Wysokość kary porządkowej nakładanej przez organ podatkowy w 2018 r.

Wysokość kary porządkowej

Dnia 10 sierpnia 2017 r. w Monitorze Polskim opublikowane zostało obwieszczenie Ministra Rozwoju i Finansów w sprawie wysokości kwoty wymienionej w art. 262 § 1 ustawy – Ordynacja podatkowa (M. P. z 2017 r., poz. 808), które określa wysokość kary porządkowej jaka będzie obowiązywała w roku 2018. Wysokość tej kary będzie mogła wynosić maksymalnie 2800 zł.

Oznacza to, że kara porządkowa pozostanie na tym samym poziomie jak w roku 2017. Co więcej, kwota ta pozostaje bez zmian od pięciu lat, czyli od 2013 r., co jest efektem niskiego poziomu inflacji. Z Ordynacji podatkowej wynika bowiem, że wysokość kary porządkowej jest bezpośrednio uzależniona od wskaźnika cen towarów i usług konsumpcyjnych, tj. podlega w każdym roku podwyższeniu w stopniu odpowiadającym wskaźnikowi wzrostu cen towarów i usług konsumpcyjnych w pierwszych dwóch kwartałach danego roku w stosunku do analogicznego okresu poprzedniego roku. W przypadku jednak gdy wskaźnik ten ma wartość ujemną, wówczas kwota sankcji nie ulega zmianie.

Kiedy organ może nałożyć karę porządkową?

Środek dyscyplinujący w postaci kary porządkowej może być zastosowany przez organ podatkowy wobec uczestników danego postępowania podatkowego lub kontrolnego. Karą porządkową w wysokości do 2800 zł może zostać ukarana strona, pełnomocnik strony, świadek lub biegły, jeżeli mimo prawidłowego wezwania organu podatkowego:

1) nie stawili się osobiście bez uzasadnionej przyczyny, mimo że byli do tego zobowiązani, lub

2) bezzasadnie odmówili lub nie dokonali w terminie wyznaczonym w wezwaniu złożenia wyjaśnień, zeznań, wydania opinii, okazania przedmiotu oględzin, przedłożenia tłumaczenia dokumentacji obcojęzycznej lub udziału w innej czynności, lub

2a) bezzasadnie odmówili okazania lub nie przedstawili w wyznaczonym terminie dokumentów, których obowiązek posiadania wynika z przepisów prawa, ksiąg podatkowych, dowodów księgowych będących podstawą zapisów w tych księgach, lub

3) bez zezwolenia tego organu opuścili miejsce przeprowadzenia czynności przed jej zakończeniem.

Organ podatkowy może ukarać karą porządkową osobę prawną lub jednostkę organizacyjna niemająca osobowości prawnej, która według przepisów dotyczących ustroju danej osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej jest jej ustawowym reprezentantem, członkiem organu uprawnionego do jej reprezentowania lub jest upoważniona do prowadzenia jej spraw. Karze podlega także osoba, która wyraziła zgodę na powołanie jej na biegłego.

Przepisy o karze porządkowej mają zastosowanie również do:

1) osób trzecich, które bezzasadnie odmawiają okazania przedmiotu oględzin;

2) uczestników rozprawy, którzy poprzez swoje niewłaściwe zachowanie utrudniają jej przeprowadzenie;

Sprawdź: INFORLEX SUPERPREMIUM

3) osób, którym podatnik zlecił prowadzenie lub przechowanie ksiąg podatkowych lub dokumentów będących podstawą zapisów w tych księgach (biura rachunkowe), jeżeli osoby te bezzasadnie odmówią okazania lub nie przedstawią w wyznaczonym terminie ksiąg rachunkowych lub dokumentów będących podstawą zapisów w tych księgach.

Kary porządkowej nie stosuje się jednak, jeżeli dokonanie czynności jest uzależnione od wyrażenia zgody przez stronę lub innego uczestnika postępowania, a zgoda taka nie została wyrażona.

Tryb nakładania kary porządkowej

O nałożeniu kary porządkowej oraz o jej uchyleniu rozstrzyga organ podatkowy, przed którym toczy się postępowanie.

Organ podatkowy nakłada karę porządkową w formie postanowienia, na które służy zażalenie.

Termin płatności kary porządkowej wynosi 7 dni od dnia doręczenia postanowienia.

Przy czym organ podatkowy, który nałożył karę porządkową, może, na wniosek ukaranego, złożony w terminie 7 dni od dnia doręczenia postanowienia o nałożeniu kary porządkowej, uznać za usprawiedliwione niestawiennictwo lub niewykonanie innych obowiązków i uchylić postanowienie nakładające karę.

Należy mieć także na uwadze, że ukaranie karą porządkową nie wyklucza możliwości zastosowania wobec opornego świadka lub biegłego środków przymusu przewidzianych w przepisach szczególnych.