Koszty i stawki w PIT w 2019 roku - objaśnienia podatkowe MF

1. Czego dotyczą objaśnienia?

Objaśnienia dotyczą stosowania przepisów przejściowych zawartych w ustawie z dnia 30 sierpnia 2019 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1835), zwanej dalej: „nowelizacją”.

Na podstawie nowelizacji:

1) ponad dwukrotnie zostały podwyższone zryczałtowane (kwotowe) koszty uzyskania przychodów określone w art. 22 ust. 2 ustawy PIT:

*Uwzględniane przy obliczaniu zaliczek od 1 października 2019 r.

2) została obniżona o 1 punkt procentowy najniższa stawka zawarta w skali podatkowej określona w art. 27 ustawy PIT (z 18% na 17%)

Obniżona 17% stawka będzie mieć zastosowanie docelowo od 2020 r. do rocznych dochodów nieprzekraczających 85 528 zł. Dla dochodów przekraczających tę kwotę aktualna pozostaje
stawka 32%.

Ustawa weszła w życie z dniem 1 października, tj. w trakcie roku podatkowego, zatem niezbędne jest przygotowanie praktycznych wyjaśnień dotyczących jej zastosowania w okresie przejściowym, tj. w roku bieżącym przy obliczaniu zaliczek na podatek dochodowy od października do grudnia 2019 r. oraz przy rozliczeniu podatku dochodowego za 2019 r.

2. Stosowanie miesięcznych kwotowych kosztów uzyskania przychodów od 1 października 2019 r.

Przepis przejściowy nowelizacji (art. 3 ust. 1) stanowi, że od dnia 1 października do końca bieżącego roku miesięczne koszty uzyskania przychodów wynoszą:
1) 250 zł – w przypadku, o którym mowa w art. 22 ust. 2 pkt 1 ustawy PIT,
2) 300 zł – w przypadku, o którym mowa w art. 22 ust. 2 pkt 3 ustawy PIT.

Oznacza to, że płatnik wypłacający wynagrodzenie od dnia 1 października do dnia 31 grudnia br., przy obliczaniu dochodu do opodatkowania stosuje miesięczne koszty w wysokości 250 zł
(zamiast 111,25 zł) albo 300 zł (zamiast 139,06 zł), jeżeli pracownik dojeżdża do pracy z innej miejscowości.

Nowelizacja nie wprowadziła zmian w art. 32 ust. 2 ustawy PIT, który to przepis normuje sposób ustalania miesięcznego dochodu przy poborze zaliczki przez pracodawcę. Zgodnie z tym przepisem „za dochód, o którym mowa w ust. 1 i 1a, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody w rozumieniu art. 12 oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez płatnika, po odliczeniu kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 albo 3 lub w ust. 9 pkt 1–3 oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika w danym miesiącu składek na ubezpieczenie społeczne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b lub pkt 2a. (...).”

Oznacza to, że nie uległa zmianie zasada, zgodnie z którą przy poborze zaliczki na podatek, płatnik stosuje „tylko jedne” miesięczne koszty uzyskania przychodów w kwotowej wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 albo pkt 3 ustawy PIT.

Uwaga!
Na mocy art. 22 ust. 9 pkt 5 ustawy PIT „podstawowe” pracownicze miesięczne koszty uzyskania przychodów wynoszące obecnie 250 zł mają zastosowanie do przychodów uzyskiwanych z następującej działalności wykonywanej osobiście:
►z tytułu pełnienia obowiązków społecznych lub obywatelskich (art. 13 pkt 5 ustawy PIT),
►powołania do składu zarządów, rad nadzorczych, komisji lub innych organów stanowiących osób prawnych (art. 13 pkt 7 ustawy PIT),
►umów o zarządzanie przedsiębiorstwem, kontraktów menedżerskich lub umów o podobnym charakterze (art. 13 pkt 9 ustawy PIT).

Od 1 października 2019 r. koszty w tej wysokości stosują również podatnicy osiągający dochody bez pośrednictwa płatników, którzy na podstawie art. 44 ust. 1a ustawy PIT są obowiązani do samodzielnego wpłacania w trakcie roku zaliczek na podatek dochodowy.

Dotyczy to osób uzyskujących dochody:
- ze stosunku pracy zagranicą (art. 12 ust. 1 ustawy PIT),
- z tytułu powołania do składu zarządów, rad nadzorczych, komisji lub innych organów stanowiących osób prawnych (art. 13 pkt 7 ustawy PIT),
- z umów o zarządzanie przedsiębiorstwem, kontraktów menedżerskich lub umów o podobnym charakterze (art. 13 pkt 9 ustawy PIT).

3. Roczne kwotowe koszty uzyskania przychodów do rozliczenia podatku dochodowego za 2019 r.

Wyższe miesięczne koszty za ostatnie trzy miesiące 2019 r. (3 x 250 zł oraz 3 x 300 zł) wpłynęły na maksymalną wysokość kosztów rocznych.

Stąd też nowelizacja (art. 3 ust. 2) konsekwentnie podwyższyła maksymalny roczny limit możliwy do zastosowania przy rozliczeniu za 2019 r.

Zatem roczne koszty uzyskania przychodów w 2019 r. wynoszą:

1) nie więcej niż 1 751,25 zł, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody z tytułu jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej,
2) nie mogą przekroczyć łącznie 2 626,54 zł, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej,
3) nie więcej niż 2 151,54 zł, w przypadku gdy miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik
nie uzyskuje dodatku za rozłąkę,
4) nie mogą przekroczyć łącznie 3 226,92 zł, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej, a miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę.

Uwaga!
Maksymalne roczne koszty uzyskania przychodów w wysokości 2 626,54 zł dotyczą również podatników uzyskujących przychody z działalności wykonywanej osobiście określonej w art. 13 pkt 5, 7 i 9 ustawy PIT (patrz pierwsza ramka), jeżeli podatnik tego samego rodzaju przychody uzyskuje od więcej niż jednego podmiotu albo od tego samego podmiotu, ale z tytułu kilku stosunków prawnych.

NOWOŚĆ na Infor.pl: Prenumerata elektroniczna Dziennika Gazety Prawnej KUP TERAZ!

Polecamy: INFORLEX Biznes