Stosownie do art. 24a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów albo księgi rachunkowe. Wpisów do kpir dokonuje się na podstawie dowodów księgowych.
Zgodnie z art. 22n ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy prowadzący, zgodnie z przepisami o rachunkowości, księgi rachunkowe są obowiązani do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22a-22m.
Koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia (art. 22 ust. 5c ustawy o PIT). Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego - w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.
Zgodnie z ustawą o PIT podatkową księgę przychodów i rozchodów (zwaną dalej księgą) mają obowiązek prowadzić wykonujące działalność gospodarczą osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie – jeżeli ich przychody netto ze sprzedaży nie przekroczyły
równowartości 1.200.000,- euro. Ale to nie wszyscy, którzy powinni zainteresować się tą księgą.
Od 2009 roku składki na ZUS, Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych powinny być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu, za który składki te są należne, pod warunkiem, że składki zostaną opłacone w terminie wynikającym z odrębnych ustaw. Jedynie w przypadku uchybienia tym terminom w/w składki stanowić będą koszt uzyskania przychodu w miesiącu, w którym zostały faktycznie zapłacone.
Od kiedy Polska została członkiem Unii Europejskiej, w ustawie o VAT pojawiło się pojęcie importu usług. Import usług ma miejsce w przypadku, gdy polski podatnik (usługobiorca) nabędzie usługę od podmiotu zagranicznego (usługodawca). Usługobiorca ma obowiązek rozliczyć VAT od importowanej usługi wtedy, gdy miejscem świadczenia usługi jest Polska.