy: C-106/16) do kraju członkowskiego Wspólnoty Europejskiej innego niż Rzeczpospolita Polska. Innymi słowy, dokonał wykładni przepisów prawa unijnego regulujących transgraniczne przekształcenie podmiotu w świetle zasady swobody przedsiębiorczości w Unii Europejskiej.

Zgodnie ze stanowiskiem TSUE wyrażonym w tym orzeczeniu, państwa należące do Unii Europejskiej nie mogą uzależniać wykreślenia podmiotu z krajowego rejestru od przeprowadzenia likwidacji spółki, jeżeli zdecydowała ona o transferze statutowej siedziby do innego państwa członkowskiego.

Stan faktyczny sprawy – spółka nie zgodziła się ze stanowiskiem polskich sądów

Zgromadzenie wspólników Polbud – Wykonawstwo sp. z o.o. we wrześniu 2011 r. podjęło uchwałę o przeniesieniu siedziby do Luksemburga. Po dwóch latach spółka zmieniła również nazwę na „Consoil Geotechnik Sarl” i stała się podmiotem prawa luksemburskiego, po czym została wpisana do rejestru spółek tego państwa. Wystąpiła więc do polskiego sądu rejestrowego z wnioskiem o wykreślenie z Krajowego Rejestru Sądowego. W odpowiedzi firma została zobowiązana do przedstawienia dokumentów zaświadczających rozwiązanie i likwidację spółki. Spółka uznała jednak, że ze względu na przeniesienie siedziby spółki do Luksemburga i kontynuację jej działalności nie jest obowiązana zastosować się do zarządzenia polskiego sądu.

Na etapie postępowania sądowego w Polsce zarówno sąd rejonowy, jak i sąd okręgowy nie podzieliły stanowiska spółki, która nie chciała przeprowadzać postępowania likwidacyjnego z uwagi na to, że w jej przypadku utrzymana została zdolność prawna, majątek spółki nie został podzielony pomiędzy wierzycieli i wspólników oraz że w dalszym ciągu prowadzona jest działalność gospodarcza, tyle że na terenie Luksemburga. Skarga kasacyjna trafiła do Sądu Najwyższego, który powziął wątpliwości interpretacyjne co do przepisów i zdecydował o skorzystaniu z instytucji pytań prejudycjalnych do TSUE.

Czego dotyczyły wątpliwości Sądu Najwyższego?

Sąd Najwyższy zawiesił toczące się postępowanie i przedstawił Trybunałowi pytania związane z rozpoznawaną sprawą. Pierwsze brzmiało: „Czy określona na gruncie art. 49 i 54 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (Dz.U.2004.90.864/2, dalej jako: „TFUE”) zasada swobody przedsiębiorczości stoi w sprzeczności z regulacjami krajowymi warunkującymi wykreślenie spółki z rejestru od rozwiązania spółki po przeprowadzeniu likwidacji, jeżeli spółka reinkorporowała się w innym państwie członkowskim na podstawie uchwały wspólników o kontynuowaniu osobowości prawnej nabytej w państwie utworzenia?”.

Na wypadek negatywnej odpowiedzi na pierwsze pytanie zadano drugie: „Czy wyrażoną w Unii Europejskiej zasadę swobody przedsiębiorczości można wykładać w taki sposób, że wynikający z przepisów prawa krajowego obowiązek przeprowadzenia postępowania likwidacyjnego spółki, które poprzedza jej rozwiązanie, następujące z chwilą wykreślenia z rejestru, stanowi środek adekwatny, konieczny i proporcjonalny do godnej ochrony interesu publicznego w postaci zabezpieczenia wierzycieli, wspólników mniejszościowych i pracowników spółki migrującej?”.

Pod rozwagę Trybunału zostało przedstawione jeszcze jedno zagadnienie: „Czy traktatową zasadę swobody przedsiębiorczości powinno wykładać się w ten sposób, że ograniczenia swobody przedsiębiorczości obejmują sytuację, w której spółka w celu transgranicznego przekształcenia w podmiot innego prawa członkowskiego, przenosi do niego siedzibę statutową nie zmieniając siedziby głównego przedsiębiorstwa, które pozostaje w państwie utworzenia?”.

Brak polskich regulacji transgranicznego przekształcenia spółki?

Sąd Najwyższy w trakcie rozpatrywania skargi kasacyjnej powziął wątpliwości, jak należy interpretować traktatową zasadę swobody przedsiębiorczości w kontekście Ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz.U. z 2017 r., poz. 1577, dalej jako: „k.s.h.”). SN dostrzegł wewnętrzną niespójność regulacji, które co prawda dopuszczają możliwość przeniesienia siedziby spółki poza granice, ale tylko pod warunkiem likwidacji działalności gospodarczej podmiotu w Polsce. Jest to rozwiązanie samo w sobie sprzeczne.

Co dokładnie mówią polskie przepisy? Zgodnie z art. 270 pkt 2 k.s.h. „uchwała wspólników o rozwiązaniu spółki albo o przeniesieniu siedziby spółki za granicę, stwierdzona protokołem sporządzonym przez notariusza”, stanowi przesłankę rozwiązania spółki. Powyższe ustawodawca uszczegółowił w art. 272 k.s.h., wskazując, że do rozwiązania spółki niezbędne jest przeprowadzenie jej likwidacji, której zakończenie skutkować będzie wykreśleniem spółki z rejestru. Do właściwego zakończenia bytu podmiotu wymagane jest więc podjęcie czasochłonnych czynności likwidacyjnych wynikających z ustawy, dotyczących m.in. zakończenia bieżących interesów spółki, ściągnięcia wierzytelności, wypełnienia zobowiązania czy upłynnienia majątku spółki (art. 282–288 k.s.h.).

Polecamy: Kodeks podatnika

Polskie regulacje nie odpowiadają zatem praktycznym potrzebom spółek, które ulegają przekształceniom w spółki objęte reżimem innego państwa. Przedsiębiorstwom niejednokrotnie zależy bowiem na kontynuowaniu dotychczasowej działalności oraz na utrzymaniu osobowości prawnej, choćby przez wzgląd na historię firmy.

Poza tym zauważalny jest brak harmonizacji polskiej ustawy z unijnym prawodawstwem. Kodeks spółek handlowych jednoznacznie uzależnia rozwiązanie spółki od przeprowadzenia jej likwidacji. Nie zawiera żadnych szczegółowych regulacji dotyczących transgranicznego przekształcenia spółki, czym mogą pochwalić się inne państwa członkowskie Unii Europejskiej. Jest to szczególnie ważne, ponieważ przepisy prawa prywatnego międzynarodowego stanowią o możliwości przeniesienia siedziby spółki do innego państwa członkowskiego i kontynuowania założonej działalności bez jej likwidacji.

Potwierdza to choćby art. 19 ust. 1 Ustawy z dnia 4 lutego 2011 r. Prawo prywatne międzynarodowe (Dz.U. z 2015 r., poz. 1792), który stanowi, że „z chwilą przeniesienia siedziby do innego państwa, osoba prawna podlega prawu tego państwa. Osobowość prawna uzyskana w państwie dotychczasowej siedziby jest zachowana, jeżeli przewiduje to prawo każdego z zainteresowanych państw. Przeniesienie siedziby w obrębie Europejskiego Obszaru Gospodarczego nie prowadzi do utraty osobowości prawnej”. Na znaczenie tego przepisu zwrócił również uwagę TSUE.